Als we de trap oplopen draait ze zich ineens om. “Daan, zeg eens eerlijk. Rouw jij nog steeds om je ouders? Ja? O nee, dit gevoel gaat dus nooit meer helemaal over?” Jasmine is midden twintig en sinds een jaar wees. Ze ziet zo op tegen de toekomst zonder ouders. En vooral tegen een leven lang gemis. Ze zoekt houvast maar weet niet waar ze die kan vinden.
Als je haar een vraag stelt, dan klapt ze een beetje dicht. Behalve als het over haar vrienden gaat. Dan vertelt ze honderduit. Hoe ze er voor haar zijn iedere vrijdag. Dan eten ze samen, in een steeds wisselend gezelschap. Ze zijn er op de geboorte- en sterfdagen van haar ouders. En tijdens de kerstvakantie nemen ze haar mee naar de bergen. Skiën. Eindeloos skiën. Van de berg af roetsjen en even nergens aan denken.
Piekeren in bed
Tot ze in bed ligt. Dan gaat ze piekeren. Of het wel ooit goed met haar gaat komen. Wat ze toch moet doen alleen in dat grote huis. En dat ze waarschijnlijk nooit maar dan ook nooit af zal studeren en nooit een leuke baan zal vinden, want wie wil nou iemand met een gat in zijn cv. En of de liefde ooit komt, en blijft. Van die dingen. Lees verder op Ik mis je.
Laat een reactie achter