“Rouw voelt voor mij als golven”, vertelt Marit. “In het begin waren ze hoog en krachtig, overspoelend en verstikkend. En was er niet veel tijd om tussendoor naar adem te happen. Nu er tijd is verstreken, zijn de golven lager, en is er meer tijd tussendoor om jezelf te herpakken.”
Marit van der Heijden (23) verloor haar vader toen ze net ging studeren. Haar leven komt in het teken te staan van rouw. Ze merkt dat er een taboe op rouw blijkt te rusten. “Naarmate er meer tijd verstreek na de dood van mijn vader, merkte ik dat het niet altijd makkelijker werd. In het begin zijn mensen zich nog erg bewust van het feit dat je midden in je verdriet zit. Maar dat lijken ze deels te vergeten wanneer er meer tijd voorbij is terwijl jij hier nog iedere dag mee bezig kunt zijn. Het legt een hoge drempel om eerlijk te spreken over de gevoelens die komen en gaan in een rouwproces.”
Daarom maakte ze een film. Het door Marit verzonnen verhaal over de fictieve Anna wordt afgewisseld met echte, indringende interviews met vier andere jonge vrouwen. Zij vertellen hoe het voelt om een ouder te verliezen als je nog maar net op eigen benen staat. Een van hen vertelt hoe lastig het soms is om dan aan je omgeving uit te leggen wat dat met je doet: verder leven zonder vader of moeder. “Het is heel moeilijk om woorden te geven aan het verliezen van iemand. Als mensen dat dan zelf niet hebben meegemaakt moet je hun helemaal uitleggen hoe je iets heel intens voelt. En dat is bijna niet te doen als je in dat verdriet zit. Dus dan voelt het vaak makkelijker om het in je eentje te voelen en te ervaren dan het helemaal aan iemand uit te leggen.”
Lees verder op Ik mis je
Laat een reactie achter