Kerst 2000
Lief, ik en onze kleine meisjes zijn met mijn vader op vakantie. We vieren kerstavond in Wervershoof, Noord-Holland en spreken over het verleden. Over pijn, over wel of niet vergeven maar ook over de toekomst die weer hoopvol is. Mijn broer belt nog op vanuit Engeland, zijn kinderen en vrouw horen we op de achtergrond en heel even lijkt het alsof we allemaal samen zijn.
Papa zegt dan dat hij zo dankbaar is dat het gezin na de dood van mama toch bij elkaar is gebleven. Dat hij zo trots op ons is dat we het gered hebben. ‘Kinderen hebben een moeder zo hard nodig’ zegt hij ‘en ineens moest ik jullie alleen opvoeden. Een onmogelijke taak, ik zag het heel vaak niet meer zitten. Maar voor jullie ging ik door.’ ‘Maar het is je wel mooi gelukt lieverd, en voor mij ben je een moeder en vader tegelijk’, zeg ik. We knuffelen elkaar,lief zegt ‘je hebt het goed gedaan’, en dan gaan we slapen. Het is al nacht en de volgende ochtend wilen we vroeg in Hoorn zijn, voor een nostalgische treinrit. Inclusief ouderwetse erwtensoep met worst. ‘Je mag niet verklappen wat we gaan doen Daan, maar ik hoop wel dat het er warm is’, zegt hij. Ik kijk hem aan. Een grote man van bijna 2 meter. Mijn rots in de branding. Niet omver te trekken. Tot die volgende ochtend.
Eerste Kerstdag
Het is nog stikdonker als we papa horen rondschuivelen door het huis. Een deur klappert en lief doet hem na een kwartier dicht. Dan klappert even later de deur weer. Ik ga naar beneden en zie licht branden. Ik ga al pratend naar de woonkamer. ‘Kun je niet meer slapen papa?’, zeg ik. Maar papa is er niet. Ik loop naar zijn slaapkamer waar ook het licht brandt. ‘Ben je al wakker?’, zeg ik terwijl ik naar zijn bed loop. Hij ligt te slapen. Heel ontspannen. Arm onder zijn hoofd, nog even genieten van het warme bed. ‘Blijf nog maar even lekker liggen, ik kruip er ook nog even in’, zeg ik en loop weer naar boven.
In bed draai ik rond en rond en ineens knijpt mijn keel samen. Hij zou toch niet… Ik spring het bed uit en suis de trap af. Ik ren naar zijn kamer en voel zijn voorhoofd, pak zijn hand. ‘Je bent al gegaan’, zeg ik zacht… Ik voel geen paniek maar wel een bodemloos verdriet. Ik roep naar boven ‘Kom!’ Lief staat direct naast me… ‘Papa is dood’ zeg ik. We kijken elkaar een seconde aan. En ik zie verbijstering, steun en heel veel liefde vermengt met dikke tranen in zijn ogen. Ik kus mijn allerliefste vader op zijn voorhoofd. Houd zijn gezicht vast en streel zijn haren. Lief luistert op papa’s borst. Hij hoort helemaal…niets. Een arts zal later bevestigen dat mijn vader ongeveer een half uur daarvoor moet zijn overleden.
Dan moet ik het verdrietigste telefoontje ooit plegen: ik moet mijn broer vertellen dat zijn vader is gestorven…. Een pijnscheut door mijn hart. Hij gaat direct op weg naar Nederland met zijn gezin. Die dag gaat verder alles heel snel. De kindjes nemen afscheid van de allerliefste opa. Een klein blond meisje van 2,5 jaar oud zingt nog één liedje voor haar opa ‘In de gloria, in de gloria’, en dan wordt mijn vader opgehaald door zijn dorpsgenoten. Hij gaat naar huis. Ik ben wees.
