Voor mij is Gita Wiegel (14) uit Wierden een van de moedigste mensen van 2014. En daarom nomineerde ik haar in het programma Eenvandaag.
Gita’s moeder kwam om bij de vliegramp #MH17 en Gita ontroerde iedereen met haar toespraak tijdens de Nationale Herdenking op 10 november. Daarin zei ze over haar moeder: “Mijn moeder was niet alleen als een moeder voor me, ze was als mijn beste vriendin, mijn maatje, mijn huisgenote, maar vooral mijn voorbeeld. Om het kort samen te vatten, ze was eigenlijk mijn alles.”
En ze vervolgde: “Ik zal eerlijk zijn, ik probeer mijn gevoelens zoveel mogelijk voor iedereen weg te stoppen. Maar van binnen ga ik kapot. (…) Ik ben door een moeilijke tijd gegaan maar dankzij heel wat steun ga ik er stapje voor stapje doorheen.”
Gita heeft ondanks het grote verdriet ook een doel in haar leven. “Mijn moeder wilde het beste voor mij. Daarom ga ik door met mijn leven, voor haar. Ik wil dat ze van bovenaf naar me kan kijken en trots op me kan zijn. Ik doe mijn best op school en naast schooltijd werk ik ook aan mijn blog als afleiding.”
Ik vind haar dapper omdat ze laat zien dat rouwen meer is dan alleen je emoties uiten. Het is een balans vinden, overeind blijven staan, heen en weer slingeren tussen verdriet voelen en verder gaan. Het is de ene keer huilen op je kamer en de andere keer afleiding zoeken. En daarom laat ze op tv haar tranen niet zien. ´Ik wil niet alleen maar gezien worden als Gita, het meisje dat haar moeder heeft verloren. Ik wil Gita zijn.´ En dus zie je haar in de reportage met haar vriendinnen lekker shoppen in Almelo.
Sommige mensen denken daarom dat het niet goed met haar gaat. Omdat ze niet openlijk aan het rouwen is. Zij vermoeden dat de klap nog wel komt. Maar dat is eigenlijk tegen Gita en andere nabestaanden zeggen: je doet het niet goed. En dat is heel jammer. Want rouwen gaat niet volgens een vaststaand patroon van fasen, stadia of via rouwtaken. Ieder doet dat op zijn of haar eigen manier.
En daarnaast is rouw hartstikke privé, het gaat ons helemaal niet aan, de tranen van Gita en van andere nabestaanden van deze ramp. Het is fijn, al het medeleven, maar het is ook belangrijk dat zij het leven weer op kunnen pakken, en niet telkens door wildvreemden en door media op het verlies worden aangesproken.
Als nabestaanden willen winkelen, sporten, dineren, dansen of wat dan ook: dan is dat geen teken dat ze ‘er overheen zijn’ of ‘in de ontkenningsfase’ zitten. Laat ze, geef ze ruimte. Het is een teken van veerkracht, ondanks het grote verdriet. Het is de wens om overeind te blijven staan, al is dat op wankele benen. En daar heb je, net als Gita, vooral de steun van vrienden en lieve familie bij nodig. Je hele leven lang.
De reportage in Een Vandaag werd gemaakt door Jildou Van Opzeeland.
Daan Westerink, 30 december 2014
Laat een reactie achter