Hein werkt al jaren bij een kleine gemeente. Hij zit in een klein en hecht team, dat intensief samenwerkt en vaak aan het einde van de werkweek nog even een drankje drinkt. Als Hein en zijn vrouw hun eerste kindje verwachten, leeft iedereen mee. Het komt dan ook hard aan als het dochtertje van Hein een week na de bevalling plotseling overlijdt. Geen roze beschuitjes op de werkvloer, geen mooie toespraak, helemaal niets.
Hein blijft op verzoek van zijn leidinggevende voorlopig thuis. Want ‘dan kan hij lekker bijkomen.’ Zo vertelt de leidinggevend het ook aan rest van de collega’s. Die weten niet zo goed wat ze moeten doen. Langs gaan? Wil hij dat wel? Naar de begrafenis gaan? Hun leidinggevende is heel erg duidelijk: laat Hein met rust. Een van de collega’s is Marieke, die iedere dag met Hein samenwerkte. Zij doorbreekt het zwijgen en belt Hein na een week gewoon op. ‘Jammer dat jullie er niet waren, zegt Hein tegen haar, maar fijn dat je nu belt. Kom’, zegt Hein ‘kom gewoon langs, ik vind het zo fijn om je te zien.’ De rest laat niets van zich horen. Hein wordt er letterlijk ziek van en gaat uiteindelijk op zoek naar een andere baan. Met zijn oud-collega’s heeft hij, op Marieke na, geen contact meer.
Het kan ook anders. Lees verder op ik mis je
Laat een reactie achter