“Ken ik jou niet van gezicht?”, zegt de medewerkster die razendsnel en pijnloos mijn bloed afneemt voor een standaardcontrole. “Wat doe je voor werk?”. Ik vertel haar dat ik nabestaanden begeleid en dat ik ook artikelen schrijf voor Ik mis je. “Ach, dat is het. Heb ik je misschien wel een keer gezien. Wat een prachtig werk. Echt heel mooi. Knap dat je dat kunt. Ik zag gisteren nog een reportageover vrouwen die zelf een kindje verloren en nu uitvaarten begeleiden van andere overleden kindjes. Geweldige vrouwen. Heel belangrijk dat die mensen er zijn.”
Verdrietig
Ze aarzelt even. “Mijn zus gaat dit ook meemaken binnenkort”, zegt ze dan. “Ze heeft drie prachtige jongetjes en eigenlijk was het gezin daarmee helemaal compleet. Maar ja, ze verlangde zo naar een meisje. En vorig jaar werd haar hartenwens vervuld. Een schitterend meisje. Mijn zus en haar man waren zo gelukkig.”
‘Weet jij dat, hoe ouders het volhouden?’
Credits foto: Daan Westerink
Haar donkere ogen vullen zich met tranen. “Het is zo verdrietig. Een paar weken na de geboorte ging het steeds slechter met hun dochtertje. Na maanden van onderzoek werd duidelijk dat ze aan een zeldzame ziekte lijdt. En dat het ongeneeslijk is. Ze kunnen niets meer voor haar doen. Dag en nacht zijn ze in het ziekenhuis. En dan lopen er ook nog drie jongetjes rond die aandacht nodig hebben. We vragen ons heel vaak af hoe ze het volhoudt. Weet jij dat, hoe ouders dat doen?”