Eerste Kerstdag 2005
Het is nu vijf jaar later. Ik sta weer overeind. Sterker misschien dan daarvoor. Maar het doet nog steeds pijn. Zijn persoonlijke spulletjes zitten nog steeds in de witte mand met deksel. Ik heb hem nog niet kunnen openen. Misschien kan ik het straks. Samen met mijn lieven. Ik ben zo blij dat ik thuis ben. Hier mag ik zijn wie ik ben. Hier krijg ik lucht. Hier mag ik huilen. En ook genieten van wat er nog wel is. Maar wat had ik hem er graag bij gehad vandaag….
Goh, wat een indrukwekkend stuk is dit. Ik weet niet wat ik hierop moet zeggen, ‘k word er heel stil van.
Dag blogwatcher, ik werd vanochtend heel blij wakker. Blonde koppies naast me, vrieskou buiten, kerst weer voorbij…Dank….voor je woorden
Ontroerend mooi!
@ Helena, wat lief, soms zit je gewoon op een lijn met iemand, tegelijkertijd. ja, het geen afscheid nemen was moeilijk, maar de avond ervoor was een groot cadeau…Er bij mogen zijn geweest was heel bijzonder, hoe gek dat ook klinkt…
Hoe prachtig heb je dit geschreven… ik word er ook stil van! en wat erg dat je niet echt afscheid hebt kunnen nemen (lijkt me, omdat het plotseling gebeurde)!
Ik had dit trouwens nog niet gelezen, toen ik mijn gedicht schreef en plaatste op mijn weblog!
Dag lieve Jeg,
Dank voor ook je tweede reactie. Lief dat je er even bij stil staat. Het is nog steeds alsof hij er is, we hadden dan ook een bijzondere band. Dat geeft ook weer kracht.
Dat condoleren van mijn is natuurlijk wat verlaat….maar toch!! Je mist hem nog steeds heel erg, kan ik uit je verhaal lezen. En bovendien zal altijd met kerst dit in je herinnering blijven….
Herinner je vader als een eeuwig brandende kaars, die je pad verlicht en jijzelf bent de spiegel die het reflecteert.
Sterkte en gecondoleerd.
x jeg.
Grutte Pier, dank je werkelijk…
… ik ben er stil van…
Goed van je dat je het toch geplaatst hebt.
Sterkte,
Gr.P.
Dank je rotsbloempje, en dan te bedenken dat ik er vannacht nog uit ben gegaan: vol twijfel of ik het verhaal wel mocht plaatsen..van mezelf. Toch maar wel, of niet, en dus wel. Ik ben niet de enige, jij ook niet. Troost misschien niet, maar het is wel zo….
Hier word ik stil van omdat het meteen aan mijn "blauwe plek" doet denken. Ik voel met je mee en hoop dat daardoor je plek minder zeer doet.
Dank je Annet, die herinneringen zijn er zeker. Zal vanavond foto’s plaatsen van de lucht die er vandaag ook was. Mooie luchten buiten en veel stilstaan…
Wat een aangrijpende gebeurtenis Daan. Hoop dat er mooie herinneringen zijn………om de lege plekken in te vullen.
Maar het blijft moeilijk.
Liefs van Annet en mooi beschreven…….
Mooi hoe je dat omschrijft, die blauwe plek. En bizar hoe er overeenkomsten kunnen zijn tussen mensen. Fijn ook. dank je! Vandaag veel buiten geweest, veel lucht. Had ik erg nodig. wij allemaal eigenlijk. Lucht en zon.
sterkte natuurlijk. Dat was ik even vergeten
wat een droevig verhaal. En wat een toeval: mijn vader is in 2000 ook totaal onverwacht overleden aan een hartstilstand en ik moest ook dat vreselijke moeilijke telefoontje plegen naar mijn broer. Hij was op vakantie op Texel. Die vreselijke dag is als een hardnekkige blauwe plek. Hij blijft zichtbaar, maar doet alleen zeer als je hem aanraakt.