De wereld is roze, ondanks het verdriet

Een week geleden werd ik middenin de nacht wakker. Ik zat rechtop in mijn bed. ‘Bambi!’ schoot door mijn hoofd. En dan niet de film Bambi, maar een van de ontwerpen voor mijn boek, die vormgeefster Marion me voor de zomer toestuurde. Op die bewuste voorkant staat een hertje op een hardroze achtergrond, een strik op haar wiebelige lijfje. Een schaduw voor haar op de grond, die niet helemaal af is. 

Marion had nog 9 andere ontwerpen meegestuurd, en Bambi legde ik even aan de kant omdat ik het zo’n confronterend ontwerp vond. 

Bambi met strik en roze, dat associeer je niet met verdriet en zeker niet met jongeren. Ik koos dus voor een veilige voorkant, twee uitgebloeide paardebloemen die hun zaadjes verliezen. Mooi maar niet bijzonder opvallend. ‘Ach,’ zei mijn vormgeefster, ‘denk er nog maar eens goed over na. Na de zomer maken we een definitieve en mooie voorkant.’ 

Tsja, en hoe gaat zoiets dan. Het leven neemt weer zijn vliegende vaart na de vakantie, ik mailde dat ik Bambi toch wel leuk vond, net als een ander ontwerp, en liet het even liggen. Het boek moest immers afgeschreven worden. Begin november was alles klaar, het voorwoord vertaald, de foto’s in het boek groot genoeg om geprint te worden, en alles kon naar de drukker. 

En toen schrok ik dus ineens ’s nachts wakker. Met Bambi op mijn netvlies. En ik wist het zeker: Bambi moest het worden. Bambi verloor haar moeder, zoals iedereen weet, en gaat daarna wankel op zoek naar evenwicht. Je denkt dan aan een gitzwarte wereld, vandaar dat ik zo verward was door die strik en de roze achterkant. Maar jongeren die iemand verliezen wandelen ook niet door een gitzwarte wereld. Ze wandelen door een wereld die nooit meer hetzelfde zal zijn. Maar juist de ingrediënten die een jong leven interessant maken, vrienden, liefde, muziek, adrenaline, uitdagingen, die kunnen dat verstoorde leven wel weer iets rozer kleuren. 

Aan ons, volwassenen de opdracht om tussen al dat roze ook de wankele benen te blijven zien. Een jongere die iemand verliest is niet gehandicapt. Je hoeft hem of haar niet van haar verdriet af te helpen. Dat kan ook helemaal niet. Als je iemand verliest, zul je dat op veel momenten in je leven nog pijnlijk voelen. Maar die vrienden, dat uitdagende leven, dat moet doorgaan. Daar moeten wij volwassenen veel meer stil bij gaan staan. 

Dat een meisje of jongen na de dood van een ouder, broer, zus, grootouder of vriend(in) doorgaat met leven is pure noodzaak. Dat er gelachen wordt na een begrafenis, dat je uitgaat terwijl je vader een week ervoor stierf: het zegt niets over je verdriet. Het zegt alleen maar dat je steun zoekt in die dingen die horen bij je leven. En dat is van levensbelang. Sleep jongeren dus niet massaal naar praatgroepen of psychologen, tenzij ze vastlopen. Maar zorg wel dat je er voor ze bent. Kijk door die roze wereld heen, zie hun wankele benen, maar neem die roze wereld niet van ze af. 

En dus is de omslag van mijn boek ‘Verder zonder jou’ roze. Met een klein dartel hertje op de voorkant. Dat hopelijk ooit op stevige benen door het leven wandelt. Ondanks het verdriet. 

Daan Westerink, 

21 november 2009. 

Verder zonder jou wordt op 19 januari 2010 gepresenteerd tijdens het congres ‘Luister naar mij! Jongeren en rouw in de klas’. Meer informatie later op dit blog. op www.daanwesterink.nl