Aaf wil niet schrijven over ziekte en dood

De moeder van NRC NEXT! en De wereld draait door – columniste Aaf Brandt Corstius (1975) overleed toen Aaf 6 jaar oud was. Zij en haar jongere broertje en zusje werden daarna alleen opgevoed door vader Hugo, die andere beroemde columnist.

In Volkskrant Magazine vertelt Brandt Corstius over haar bestaan als columniste, en af en toe sijpelt daar het vroege verlies van haar moeder door. En de invloed die dat had op haar en het gezinsleven. Er werd bijvoorbeeld geen kerst meer gevierd, en haar eigenzinnige vader voerde een strak regime. Maar bovenal was daar die angst dat haar vader ook dood zou gaan, wat een onbezorgde puberteit verhinderde. Het duurde hierdoor heel lang voordat ze zich van hem los kon maken.

Brandt Cortsius toont veel compassie met haar vader, die in zijn eentje drie kleine kinderen op moest voeden, en dat begin jaren 80, toen er nog helemaal niets over rouw werd gepubliceerd, laat staan dat bekend was hoe om te gaan met rouwende kinderen. ‘Ik vind het natuurlijk zielig voor mijn vader. Hij heeft er ook niet voor gekozen om in zijn eentje drie piepkleinde kinderen groot te brengen. Maar ik moet dat ook niet steeds willen denken, want ik had uiteindelijk toch zelf ook een groot trauma. Als je moeder doodgaat als jong kind, dan heb je een groot probleem’, aldus Aaf Brandt Corstius.

Aaf schrijft haar columns op een ‘leuk, gemakkelijk niveau’. Wat ze absoluut niet ziet zitten, is schrijven over ziekte en dood. ‘Een beetje cheap om dat met al je lezertjes te gaan bespreken’. Brandt Corstius is zelf best gesloten. Iets dat je vaker ziet bij kinderen die heel jong iets traumatisch, zoals de dood van een ouder of broertje of zusje meemaakten. Daar kunnen kinderen – en volwassenen trouwens ook – niet altijd goed mee omgaan. Die gaan dan op slot. Die kinderen zie je later een inhaalslag maken. Een verlate puberteit bijvoorbeeld, de schade inhalen, je als eind twintiger eindelijk afzetten tegen je ouder(s).

Soms, heel soms leer je uiteindelijk ook dat je er wel over mag praten, over dat trauma. Omdat jij er ook niet om hebt gevraagd dat je moeder er ineens niet meer was. Omdat 10 procent van de volwassenen een ouder verloor voor zijn 21ste levensjaar. En het gekke is: die houden bijna allemaal heel lang hun mond. Omdat ze niet op willen vallen, omdat ze niet willen zeuren. Omdat het voor hun vader of moeder toch ook heel erg is.

Tot het niet langer kan. Als ze zelf moeder worden bijvoorbeeld. of de liefde van hun leven ontmoeten en niet besluiten te vluchten maar proberen zich met iemand te verbinden. Wat vaak een van de lastigste opgaven is voor een kind dat al zo jong de onvoorwaardelijke liefde verloor.
Met het praten over het verlies van haar moeder heeft Brandt Corstius een begin gemaakt. En ik weet dat ze daar veel mensen mee heeft geraakt, mij in ieder geval. Ik vond het niet cheap. En zeker niet gemakkelijk. Aaf is getalenteerd, heeft een goede pen, en ik weet zeker dat er een publiek is dat er aan toe is, ook te lezen over haar beslommeringen als dochter zonder moeder. Op cynische en humoristische wijze, maar ook op een sobere manier. Dus niet met een air van ‘kijk mij nou eens zielig zijn’, maar met de inmiddels positieve kracht waardoor ze geworden is wie ze is: een mooie jonge vrouw die eindelijk voor zichzelf heeft gekozen.