Door Daan Westerink en Joost van Wielink
Honderdduizenden werknemers in ons land staan op het punt hun baan kwijt te raken, maar aandacht voor de soms ingrijpende gevolgen van dit grote verlies is er niet. Rouwen om je baan is blijkbaar voor watjes.
Vijftigduizend bouwvakkers raken na de bouwvak hun baan kwijt, omdat de huizenmarkt is ingestort. Binnen de media, de autobranche en de industrie is het niet anders. Het vinden van een nieuwe baan is met al die werklozen geen makkie. Maar omdat we niet in een watjesmaatschappij leven, houdt iedereen zijn mond. Tot er klappen vallen. In en buitenshuis.
Op de schaal van grote verliezen staat het verlies van een baan in de onderste regionen. Wat nou, treuren om het verlies van je werk, er zijn mensen die een kind of hun hele familie hebben verloren, dat is pas erg! En zo hobbel je voort, nadat je jarenlang voor een baas hebt gewerkt, je ziel en zaligheid hebt gegeven, en eigenlijk niet weet wat je thuis moet gaan doen, behalve dan je vrouw voor de voeten lopen, als zij van haar werk thuiskomt.
Neem nou Alex. Werkte 25 jaar bij een grote verzekeraar. Na jaren van trouwe dienst is hij boventallig verklaard. Alexzegt: ‘Ik ben kennelijk niet goed genoeg’. Anders had hij wel kunnen blijven, denkt hij. Van een trotse werknemer is hij veranderd in een onzeker hoopje mens. ‘Waarom mocht mijn collega wel blijven, en ik niet?’. Thuis gaat het niet goed met Alex. Hij kropt alles op, en sluit zich af voor zijn gezin en zijn vrienden. Gelukkig heeft zijn bedrijfsarts op tijd door dat er iets mis gaat, en deze stuurt hem door naar een training, waar Alex leert de rommel in zijn hoofd op te ruimen, en opnieuw zin te geven aan zijn bestaan en vooruit te kijken.
Alex is niet de enige die problemen heeft met het plotselinge werkloze bestaan. Werk is voor rijwel elke Nederlander meer dan een noodzakelijk kwaad om geld te verdienen. Een baan betekent status, je ontleent er gedeeltelijk je identiteit aan en het haalt vaak goede dingen in je naar boven. Eigenschappen en talenten waarvan jij als persoon, maar ook de organisatie waarvoor je werkt, gaat bloeien en groeien. Maar als die rots in de branding, de reden om iedere dag op te staan, ineens wegvalt, dan kan dat ingrijpende gevolgen hebben. En wat je ook leerde op de werkvloer en daarbuiten: het omgaan met het verliezen van je status, van een vast inkomen, van een regelmatig leven, van schouderklopjes en collega’s, zat niet in het lespakket.
Ook al weet je dat het economisch slecht gaat, het verlies van je eigen baan zie je vaak niet aankomen. Dat kun je veroordelen als dom, want voorspelbaar, maar de mens is meer dan de ratio. Vergelijk het maar met het naderend einde van een slechte relatie: je wist het wel, maar als het dan zover is, komt de klap toch hard aan. Het kost je een flinke tijd om dat te verwerken. Trauma wordt wellicht voorkomen als je aanpassingen aan de nieuwe situatie hebt kunnen plannen. Plotseling en onvoorzien verlies van je werk kan ook traumatiserend zijn. Vooruitkijken is dus van belang.
De vijftigduizend bouwvakkers die na de bouwvak hun baan dreigen te verliezen, steken ondertussen, bewust of onbewust, hun kop in het zand. Slechts 30 procent van hen maakt zich zorgen over de toekomst (onderzoek ADV Marketresearch). FNV Bouw-voorzitter John Kerstens benadrukte onlangs dat het ongelooflijk belangrijk is dat werknemers nu hun verantwoordelijkheid nemen. Zij moeten volgens hem een vakdiploma halen en zorgen dat ze weerbaar zijn in hun werk.
