Morgen zouden ze officieel gescheiden zijn. Tegen haar wil. Drie jaar geleden had hij haar verlaten, omdat hij niet meer van haar hield. Zei hij. Vond hij niet zo gek, aangezien ze hem dagelijks vertelde wat hij allemaal verkeerd deed. Liefst met vrienden en familie erbij. Heel langzaam ging hij kapot. Dat hij het nog zo lang volhield kwam door de kinderen. Die laat je niet zomaar achter. Zij vond het helemaal niet nodig dat hij weg ging. Liefde, pfff, wie is er nou na vijftien jaar nog iedere dag verliefd?
De kinderen hoorde ze uit als ze bij hem waren geweest. Dat hun zoon steeds minder zin kreeg om naar zijn vader toe te gaan, sterkte haar in de overtuiging dat het goed was wat ze deed. Dat het wellicht niet zo aardig was om tegen een knulletje van zeven te zeggen dat papa mama verdrietig maakte en dat hij ook wel niet genoeg van hem en zijn zusje zou houden, dat snapte ze niet.
Toen ze er na een jaar achter kwam dat hij inderdaad een vriendin had, ontplofte ze. Die arme kinderen konden daar natuurlijk helemaal niet tegen. Die hadden al een scheiding meegemaakt, en nu een stiefmoeder erbij, dat zou hun arme kinderzieltjes voor eeuwig verdriet doen. Dus hield ze de kinderen thuis. Hij mocht de kinderen alleen nog in zijn oude huis zien, met haar erbij.
Toen hij vorig jaar aankondigde dat hij wilde trouwen met de heks, maakte haar dat helemaal razend. Bij de rechter betwistte ze dat er sprake was van een duurzame ontwrichting. Hij kwam immers nog ieder weekend thuis en dan hadden ze het heel gezellig, zo verklaarde ze. Dat hij heel rustig bleef en tegen de rechter zei dat dit niet waar was, daar moest ze om lachen. De sukkel kwam helemaal niet overtuigend over, dat zag de rechter toch ook wel! Tot haar stomme verbazing sprak de rechter vorige week toch de scheiding uit. Vanaf morgen zou ze officieel gescheiden zijn. Zou.
Afgelopen zondag was hij voor het laatst bij haar en de kinderen. ‘Als je met die trut gaat trouwen, zorg ik ervoor dat je ze nooit meer kunt zien’, riep ze hem na toen hij vertrok. Die avond ging hij met zijn vriendin en hun beste vrienden uit eten. Om te vieren dat de scheiding erdoor was. Het werd een avond met een rouwrandje. Hoe kun je nou feestvieren als je je kinderen straks niet meer mag zien? Zijn vriendin snapte dat. Omhelsde hem. Zei dat ze heel veel geduld had en dat ze ook over een paar jaar konden trouwen. De volgende ochtend lag hij dood naast haar in bed. Hartstilstand.
Omdat zijn vriendin nog niet officieel als partner geregistreerd stond, regelde zijn nog steeds wettige echtgenote de uitvaart. Zij gaf de uitvaartondernemer de opdracht dat de vriendin niet bij de uitvaart mocht zijn. En dat niemand haar man mocht zien zonder dat zij erbij was. Nu had de uitvaartman wel vaker vreemde situaties meegemaakt. Nergens worden onderhuidse ruzies binnen de familie zo uitgevochten als rondom een begrafenis. Maar deze ‘weduwe’ maakte het wel heel bont.
Toen de vriendin van de overledene langs kwam en vroeg of ze – desnoods op een onmogelijk tijdstip – toch heel even alleen mocht zijn met de liefde van haar leven, vond hij dat hij dat niet kon weigeren. Zeker niet nadat ook zijn ouders aangaven dat hun zoon niets liever gewild had. En daarmee kreeg de man die zo graag een nieuw leven op wilde bouwen zonder zijn ex de heks, toch nog het afscheid waar hij recht op had. Op het briefje, dat zijn vriendin samen met haar foto stiekem onderin de kist stopte, stond: ik zal altijd jouw vrouw zijn.
Laat een reactie achter