‘Met God heb ik nog een hartig woordje te spreken’

Een jong mens, met een oude geest, zo komt ze over. Niet zo vreemd. Al heel jong voelde Natascha* zich verantwoordelijk voor haar moeder, die het leven niet meer zag zitten na het overlijden van Natascha’s zusje (aan cystic fibrosis) en haar broertjes (tijdens de bevalling).

Een paar keer deed haar moeder een suïcidepoging, maar werd dan gelukkig nog op tijd gevonden. Een keer door Natascha zelf. ‘Ik heb een erg moeilijke jeugd gehad doordat mijn moeder zo depressief was. Toch hield ik veel van mama, ik zorgde op mijn manier voor haar.’Jaren van therapie volgden, helaas zonder resultaat. Tien jaar geleden stapte Natascha’s moeder uit het leven.

Natascha bleef achter met haar vader, haar zusje, en haar broertje – haar steun en toeverlaat. Twee jaar later verongelukte ook hij. Gek genoeg werd het daarna heel rustig in haar hoofd. De zorgen om haar moeder en om haar broer, die met de dood van hun moeder helemaal niet om kon gaan en zich verloor in verdovende middelen, waren ineens voorbij.

Vol liefde laat Natascha de plakboeken zien die ze over haar broer en moeder heeft gemaakt. Iedereen die hen kende heeft ze om herinneringen gevraagd. De reacties waren overweldigend. Ze laat emotionele brieven zien, waarin ooms, tantes, vrienden, vriendinnen en kennissen herinneringen ophalen aan haar moeder en broer. De fotoboeken zijn daardoor een papieren standbeeld, een eerbetoon aan deze veel te jong gestorven mensen. Als ze met mij door de boeken bladert, rollen de tranen over haar wangen.

Dan laat ze haar tatoeage zien, van twee voetjes in een voetstap. Ook een ode aan haar moeder. Die wilde zelf een tatoeage, maar dan van twee voetjes naast elkaar. Een teken dat ze niet verder kon lopen. Natascha wil wel verder gaan, vandaar de voetstappen op haar enkel. ‘Natuurlijk mis ik ze enorm. Maar mijn leven is hier nog niet klaar. Ik heb nog zoveel te doen.’

Rituelen zijn heel belangrijk voor haar. De fotoboeken, de tatoeage en de begrafenissen hebben haar heel veel kracht gegeven. Ze noemt de naam van de man die zowel de begrafenis van haar moeder als die van haar broer heeft begeleid. ‘Heel lief en betrokken was hij.’ Het afscheid liep helemaal zoals zij het in haar hoofd had. Zij bedacht alles, hij regelde het.

Ze wilde een afscheid dat bij haar moeder en broer hoorde. En de uitvaartverzorger steunde haar daar volkomen in. Zelfs toen ze voorstelde om het nummer ‘Behind blue eyes’ van Limp Bizkit in de kerk te draaien. Een heftig rocknummer als een ode aan haar blauwogige broer. Hij regelde het.

Thuis speelt haar vriend Thomas dat nummer ook regelmatig op zijn keyboard. Dan gaan er soms ineens lichtjes aan en uit. Natascha heeft dan weer heel even het gevoel dat haar broer heel dicht bij haar is.

* Natascha is een van de jongeren die ik interviewde voor het boek ‘Verder zonder jou. Jongeren over de dood van iemand die ze lief is’ (2010, derde druk, Ten Have).

(gepubliceerd in Vakblad Uitvaart)

Over Daan Westerink 515 Artikelen
pedagoog (MEd), rouwdeskundige, docent en onderwijsontwikkelaar, publicist, mediator, trainer en social media expert.

3 Reacties

  1. Dank je wel John, voor mij is het inderdaad essentieel! Hoor graag vaker van je! Groet, Daan

  2. Indrukwekkend.
    Al lezend kwam het helemaal binnen.
    ik heb hier wat mee! Bedankt. Je houdt je met essentiële dingen bezig!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.




WordPress Anti-Spam door WP-SpamShield