Wij zouden daaraan toe willen voegen dat niet alleen werknemers, maar ook werkgevers hun verantwoordelijkheid moeten nemen. Leer je personeel zichzelf te uiten. Vertel ze eerlijk als er ontslag dreigt, zodat ze zich voor kunnen bereiden. Weten wat je te wachten staat betekent niet dat het verlies van een baan geen pijn doet. Niet voor medewerker, niet voor de organisatie.Maar net als bij de andere verliezen in het leven geldt ook hier: als je voorbereid bent, slaat het nieuws geen gat in je ziel. En komen gezinnen minder onder druk te staan. Dat betekent winst voor iedereen. Ook voor sterke kerels.
Daan Westerink ispublicist en rouwdeskundige. Joost van Wielink is consultant, coach en trainer. Hijschreef met Bert Cozijnsen het boek ‘Over de rooie, emoties bij verlies en veranderingen op het werk’. (2009)
Dit artikel verscheen op 22 juni 2009 in Trouw
Mulder: je hebt helemaal gelijk. Zo makkelijk is het niet. Een oplossing moet van twee kanten komen. Die van de werkgever wordt onderbelicht. Sommige werkgevers zien het ontslag ruim van tevoren aankomen, en kunnen maatregelen treffen, om het leed van de werknemers te verzachten. Daar wordt te weinig gebruik van gemaakt.
Anita: ja, in de bouwwereld is het echt crisis. Een oudere bouwvakker is ook vaak versleten, maar daar krijg je tegenwoordig ook geen compensatie meer voor. Triest vind ik dat. Bouwbedrijven hebben goud verdiend, letterlijk over de ruggen van hun werknemers, maar ze voorbereiden op het ontslag, met behulp van outplacement of een regeling, daar hebben ze dan ineens geen geld meer voor. Triest! Er zijn uitzonderingen, want sommige bazen waren ooit zelf bouwvakker, of groeiden op in een bouwvakgezin. Zij treffen wel maatregelen. Ik hoop zo dat die trend zich voortzet!
Ik ben zelf werkzaam in een baan die alleen maar drukker wordt in deze tijd van crisis, ik werk bij de sociale dienst dus voor ontslag hoef ik gelukkig niet te vrezen. Maar in mijn omgeving zie ik wel wat dit allemaal aanricht. Een kennis die na 25 jaar werkzaam in de bouw 2 jaar voor hij met de VUT kon ontslagen. Heb je je hele leven hard gewerkt en een mooi bestaan opgebouwd wordt dit na 25 jaar helemaal te niet gedaan, want om nou op je 58e weer als bouwvakker aan het werk te gaan dat is praktisch onmogelijk en de VUT kun je ook wel vergeten.
Ook makkelijk gezegd,een vakdiploma halen en zorgen dat ze weerbaar zijn in het werk.Zeker nog nooit gehoord van overkwalificatie en daardoor voor de meeste werkgevers te duur.
goed geschreven Daan en collega!
het kan er behoorlijk inhakken het verliezen van een baan! het zit in de taboesfeer , goed dat jullie er aandacht aan besteden!
groet van koen
Cees en PHM, jullie vertellen verhalen uit de jeugd van mijn vader. Ik heb die armoede nooit aan den lijve ondervonden, hij en mijn moeder wel. Zij hebben beiden zo hard gewerkt voor hun ouders, en later voor hun gezin. Vanaf hun veertiende op de bouw en in de textielfabriek: meeverdienen voor hun ouders.
Nu zijn we in een andere maatschappij beland, en PHM, het ik snap hoe het je raakt als je schrijft hoeveel verachting het bij je oproept nu je ziet dat datgene wat is opgebouwd aan sociale voorzieningen, nu weer wordt vernietigd.
Demio: ja, verlies aan inkomsten hoort bij verlies van werk. Ik heb het niet alleen over de jonkies tot vijftig hoor, ik heb bouwvakkers (ben nou eenmaal een metselaarsdochter) zien breken van vijftig plus, die na de vakantie geen werk meer hebben, en ook geen deeltijd ww.
Tja zo ben ik ook opgegroeid.Mijn vader was gewone arbeider; woensdags zat mijn moeder in de keuken te janken omdat het geld op was, maar de week nog niet.
vlees: een keer per week, het goedkoopste van het goedkoopste.
