De ouders van Bloem

Je kunt er haast niet omheen, daar midden op de begraafplaats. De kleine graven zijn niet weggestopt aan de rand van het kerkhof, maar liggen prominent langs de wandelroute. Van een afstandje zie je de uitbundige versierselen al. Hoor je de vlaggetjes en de windorgels. Op en naast de vaak kleurrijke grafstenen liggen tekeningen, autootjes, verse bloemen, harten en knuffels. En er branden heel veel kaarsjes.

Ik kan er nauwelijks naar kijken, naar deze kindergraven. Zoveel verdriet, zoveel grijs tussen al die vrolijke vlinders. In een van die graven ligt Bloem. Het voelt een beetje gek om hier rond te lopen zonder haar ouders. Die zo naar haar komst hadden uitgezien. Die zich voorbereidden op een thuisbevalling, met kaarsjes en gedempt licht. Maar toen Bloem er bijna was, ging alles ineens mis. De bevalling stokte. Ze kreeg het benauwd en het lukte niet om op tijd in het ziekenhuis te komen.

En daar overleed Bloem een paar dagen later. Nooit gebloeid, nooit de oogjes vrolijk open kunnen doen. Een prachtig meisje met gitzwart haar dat nooit haar schoentjes onder de kapstok zal zetten. Van heel dichtbij maakten wij mee hoe de dood van een kind het leven van ouders kan verwoesten. Hoe het ze afsneed van andere gebeurtenissen en van sommige ooit zo belangrijke mensen in hun leven.

Hun verdriet was allesoverheersend. Het was pijnlijk om te zien hoe moeilijk het is om met lege handen om iemand heen te gaan staan. Om er voor iemand te zijn, ook een jaar en nog veel later nog, zonder dat je iets kunt doen om het verdriet te verzachten. Dat lukte niet iedereen. Er wordt dan wel gezegd dat dit het zwaarste verlies is dat je kan treffen in je leven, maar niemand zegt hoe je daar mee om moet gaan, ook als omgeving. Hoe ondersteun je ouders die een kindje verloren?

Het is nu zes jaar later. Inmiddels staan er twee paar kinderlaarsjes onder de kapstok. Klinken er kleine, hese jongenslachjes door de kamer en in de tuin. Op het geboortekaartje kondigden hun ouders dit grote geluk aan. Maar er was ook ruimte voor de naam van hun zusje. Die de jochies nu allerliefst uitspreken. Grote zus Bloem is in hun leven, ook al hebben ze haar nog nooit gezien. Haar fotootje hangt in de kamer, een kaarsje brandt heel regelmatig. Er wordt over haar gesproken.

Sommige mensen verdwenen uit het leven van Bloem’s ouders. Maar de meeste mensen bleven komen. Ook als ze geen woorden hadden. Ook ik moest een manier vinden om met ze om te gaan. Ik had even de neiging sommige dingen niet te zeggen omdat ze al zoveel hadden meegemaakt. Ik moest leren ze niet alleen te zien als mensen die alles hadden verloren, waardoor ik ze met zijden handschoentjes aan ging pakken. Gelukkig is dat nu echt voorbij. Het zijn gewoon weer de mensen die ze altijd waren. Met twee zoontjes. En een dochtertje, op wiens graf altijd een kaarsje brandt.

Daan Westerink

Deze column is gepubliceerd inVakblad Uitvaart.

Over Daan Westerink 515 Artikelen
pedagoog (MEd), rouwdeskundige, docent en onderwijsontwikkelaar, publicist, mediator, trainer en social media expert.

16 Reacties

  1. Avatar van Daan Westerink
    Dag lieve Moonfairy, ja, je blog ken ik, we hebben er destijds ook over geschreven met elkaar, weet je nog?
    Heftig, hoe mensen kunnen reageren. Lief hoe je reageert op Jantiena…

    Jantiena: ja, mensen zijn soms heel bot als het gaat om erkenning geven. Dan zie je dat het niet om jou gaat, maar om hun eigen onvermogen. Zij willen er niet meer over praten, maar dat is iets anders dan dat jij er niet meer over mag praten.

  2. Avatar van Moonfairy
    @jantiena
    15 en 4 jr geleden
    en soms gisteren

    die herinneringen mag je toch koesteren
    pas als niemand meer aan ze denkt zijn ze echt dood

    zo zie ik dat,
    lieve groet Moon

  3. Avatar van jantiena63
    Ik heb zelf geen kinderen, maar wel 2 hele lieve peetkinderen en als ik aan denk dat ik die 2 meiden zou moeten missen, ik moet er niet aan denken hoe erg het dan wel moet zijn als het je eigen kind is.
    Ik heb je blog gelezen moonfairy en een aantal dingen herken ik wel, ik praat nog best wel veel over het verlies van mijn ouders (15 en en 4 jaar geleden) en krijg soms ook opmerkingen als het toch al zo lang geleden, ja het is al lang geleden en ik praat graag over mijn ouders omdat het geweldige mensen waren en ik vreselijk trots op ze ben.

