Floor is net 19 als haar beste vriendin en huisgenoot Ellis overlijdt. Bijna een jaar eerder waren ze van hun studentenstad Nijmegen naar Londen verhuisd, om daar verder te studeren. Floor en Ellis stortten zich in het Londense studentenleven, en al snel kreeg Ellis een vriendje. Floor vond het geweldig, want Ellis voelde zich altijd heel onzeker over zichzelf op liefdesgebied.
Zes maanden geleden gebeurde het ongelooflijke. De auto waarin Ellis en haar vriend zaten, werd frontaal geraakt door een tegenligger. Ellis was op slag dood. Haar vriend overleefde het ongeluk.
Leeg
De ouders en zus van Ellis vlogen direct naar Londen om hun dochter op te halen. Floor keerde ook terug naar Nederland. De begrafenis heeft ze samen met de ouders en zus van Ellis georganiseerd. Ze voelde zich heel sterk, wilde de overvolle kerk vertellen hoe gelukkig Ellis was voor het ongeluk, hoe fijn ze het vond dat ze een relatie had waarin alles klopte. En hoe ongelooflijk het was dat dit jonge, gelukkige leven ineens gestopt werd.
Nu, ruim een half jaar later, voelt Floor zich leeg van binnen. Ze is verder gegaan met haar studie, maar in Londen kennen heel veel mensen Ellis niet. En de vrienden van vroeger hebben hun eigen leven en wonen niet om de hoek. Ze skypen wel, en op Facebook steunen en troosten ze elkaar, maar dat is iets anders dan elkaar elke dag zien. Floor heeft het gevoel dat niemand echt weet hoe het met haar gaat, en dat ze, behalve bij de ouders van Ellis en hun oude klasgenoten van de middelbare school, bij niemand haar verhaal kwijt kan.
Andere helft
‘Ik ben niet boos, eigenlijk is dat het vreemdste van het hele verhaal’, zegt ze tegen me. Ze is even terug in Nederland en klopte bij me aan omdat zichzelf even helemaal niet meer snapt. ‘Mijn beste vriendin, mijn soulmate is overleden, en ik kan er niet eens boos om worden. En in alle theorieën die ik heb gelezen over rouw, lees ik dat je boos moet zijn. Eerst ontkennen, daarna komt de boosheid. Maar die komt maar niet.’ Ze huilt. ‘Hoe kan dat nou, wat doe ik verkeerd? Ik ben alleen maar heel erg verdrietig.’
In de gesprekken die we na deze ontmoeting met elkaar hebben, vertelt Floor over de band die ze sinds de basisschool met Ellis had. Vanaf het moment dat Ellis bij haar in de klas kwam, hadden de meiden een band. Onverbreekbaar. En hoe verschillend ze ook waren, de vriendschap bleef. Tot die ene fatale nacht in Londen. ‘Heel gek misschien, maar ik praat nog steeds tegen Ellis. Ze is mijn andere helft. En al is ze er niet meer, in me is ze er nog.’
Geen recept
Ik vertel Floor dat rouwen niet volgens een vaststaand patroon verloopt. Hoe graag we het ook willen, en hoe zeer sommige rouwdeskundigen ook vasthouden aan rouwfasen en rouwtaken: er is geen recept voor rouwen. De een huilt zijn verdriet eruit, de ander fietst zijn boosheid iedere week met een vriend weg. En weer een ander komt er het eerste jaar helemaal niet aan toe om stil te staan bij dat grote verdriet. En dat is allemaal goed. Als er maar een balans ontstaat na verloop van tijd. Het is als verliefd zijn: de een schreeuwt het van de daken, de ander geniet intens, maar onzichtbaar. Floor kijkt me ongelovig aan. ‘Dus ik doe niets verkeerd?’, zegt ze aarzelend.
Digitaal boekje
Wat de situatie voor Floor lastiger maakt, is dat haast niemand in Londen getuige is geweest van haar leven met Ellis samen. Floor en Ellis waren nog maar kort in Londen toen Ellis verongelukte, en de studiegenoten van Floor kenden Ellis eigenlijk niet. Dat geeft Floor soms een eenzaam gevoel.
Na ons eerste gesprek besluit Floor om een boekje te maken over Ellis. Een herinneringsboekje. Ze vraagt alle mensen die Ellis gekend hebben om een foto te sturen, met een leuke, lieve of grappige anekdote erbij.
De mails en brieven stromen binnen. Ze maakt een digitaal boekje, en schrijft in overleg met Ellis’ ouders haar biografie. Een paar maanden later laat ze tientallen exemplaren printen. Voor alle mensen die van Ellis hielden. Het boekje laat ze soms ook zien aan haar vrienden in Londen. Zodat ze die bijzondere vriendin ook een beetje kunnen leren kennen. En dat voelt goed.
Om privacyredenen zijn de namen in dit artikel gefingeerd.
Laat een reactie achter