Melkproducten: minimaal; was schoolmelk.
Toen ik examen deed van middelbare school ging de examinator een uur langer door met wiskunde; de examencommissie moest vergaderen; ik was de enige "10" op de cijferlijst in dat jaar voor amersfoort.
Maar doorlersn of studeren; daar was geen geld voor.
moest gaan werken.
In die periode waren de lonen laag; in het bijzonder als je jonger was 23.
Mijn loon was de kamerhuur.
Maar wij geloofden in die politieke troep van land en samenleving opbouwen, en dus zagen we af van redelijk loon.
Vandaar dat mijn generatie alleen maar verachting kan opbrengen voor asociale honden in den haag die alle sociale voorzieningen incl ziekenfonds vernietigd hebben, die wij hebben opgebouwd.
Het tuig van de zittende partijen zou naar een gulag moeten.
De nodeloze armoede waarvoor zij verantwoordelijk zijn, het aantal overbogige zelfmoorden die daar uit voortkomt, de sociale misere, dat mag niet ongestraft blijven.
Hoe werkloosheid erin hakt heb ik aan den lijve ondervonden. Nee, ik ben nooit ontslagen maar mijn vader had een bedrijfje in de vijftiger jaren. Hij kon de concurrentie niet aan en er was weinig werk waardoor hij genoodzaakt was een paar werknemers te ontslaan. Dat ging hem zó aan het hart dat hij ze in dienst hield en kleine klussen liet doen.
Zijn mededogen had wel tot gevolg dat wij (moeder en 7 kinderen) de buikriem aan moesten halen. Wij -kinderen- hebben nooit zakgeld gehad. We aten 1 keer in de week vlees. Mijn moeder naaide onze kleren zelf. We deelden samen 1 fiets. Vakantie was er nooit bij, nee, we moesten op het land werken om bij te verdienen. Groente en eieren uit eigen kip en tuin. Tenslotte moest ik naar het seminarie omdat dat goedkoper was…
Ceesgegroetjes
Verlies van werk zal hoog op de stresslijst staan. Wat ik als belangrijke factor mis is het verlies van een vast inkomen. Tegenwoordig zijn de ww uitkeringen kort en laag.
Voor mij zou dat, bij verlies van werk, nog het meest wegen.
Ik kan me trouwens goed voorstellen dat ook je zelfbeeld en je zelfvertrouwen een klap krijgt hoor. Maar ik denk dat wat jij schrijft meer voor jongeren (tot 50) geldt dan voor mensen die ouder zijn.
Je stuk brengt nogal veel reacties te weeg, haha. Maar ik vind het een goed stuk.
Op de bouw is hat altijd zo geweest: einde werk, eruit.
Met geluk doorgesluisd naar een andere bouw.
Alleen bij een groot bouwbedrijf continue werk.
Werkloos worden kan hard aankomen.
Maar er zijn er 6 milloen in nederland die voorgingen.
Die zijn en waren niet van belang in de publieke opinie en bij onze regeerders.
Waarom die paar honderdduizend nieuwe wel?
Zich van verre: dat mag.
R.Kruzdlo: reactie op welke reactie? Werk als noodzakelijk kwaad: je moet wel rond kunnen komen, anders kun je dat andere ook niet doen. En het zou toch fijn zijn als je het noodzakelijke met het prettige kunt verenigen.
Fleur: Ik hoor het ego breken, auw!
Geroma: ja, leeftijd maakt veel uit.
Jacob: ben het zo met je eens. Hoe we met mensen omgaan na hun ontslag…
Helena: voor de buitenwacht is het verlies van een baan kinderspel. Zie ook sommige reacties hier. Fijn dat jij het (zoals altijd) wel op waarde schat.
Cor piekeren is ook werk
@R. Kruzdlo: Wat wist Arosteles nu over werken en het verliezen van een baan? Die man heeft zijn hele leven alleen maar een beetje zitten piekeren…
Eerlijk gezegd: mijn eerste reactie was dezelfde als die van Lidy.