  4. Avatar van Moonfairy
    Lieve Daan
    dank voor je reaktie
    ik kreeg een week na de begrafenis al te horen dat ik daar nou weeeeer over begon
    nee het onbegrip heeft me soms echt gewurgd
    vandaar dat ik meer mededogen vond bij andere ouders van een overleden kind
    of mensen die een dierbare zijn verloren.
    ik heb er een keer een blog aangeweid
    daar krijg ik nu nog wel es reakties op, jaren na dato
    dat zegt me genoeg

    kijk maar hier

    http://www.vkblog.nl/bericht/38240/Top10_van_stomste_dingen_die_je_kunt_zeggen_bij_overlijden

    als ik het teruglees dan gaan er weer allemaal emoties door mij heen,

    hartelijke groet Moon

  5. Avatar van Daan Westerink
    Thera, View, Heyta, Ja, zo’n boek moet er komen. Gisteren bij mijn lezing zat er ook een moeder die 30 jaar geleden haar dochter verloor tijdens de bevalling. Ze heeft 10 jaar niet geweten waar haar kindje begraven lag. Nu wel. 10 jaar er niet over gepraat. Nu wel. Zij was heel erg geroerd toen ik zei: vlees verwerk je, maar een verlies niet. Dat hoop je op een gegeven moment te verweven in je leven. Maar het is er, het gaat een leven lang mee. Dat verweven komt van Ide Wolzak, van de Vereniging Ouders van een Overleden Kind. Van hem heb ik heel veel geleerd. Ondermeer dat je niets hebt aan medelijden, en ook niets aan leedconcurrentie. Wel aan mededogen en een luisterend oor. Ook zoveel jaren later nog.

  6. Avatar van Daan Westerink
    Lieve Moon, er komen nog twee zinnen achteraan, en daar zit de kern: ‘Met twee zoontjes. En een dochtertje, op wiens graf altijd een kaarsje brandt.’ Hun dochtertje wordt niet verzwegen. Ze mag er zijn. Ze wordt genoemd. En ja, natuurlijk ben je niet hetzelfde als je iemand verliest. Ze zijn de mensen die ze waren, aardig of niet, en ze hebben drie kinderen. Ik ken heel veel ouders van een overleden kind die hun overleden kindje haast niet meer durven te noemen. Vorige week vertelde een van hen – een moeder die haar zoontje verloor, een jaar geleden – ‘op de vakantiekaart had ik ook zijn naam vermeld, met een sterretje erbij. We kregen daarna van familie de vraag of we dat niet meer wilden doen. Het was te confronterend. Bovendien was het ‘al’ 7 maanden geleden. Of het niet eens een keer over was met het gesleep met hun zoontje’. Vreselijk is dat, als je je kind niet meer mag noemen. Aan medelijden heb je niets, maar verzwijgen is een schande. Daarom schreef ik die zin. En de zinnen erachter aan. Een kind verliezen verwerk je niet. Dat kind zal er altijd zijn, en mag er ook altijd zijn.
    Liefs, Daan

  7. Avatar van Moonfairy
    Dag Daan
    je kent mijn verhaal
    voor wie het nog niet kent
    mijn zoontje werd 5 weken
    en ging toen hemelen

    ik heb moeite met deze zin

    " Het zijn gewoon weer de mensen die ze altijd waren"

    dat kan niet Daan, ze zijn opeens de ouders van een overleden kind
    dan ben je niet meer die je was
    vraag het ze anders es

    en Thera
    het komt wel goed als je daarmee bedoeld dat het niet de rest van je leven zo adembenemend veel pijn doet als de eerste periode:-)

    als je mijn ervaringen op prijs stelt wil ik je heel graag helpen

    met lieve groet Moon

  8. Avatar van View
    Heel waardevol dat zo’n boek verschijnt. Er zijn wel tv-programma’s ook, die op zich goed zijn, maar zo’n boek kun je op elk moment lezen of raadplegen.

  9. Avatar van Thera
    En onlangs verloren kennissen van mij hun 33 jarige zoon. Zomaar, hart stond stil. Alsof de grond onder je voeten wordt weggeslagen. De mensen in hun omgeving vinden wel weer houvast, maar zij? En weet je, het zou ook goed zijn, als er zo’n boek kwam, ook en misschien ook wel eentje vooral voor de mensen in de omgeving. Dat je geen domme dingen zegt. Zoals ik tegen een vriendin, die haar veertienjarige dochter verloor, zei:" Het komt wel weer goed." Zo stom, ik zeg het altijd tegen mijn zoon en mijzelf, om te troosten. Maar je kunt het niet tegen iemand zeggen, die zijn of haar kind verliest. Het komt namelijk nooit meer goed.

  10. Avatar van Heyta (Ivy)
    Mooi geschreven.
    Ik ken ook zo iemand, het is nu al 14 jaar geleden maar ze vieren met het hele gezin nog altijd de verjaardag van hun oudste dochter. En haar sterfdag, een week later in hetzelfde jaar.

  11. Avatar van Daan Westerink
    Dag Laila,

    Ik zou graag de verhalen optekenen van ouders die hun kind(je) verliezen. Er zijn mooie boeken beschikbaar, maar die zijn alweer van een paar jaar geleden. Het boek dat je rechts ziet, is mijn jongerenboek. Dank voor je reactie! Heel fijn!

  12. Avatar van laila
    Gefeliciteerd Daan.

    Met weer een boek waar veel mensen iets aan zullen hebben.

    Wat wordt het volgende projekt?

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.




WordPress Anti-Spam door WP-SpamShield