Ik zie je in gedachten zitten op je kobaltblauwe bank. Kerstkaarten liggen waarschijnlijk ongeopend op tafel. Op de kaarten staan ieder jaar dezelfde wensen. Prettige kerstdagen en een gelukkig nieuwjaar. Onmogelijke wensen, want ook al sta je fier overeind, gelukkig zal ook 2006 niet worden, geluk dat is verbleekt sinds je man er niet meer is. Ik weet wat je diep in je hart zou willen. Je zou wensen dat de wereld iets minder hard werd. Dat de zachtheid de plooien van je pijn wat gladder zouden strijken. Je zou wensen dat mensen gewoon heel even stil zouden staan bij je verdriet. En bij het verdriet van je zoon. Dat je verdriet er gewoon even mag zijn. Juist in deze ‘mooiste tijd van het jaar’.
Tijd om te rouwen
Verdriet om iemand die er niet meer is eindigt niet na een jaar. Ook niet naar twee jaar. De scherpe kanten gaan er dan misschien wel af, maar er wordt altijd iemand gemist. Punt uit. Een stoel die altijd leeg zal blijven.
Ik weet dat jij zou willen dat buren, collega’s en familie, hoe goed bedoeld ook, je nu eens niet proberen te troosten met de woorden ‘wat ben je flink’, en ‘goh, je zoon kan er goed mee omgaan’. Ze mogen ook gewoon stiltes laten vallen. Gewoon omdat er geen woorden voor zijn dat een vent van 39 er zomaar ineens niet meer is. Daar mag je best even stil van worden.
Ik sta nu dan ook even stil. Bij iedereen die iemand mist. En ik vraag jou als lezer hetzelfde te doen. Wees oprecht. Als je vraagt hoe het gaat met iemand, verwacht dan geen ‘goed’. Luister naar het antwoord. En verwacht niet dat iemand die rouwt opgewekt aan de kerstdis verschijnt. Hou rekening met ongemakkelijke situaties. Laat iemand zijn. Geef de ruimte. En als je dat niet kunt, zeg het dan. Of zeg niets. Maar gebruik geen loze woorden. Zeker niet op kerstkaarten
Doperwt en Jacob: Met mensen als jullie kom je die dagen heus goed door! Als je maar zijn wie bent en mag doen hoe je je voelt. Zo, en nu sneeuw!!!
De kale waarheid, hard en oprecht. Kerstmis of niet, maar wel uit het hart. Mijn welgemeende groet, van de Doperwt.
al weer voor daan ! mooi en wijs advies , de mooiste waardevolle momenten : in echt verdrietige
ogenblikken ….een hand een arm, gewoon even stil zijn en verdriet daarmee delen.
En Voldaan, voor jou en je familie wensen mijn vrouw en ik jullie een gezegende kerst, en een gelukkig en gezond 2006. Zoals de joden zeggen
Mazzeltov en brogem, voor je hele misgpogem.
Groetjes van Leny
Heel mooi verwoord. Zo voelt het inderdaad als je iemand verloren hebt het afgelopen jaar. En ik kan het weten, heb mijn broer drie maanden geleden weggebracht, en in januari mijn zus. Dus bij ons in de familie staat op elke kerstkaart die we sturen en ook ontvangen de volgende tekst " Laten we hopen op een rustige kerst, een rustig nieuwjaar, en hopen op een gezonde toekomst""
Groetjes Leny
Dag lieve Wilma, ik wil zeker niet beweren dat je geen kaarten mag sturen. En ik denk dat mensen zoals jij sowieso al reageren vanuit hun hart. Dat is goed. Erg fijn dat je zijn naam op de kaart hebt geschreven. Er zijn namen die nooit meer uitgesproken worden. Jij ook hele goede dagen, met veel liefde!
Hallo Daan, het is moeilijk om een kerstkaart te sturen naar iemand die een dierbare heeft verloren. Deze week stuurde ik iemand een kerstkaart die alweer zes jaar haar man mist die plotseling overleed tijdens een familiefeest. Op de kaart aan de rechterkant de gebruikelijke wensen voor het nieuwe jaar, en op de linkerkant schreef ik: ik heb vandaag nog even aan … gedacht. Hopelijk is dat goed zo. Het probleem is: de kaartenschrijvers kunnen het verdriet ook niet wegnemen. Sommigen sturen dan maar helemaal geen kaart meer. Dan zouden ‘loze’schijnbaar nietszeggende woorden toch nog beter kunnen zijn, maar het hangt helemaal van de situatie af.
Prettige kerstdagen, Daan – voor jou en allen die jou dierbaar zijn !