Waarom geen reactie op mijn reactie?
In de klassieke oudheid en eigenlijk tot in de zeventiende eeuw werd werk gezien als een noodzakelijk kwaad. Volgens Aristoteles maakt de noodzaak van werk je tot de gelijke van een slaaf of dier. Een betaalde baan houdt alleen maar af van waar het in het leven écht om gaat: discussiëren met je medeburgers, en nadenken over belangrijke kwesties.
Ja,idd.
Ik sprak haar vandaag.
Haar laatste kind was niet de bedoeling geweest.
Hij liet haar zitten,ging lekker uit…..
Tijdens het bridgen kleineerde hij haar doorlopend.
Zij zweeg,iets wat zij acheraf onvoorstelbaar vindt.
Hij ging failliet.
Zijn ego brak.
Daarna werd hij een ander soort mens.
Hij was een prima man,voegde ze er vergoeilijkend aan toe.
Ik vind haar buitengewoon mild in haar conclusie….
Vooropgesteld: Een goed, zorgvuldig geschreven stuk, Daan.
Al jaren probeer ik m’n hoofd boven water te houden met freelance werk op verschillend gebied.
De laatste maanden is het nogal stil met nieuwe schrijfopdrachten, vanwege bezuinigingen door de recessie.
Onlangs op een aantal sollicitaties weer nul op request gekregen, laat staan dat je behoorlijk antwoord krijgt of een bevestiging dat je brief is binnengekomen.
Daar word ik allerminst vrolijk van. Een en ander maakte ik vijf jaar geleden ook mee.
Afgewezen worden, werk verliezen/geen nieuwe opdrachten of een enkele, kan je zelfvertrouwen behoorlijk ondermijnen. En ja, ik kan me voorstellen dat als iemand na jaren van trouwe dienst de kous op zijn/haar kop krijgt, dat dat er behoorlijk inhakt en als een enorm verlies kan voelen.
Ben je nog relatief jong, veer je wellicht sneller en makkelijker overeind en heeft omscholing wellicht nog enige zin. Binnenkort word ik 50 en geloof me, het wordt eigenlijk nooit hardop uitgesproken, maar als er 50 jongere vrouwen solliciteren op dezelfde baan, delf ik altijd het onderspit. Zeker als er ook nog eens hele mooie tussen zitten. Want ook dat is bewezen: Mooiere mensen worden sneller aangenomen.
Ennu, ik vind mezelf er nog prima uitzien hoor!
Ik probeer positief te blijven en de moed er in te houden.
Maar soms valt het gewoon helemaal niet mee en breekt het me op.
Onvrijwillig niet meer mogen werken en door allerlei instanties -die toe je werkte u tegen je zeiden en je nu toe snauwen- u bent nog niet aan de beurt, of heeft u wel een afspraak- maakt een mens niet vrolijk. Jammer genoeg voor Nico en betrokkenen kom ik nogal veel van die mensen tegen. Velen voelen zich als een soort maatschappelijke mislukkeling uit ongemotiveerde ontslagprocedures tevoorschijn komen en worden daarna ook nog eens door diverse geledingen in de samenleving als een soort crimineel beschouwd. Elke keer als ik weer zo;n brief in huis krijg….Laatst nog : als ik mijn vakantie periode niet opgaf , werd mijn uitkering onmiddelijk stopggezet. NU kun je van mijn uitkering ook weken ……of dagen.. op vakantie.
Overigens leidt een goed afscheid van collega’s e.d. bij een gedwongen vertrek later tot minder frustraties en problemen en houd een gevoel van eigenwaarde beter stand.
Ik dacht trouwens wel dat het verliezen van een baan toch ook hoog in de lijst staat van situaties die mensen meemaken (ontslag is een van de meest aangrijpende gebeurtenissen die mensen in hun leven kunnen treffen). Zo lees ik dat wel in diverse artikelen etc die over ontslag gaan maar ook in algemene artikelen over aangrijpende gebeurtenissen die mensen kunnen meemaken.
