“Denk je dat ik het goed doe”, zegt Danny (15). Zijn moeder en zijn mentor denken dat het verstandig is als hij een keertje gaat praten met iemand. Hij weet het zelf niet zo zeker. Houdt er niet zo van dat volwassenen zich met zijn leven bemoeien. Ook niet nu zijn grote voorbeeld er ineens niet meer is. Twee handen op een buik, zo omschrijft Petra, zijn moeder, de band tussen haar man en haar zoon. “Thomas was gewoon zijn held. Ze deden heel veel met zijn tweetjes. Samen klussen, samen naar de voetbal, samen de stad in. Danny was echt gek op zijn vader.” Tot de ziekte kanker het gezin binnensloop waardoor vader Thomas in een paar weken tijd van een bourgondische schilder veranderde in een doodzieke patiënt. Behandeling na behandeling volgden maar het mocht niet meer baten. Hij stierf, zijn kind en de liefde van zijn leven achterlatend.
Danny gaat zitten met zijn handen in elkaar gevouwen, hoofd gebogen. Op de vraag waar hij blij van wordt, veert hij op. Ieder weekend ziet hij zijn beste vrienden. Tijdens de wedstrijden van de voetbalclub die hij eerst jarenlang samen met zijn vader bezocht. Nu gaat hij in zijn eentje. Maar alleen voelt hij zich niet. De wedstrijd na de begrafenis stonden ze hem allemaal op te wachten. Veel woorden gebruikten ze niet. Maar ze pakten hem wel bij zijn arm vast. Gaven hem schouderkloppen. Zeiden ‘als er iets is, Danny, als ook maar iemand een rottige opmerking maakt over je pa, dan zijn we er. Jij bent er een van ons. Net als je vader.’ Hij lacht.
Zoals Danny zijn er heel veel kinderen en jongeren in Nederland. Ongeveer zesduizend kinderen onder de achttien jaar verliezen jaarlijks een of beide ouders. Meestal op puberleeftijd. Zo’n tweeduizend kinderen verliezen jaarlijks een broertje of een zusje. En op 18-jarige leeftijd hebben de meeste jongeren een grootouder verloren. Wat zij nodig hebben? Hoe gaan zij verder? Het wordt ze bijna nooit gevraagd.
Lees de rest van het artikel op de website van Ik Mis Je:
Laat een reactie achter