Vierendertig jaar lang staat in het trouwboekje van Frans en Lieve over de eerste van hun vier kinderen vermeld ‘Levenloos kind van het vrouwelijke geslacht’.
Hun dochtertje kreeg geen naam, werd na de bevalling direct weggehaald en van afscheid nemen was geen sprake.
Als in 1999 de wet verandert, en doodgeboren kinderen met terugwerkende kracht een naam kunnen krijgen, aarzelen Frans en Lieve geen moment.
Hun dochtertje krijgt voor het eerst een naam: Vera Margriet. Daarna sturen ze geboortekaartjes naar vrienden en familie.
Historicus Jan Bleyen tekende de verhalen op van vele ouders van levenloos geboren kinderen. De verhalen maken stuk voor stuk grote indruk.
En ze laten maar weer eens zien dat, ook al werd de dood decennialang verzwegen, de kindjes zelf nooit werden vergeten door hun ouders.
Jan Bleyen (De bezige Bij)
ISBN 978 94 234 6657 4, prijs € 19,90
Daan Westerink, 19 maart 2012.
Deze recensie verscheen in Vakblad Uitvaart, maart 2012
@Caroline Franssen: Dank je wel Caroline. Ik vind het lastig om te zeggen of er al dan niet ‘voldoende gerouwd wordt’. Want wat is voldoende rouwen? Het dode kindje blijft altijd in de gedachten van ouders bestaan. Alleen is de manier waarop er mee om gegaan wordt verschillend. Ik denk dat het mis gaat als je de manier waarop de ander omgaat met de dood niet herkent of respecteert, en vice versa. Ik ken stellen die zich heel anders uiten, maar die het toch heel liefdevol samen redden. Onvoldoende gerouwd is denk ik niet de goede omschrijving aldus. Bedoel je dat het overleden kindje bespreekbaar blijft binnen de relatie?
@Mandy Munter: Dag Mandy, wat fijn dat je reageert! Ik zou het boekje heel graag ontvangen, is dat mogelijk? Ik ben zo blij te lezen dat jullie wel afscheid konden nemen op jullie eigen wijze. Ondanks alle aandacht, gebeurt dat nog steeds niet overal. Belangrijk om hierover te spreken! Groet, Daan
Wauw, wat mooi! Ik heb net een boekje over ons jongste dochtertje geschreven, En toen was het stil… Zij werd 3 september 2010 doodgeboren en kreeg een naam, Isabelle, en werd een lid van ons gezin. We hebben afscheid van haar kunnen nemen zoals wij dat wilde doen en ik ben zo blij met die ervaring. Vreselijk voor alle ouders die dit niet hebben kunnen doen. Mooi dat hier tegenwoordig steeds meer aandacht voor is.
Zo goed dat hier meer aandacht voor komt. In mijn praktijk blijkt vaak dat relatieproblemen ontstaan doordat er in het gezin zelf (of bij de ouders) onvoldoende gerouwd wordt om doodgeboren kinderen (en ook om miskramen en abortussen). Op het moment dat iedereen weer een plek krijgt, komt er dan balans in gezin en relatie.