Ik heb vorig jaar na een coachingstraject een vaste baan opgegeven voor een freelance bestaan. Zeven jaar geleden heb ik gebruik gemaakt van een outplacementtraject. Beide keren heeft me dit heel bewust gemaakt van de periode die zou komen. Ik kwam er sterker en strijdvaardiger uit. Dit betekent niet dat iedereen dus ook aan de coach moet, maar een naderend ontslag of reorganisatie onder ogen zien (of het feit dat je gewoon niet geschikt bent voor een vaste baan) is wel een heel belangrijk. Door de situatie onder ogen te zien, neem je je leven weer in eigen hand. Ook dat betekent niet automatisch dat het geluk je dan toelacht, maar zonder voorbereiding op straat komen te staan: ik geef het je te doen.
De opmerking van Robert begrijp ijk eigenlijk beter.
Niko, de schapen met vijf poten die standaard in elkaar zitten en jong zijn vinden zo een baan. Anderen niet. Ik zit zelf niet standaard in elkaar. En als je in een branche werkt waar het slecht gaat, is het allemaal heel erg moeilijk.
Daarnaast denk ik dat het voor vrouwen minder zwaar is om werkloos te zijn, hoe politiek correct we ook willen denken dat het verschil tussen man en vrouw hier geen rol speelt.
Je hebt inderdaad niet allemaal hulp nodig. En emoties uiten helpt niet tegen die stomme fouten die bij mij ingebakken zitten en waarop ik ontslagen word. Je kunt wel zeggen: trek het je niet aan. Maar je baas en collega’s vinden wel een grond om je te ontslaan, en maken daar gebruik van. Want ik kom op het werk extreem dom over. Probeer dat maar eens te verhullen. Ik ken mijn trucjes, maar die werken maar even. Zelfs al accepteer ik zelf mijn sterke en zwakke kanten. Sorry Daan voor deze afdwaling.
Daan, ik werk al twaalf jaar als werkcoach en trainer, waarvan de laatste vijf jaar ook als loopbaanbegeleider. Een derde van mijn cliénten komt hier binnen door ontslag. Ik vind dat je hier een probleem creeert die er niet is!
Tuurlijk, mensen kunnen het heel moeilijk hebben met een, vooral als het plotesling is, ontslag. Werken is je ook emotioneel verbinden met de organisatie/bedrijf waarvoor je werkt. De breuk kan pijn doen en een schaamte veroorzaken. Maar over het algemeen komen mensen hier onbeschadigd door heen en vaak ook snel. Mensen die hier in blijven ‘hangen’, dus niet kunnen loslaten, daar is vaak heel wat anders mee aan de hand,dan alleen maar een ontslag niet kunnen verwerken. De heftige emoties kan een beerput van onverwerkte emoties lostrekken en dan wordt het een ander verhaal, naar mijn inziens. Dan is het ontslag een aanleiding en niet de oorzaak.
Persoonlijkheid en Leeftijd spelen ook een rol in het wel of niet kunnen verwerken van een ontslag.
Nou ja, ik zou hier eindeloos op door kunnen gaan. Maar over het algemeen, is mijn ervaring, dat mensen zelf heel goed een ontslag kunnen verwerken, daar hebben ze echt geen training/ coach of een werkgever die investeert in een training ‘uiten van je emotie’ bij nodig.
Een valkuil van veel coaches is, dat ze denken, dat ieder probleem aandacht moet krijgen. De valkuil is dat je daardoor iets in stand houdt wat normalite gewoon domweg door de tijd verslijt.
Ik zal je zeggen…, als ik verplicht was (geweest) een vaste baan te nemen dat had mij GEBROKEN!!!!!!
bij grote bedrijven werken speciale mensen die je begeleiden bij een ontslag en helpen zoeken naar een andere baan. Outplacement heet dat. Het zou fijn zijn als ook kleinere bedrijven gebruik kunnen maken van outplacement medewerkers.
en ontslagen worden en langdurige werkeloosheid is tamelijk rampzalig. Ongezond ook.
groetjes B
Eigenlijk zou, rekening houdend met de zeer plausibele argumenten van Philip, de mogelijkheid moeten bestaan, wanneer massaal ontslag dreigt, de getroffen werknemers binnen werktijd een studie te laten doen. Maar daar is natuurlijk geen geld voor, want anders zouden die ontslagen niet vallen.
