Ramptoerisme

DonotlikeDonotshareHet zal je maar gebeuren. Je vader en zijn vriendin,  je zoontjes, je broer, zus, goede vriend, zoon of dochter zijn vermist. Een ramp. Je doet een oproep. Ook online. Waar zijn ze! Heel Nederland gaat naar ze op zoek. Door in de auto te stappen of door online een zoekactie op touw te zetten. Niet alleen jij, maar duizenden landgenoten hopen dat er hierdoor een einde komt aan een periode van gekmakende onzekerheid.

In eerste instantie ben je heel blij met alle aandacht. Want stel dat het allemaal niet waar is, dat ze gewoon ergens een hotelletje hebben gehuurd, of dat ze zijn ondergedoken bij familie. En ze straks gewoon weer die voordeur binnen stappen.

Maar dan opeens dat telefoontje. Ze zijn gevonden. Te laat. Onmetelijk verdriet, gevolgd door een wens om met rust gelaten te worden. Omdat je samen wilt zijn met de allerliefsten.

Maar laten we ze wel genoeg met rust? Niet alleen media, ook doodgewone mensen met een Twitter- of Facebookaccount houden maar niet op met het verzamelen en verspreiden van soms gruwelijke informatie. Waar nabestaanden nare dromen van krijgen. Het een na het andere zogenaamde nieuwsfeit wordt zonder het te checken, hopla op het net gegooid. Zelfs een afscheidsbrief van een wanhopige vader wordt gepubliceerd. Waarom?

Details waarvan de familieleden niet eens op de hoogte zijn, verschijnen online en zijn ineens trending topic. Is dat omdat mensen zo meeleven of geeft het vooral een kick om als eerste de meest afschuwelijke gegevens te delen met duizenden volgers?

Dorp rouwt om dode broertjes RTLNieuws
Beelden uit Schoonloo (bron: RTL Nieuws)

Een televisieploeg filmt tegen de afspraken in de uitvaartstoet, een andere staat op het schoolplein klas- en dorpsgenoten te filmen. Waarom laten we ze niet met rust? Mensen reizen af naar de plek des onheils. Om maar niets te hoeven missen.  Ramptoerisme?

Zijn we de weg een beetje kwijt? We delen massaal onze gevoelens online, maar durven in het echte leven niet eens bij een collega of kennis langs te gaan die een half jaar geleden zijn vrouw verloor.  We denken dat we, door op condoleanceregisters ons medeleven te tonen aan de getroffen families, kunnen laten zien hoe betrokken we zijn. Maar voor wie doen we dat? Voor de families of voor onszelf? En hoe betrokken zijn we eigenlijk, hoe connected zijn we met de mensen om ons heen, in het echte leven?

plaatje 10
Condoleanceregister voor de drie omgekomen jongetjes uit Schoonloo

Een oud-collega kreeg van haar werkgever de vraag waarom zij niet via de mail aan al haar collega’s had laten weten hoe verdrietig ze was na de dood van een teamlid. ‘Heb je het bericht niet gekregen? Haar antwoord ‘Ik heb direct contact gezocht met zijn weduwe, per telefoon’, was niet goed genoeg.  ‘Waarom heb je ons dat niet laten weten?’, was de reactie. Ze had haar gevoelens van medeleven aan iedereen moeten tonen. Is dat echt zo? Moet je tonen hoe je meeleeft door online getuigenissen af te leggen?

Waarom lijkt het zo alsof er online geen rem op zit op ons gedrag? Ja natuurlijk zijn er uitzonderingen. Maar ik mis soms de innerlijke waarschuwing. Een stopbord met de tekst: je hoeft dit niet met iedereen te delen.

Over Daan Westerink 515 Artikelen
pedagoog (MEd), rouwdeskundige, docent en onderwijsontwikkelaar, publicist, mediator, trainer en social media expert.

2 Reacties

  1. Online meeleven is gemakkelijker voor mensen, want dan hoeven ze de persoon niet onder ogen te komen en hoeven ze niet te reageren op het verdriet. En dat stukje van die werkgever vind ik gewoonweg bizar. Alsof je inderdaad alleen meeleeft als iedereen het weet…

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.




WordPress Anti-Spam door WP-SpamShield