Een heftig jaar ligt achter ons. Aanslagen in Parijs, in Beirut, in Syrië, in Mali, en ga zo maar door. De dreiging van nog meer aanslagen hangt in de lucht. Oorlog. En de naweeën van eerdere rampen als de MH17 zijn nog steeds zo voelbaar. Ontelbare slachtoffers en zo ontzettend veel nabestaanden die verdwaasd achter blijven met onbeantwoorde vragen. Hoe ga je verder na alle ellende? Alleen en als maatschappij? Hoe doe je dat?
Ik ben geen politicus. Gelukkig niet. Of moet ik zeggen jammer genoeg niet? Ik ben lid van geen enkele partij, maar heb wel een visie. De neiging bestaat om mensen tegen elkaar op te zetten, te denken dat ‘wij’ slachtoffer zijn en dus zoeken we een ‘zij’ om ons tegen af te zetten. Wij tegen zij. Maar als je kijkt naar de slachtoffers van de aanslag op de MH17, naar de slachtoffers van andere aanslagen en rampen, dan kun je niet anders dan concluderen dat iedereen getroffen wordt, ongeacht leeftijd, culturele achtergrond, politieke of religieuze overtuiging. Wij zijn allemaal slachtoffer.
We moeten dat wij voorop zetten. We moeten iets bezweren. Juist nu is het belangrijk samen te zoeken naar een antwoord. Een nieuw wij, als antwoord op de angst.
Ik leef in een geweldige stad, met inwoners die roots over de hele wereld hebben. Mijn ouders hebben mijn broer en mij opgevoed tot wereldburgers. Onze kinderen groeien op in een rijke, culturele wereld. Onze huizen staan open voor mensen die aankloppen voor hulp. Voor mij staat, juist in deze tijden van angst en verdriet de liefde centraal. Voor ons, mensen.
Je hebt een heel mooi Afrikaanse gezegde, ‘It takes a village to raise a child’. Je hebt een dorp nodig om een kind op te voeden. Dat dorp heb je ook nodig om te rouwen. Er zijn heel veel mensen in ons land die dat dorp kwijt zijn, of hun land. Andere mensen verloren dierbaren, werk, hun gezondheid. Die mensen hebben allemaal een dorp nodig. Om te helen. Wij kunnen samen dat dorp vormen. En als je niet de kracht hebt om dat dorp op te zoeken, dan moet dat dorp jou opzoeken.
In je eentje ben je niet in staat om wereldproblemen op te lossen. Er zijn veel te veel totaal uiteenlopende visies op het ontstaan van de brandhaarden van deze wereld. Daarover eindeloos discussiëren lost het geweld niet op. Moedeloos word je van het telkens wijzen naar de ander. Die heeft het altijd gedaan.
Wat je wel kunt doen, is in de eigen omgeving kijken waar hulp nodig is. Of het nu gaat om het samen genieten van een maaltijd, het samen bezoeken van een evenement of het inzamelen van kleding. Zoek de ander op. En daarvoor hebben we elkaar nodig. We moeten niet binnen blijven wachten. We moeten onze huizen uit. Op zoek naar elkaar.
Als je je op deze manier inzet voor mensen uit je eigen dorp, dan is het resultaat op landelijk niveau wellicht maar zo groot als een druppel olie, maar als je al deze druppels samenvoegt, al deze individuele initiatieven van naastenliefde, dan ontstaat een olievlek. Die uitdijt en uitdijt. De liefde voor elkaar is uiteindelijk het enige antwoord op de angst voor de ander.
Laat een reactie achter