De ‘vaste’ baan bestaat eigenlijk al meer dan tien jaar niet meer. Overal lees je adviezen om niet te blijven plakken en te gaan "baantjes springen" (job-hoppen). Ik kan mij voorstellen, dat dit in de bouw eerder eigenlijk nog niet aan de orde is geweest. Ik vraag mij af, of er nu niet een grote verschuiving zal gaan plaats vinden naar een "zwarte klusmarkt" met ervaren aannemers. Nou ja, dit zijn zomaar wat eerste gedachten n.a.v. jullie artikel.
Begin een blog, meld je blogs aan in de groep DTWW
Maar een bedrijf dat zijn mensen op straat zet, mag best zijn mensen een goed afscheid proces cadeau doen.
Dat voorkomt veel ellende.
Dat bloggen is dan een leerproces om het van je af te schrijven.Ik kan het van harte aanbevelen
Tijdens de Deeltijd WW heb ik mijn werkgever aangeboden een blogtrainig te organiseren.
Bloggen is ook belangrijk voor kennis werkers en hun relatie netwerk
Naast he tbloggen, is het voor werkgevers ook belangrijk om het afscheid goed te doen.
Dat verdient zich terug als er straks weer mensen nodig zijn.
Werken er aardige mensen bij een bedrijf of zakelijke hufters?
Zie http://www.vkblog.nl/bericht/265746/Deeltijd_WW_tot_behoud_van_vakkrachten
Zowel zelf als in de directe omgeving bij dierbaren ervaring met (dreigend) ontslag. Het is niet niets. Intussen accepteer ik dat ik zelf nooit een normale baan zal hebben. Het is te doen, maar je moet dan niet van de honger omkomen en wat anders te doen hebben in de plaats. Je moet misschien ook een vrouw zijn om daar tegen te kunnen. Hoe ouderwets ook, alleen moeder zijn wordt nog steeds sociaal geaccepteerd en dat maakt het wat makkelijker.
Natuurlijk is het niet correct om dit te zeggen, maar ik denk toch dat ik tegen mezelf makkelijker kan zeggen: "kom op, ga wat anders doen dat ook zin heeft" dan een man. En dat kan dan alleen nog als je een kostwinner in huis hebt.
Met Philip wil ik dan ook zeggen dat en studeren en werken ongelooflijk zwaar is. Je zou het meestal een van beiden moeten doen, zeker niet tegelijk. Zeker niet met een zwaar beroep dat hij beschrijft. Je ziet in de praktijk dat mensen die een zware studie doen gecombineerd met fulltime werken hun partner alleen moeten laten zorgen voor de kinderen. Je kunt het willen, maar meer zit er dan gewoon niet in. Alleen studeren en verder niets doen werkt daarentegen perfect, heb ik ervaren.
Momenteel zit ik echter eerder over mijn gezondheid in, maar dat is off-topic. Zal wel weer over gaan, en zo niet, dan moet ik daarmee leren leven.
Dames, dames toch. Even lief zijn voor elkaar. het is hier Geen Stijl niet.
Dan inhoudelijk. Als je om half 6 je nest uit komt rollen om 8 of 9 uur in weer en wind te staan, de hele dag zwaar fysiek werk doet en ’s middags een uur tot anderhalf in de file staat om thuis te komen en dan nog puf over hebt om een uur of 2 de schoolbanken in te duiken voor ‘bijspijkeren’ of een andere opleiding, dan ben je een hele vent. Alleen de hele sterke onder ons, of hen die geen privéleven hebben, lukt dat.
Ik heb menig huwelijk kapot zien gaan van uitvoerders die avond-HTS gingen doen. Voor hen was dan niet van toepassing dat ze fysiek zwaar werk deden, maar de hele dag het gezeur aan je hoofd van timmerlieden, opzichters, projectleiders, onderaannemers, leveranciers enz. ………………… Aan het eind van de dag ben je redelijk op.
