(net geen) huiskraai vermoord!

Niet gedaan Ik kijk uit het raam zoals je wel vaker iets totaal ondoordachts doet. Had ik beter niet kunnen doen. Daar zit ze. Kopje gebogen, oogjes toe, de schitterende veren met blauwe gloed slap op de grond. Een prachtige huiskraai – de corvus splendens, heeft zich waarschijnlijk nog niet zo lang geleden doodgevlogen tegen ons raam. Achter mij zitten de meisjes giechelend hun lunch naar binnen te werken. Gevoelige zieltjes, maar even niets tegen ze zeggen en dom naar buiten blijven turen. Een vleugje wind tilt haar veren op. Zie ik daar iets bewegen of niet? Het lijkt wel of ze haar kopje beweegt. Maar nee, de wind blaast haar wat omver en ze geeft taal noch teken. Wat te doen? Ik, vroeger redster van uit het nest gevallen maar nog levende vogels (zo niet dan organiseerde ik een begrafenis vol rituelen), ik weet niet hoe te handelen!. Mijn blik gaat van het gegiechel naar het dode beestje. Oeps! Het kopje staat nu anders, en help, daar gaat het snaveltje ietsje open! Dat vraagt om een noodplan. Als dit beestje bezig is met sterven, als het een gebroken nek heeft dan lijdt het nu ONDRAAGLIJKE pijnen! Dat mag ik niet laten gebeuren! Ik stuur dochters quasi-vrolijk naar buiten: jullie hebben nog een kwartier voor we naar school gaan, hup, lekker de frisse buitenlucht in. En ik bel mijn lief. ‘Ja, als ze echt op sterven na dood is moet je helpen Daan, nee begraven is nu nog geen goed idee, dan stikt ze heel langzaam.’ AAARHAARGHH! Alle vingers wijzen dus naar mij. Ik moet actief handelen…Ik loop heen en weer en pak alvast een plastic zak, waar ik haar straks in kan stoppen. Ik bedenk een stok, ik bedenk een zware stoeptegel, ik bedenk een beweging met mijn hand om haar smalle nekje…. Mijn handen worden ijskoud. Kom op Daan, het kan toch niet zo zijn dat in dit land de hondjes en de poesjes wel uit hun lijden verlost worden en de zieligste der vogels met helse pijnen moet sterven? Nou dan! Wees een vrouw!!! Ik loop naar buiten met stok, buig door mijn knieën en ben klaar voor wat mij te doen staat, denk ik en bereid mij voor op een leven lang vreselijke nachtmerrie. Ineens throefffffffff, daar komt het kopje ophoog: ze kijkt me ineens recht aan. Fllloppp, ze staat op en beweegt haar kopje wat suf heen en weer. Ze schudt haar veren en lijkt verbaasd over wat haar overkomen is. Waar ben ik??? En dan: trip, trip, voorzichtig doet ze een paar pasjes. Ik zit doodstil, naar haar te kijken. Mevrouw kijkt nog een laatste keer om zich heen en vliegt dan allersierlijkst naar de hoogste tak van de berk voor ons huis. En ik? Ik had bijna een bewusteloze huiskraai vermoord. Of eigenlijk: ik heb bijna-toch-niet-helemaal een levend wezen het leven gered door gewoon even rustig de dingen op een rijtje te zetten..