Ben het ook wel eens met Jacob, maar het lijkt me inderdaad dat mensen goed voorbereid worden. Toch wordt dat in de vorm van outplacement ook wel gedaan…. maar de vraag is hoe..
Ik heb zelf altijd tijdelijke contracten gehad. Ben na drie jaar en wat maanden gewerkt te hebben (tijdelijk contract) voor de Rijksoverheid, een tijd geleden alweer, ontslagen wegens (het voelde als ontslag) reorganisatie, met mij moesten veel anderen vertrekken, ook een aantal van de vaste werknemers, maar voor hen werd goed gezorgd en zelfs iets anders gezocht. Maar ik had nergens recht op!
En steeds tijdelijk (ook uitzendwerk) put eerlijk gezegd behoorlijk uit.
Nu heb ik een tijd alweer geen baan (heb ook werk geaccepteerd zoals data-entrywerk gedaan maar werd gek door een of andere domme chef en je mocht werkelijk niets en op kwaliteit werd niet gelet!).
Enfin ik vind dit wel een goed stuk want het thema is belangrijk!
Laat de samenleving ook maar eens anders denken over mensen die werkloos is trouwens!
We gaan toch al erg vreemd om met het ‘menselijke kapitaal’!!
Okay, bij deze!…
Aangezien je geen inhoudelijke reactie geeft op het artikel, Lidy, verzoek ik je uit deze reactieruimte te vertrekken, zodat de discussie eindelijk handen en voeten krijgt.
Maar Ron, de basis van opportunisme is geloofwaardigheid anders verkoopt het niet 🙂
Voor plaatsvervangende verontwaardiging met een ander doel dan op het eerste gezicht lijkt ziet het blog er wel geloofwaardig uit. Vakkundig ook.
Dat bedoel ik Lidy, de pruimen zijn zuur.
Nee Daan, ik vind jou met dit verhaal het toonbeeld van opportunisme.
Ai Lidy, zijn de pruimen zo zuur op het Volkskrantblog tegenwoordig?
Ga je je nu bekommeren om de schare werklozen?
Het onderwerp ligt momenteel goed in de markt. Dat heb je goed gezien Daan.
En tja je moet tegenwoordig creatief zijn om de kost te verdienen.
En jij lust natuurlijk wel die aarbei op de slagroom.
Gelijk heb je meid.
Dank Ron!
Een intense verlieservaring moet je zien te verweven in je leven. Dat is niet alleen een ’taak’ na het verlies door de dood, ook na verlies door scheiding, ongeluk of ziekte, migratie, en ja, ook na het verlies van een baan. Voor de een een rimpeling, voor de ander een aardverschuiving, om welke reden dan ook.
Die ontslagen werknemer mag wel moeite hebben met zijn ontslag maar hier op het Weblog dien je dat te kanaliseren door een pro dan wel anti Wilders log te schrijven. http://www.vkblog.nl/bericht/265578/Wilders_of_je_eigen_problemen.
Zoals jij over ontslagen werknemers schrijft is nog netjes maar laat een gemotioneerde werkloze hier niet zelf over zijn ontslag schrijven want dat zal worden ervaren als "Niet netjes" of "irritant". Als hij er kwaad over wordt dan zullen de meeste bloggers hier zeggen dat het waarschijnlijk een rechtse neo nazi is want "die kunnen er niet tegen als ze zelf eens het slachtoffer worden".
Het O-woord is het nieuwe K-woord geworden.
Zo’n stukje als jij schrijft is zeldzaam.
Ik kan me hier eerlijk gezegd weinig bij voorstellen.
Werk of een baan kan leuk zijn of/ en een noodzakelijk kwaad. Maar die emotie?
Rouwen om een baan? Rouwen doe je om het verlies van dierbaren.
Ja, je moet wat anders maar laten we niet overdrijven.
Ja Jacob, maar onvoorbereid, ongetraind en zonder ingesproken moed en realiteitszin kan het nog harder aankomen!
Ook voorbereid, nagetraind en moed ingesproken zullen toch velen met hun ziel onder de arm blijven lopen Jaren en en jaren later zijn ook de aller sterkste kerels en vrouwen wel gebroken.