“Wat jij kan, kan ik niet meer”, zegt de oudere dame met een grote lach als ik langs haar loop. Ze zit helemaal achterin de fitnessruimte waar ik net mijn buikspieroefeningen heb gedaan. “Ik was een jaar geleden nog zo slap als een vaatdoek hoor”, antwoord ik verontschuldigend.
Ze knikt resoluut “Oh maar ik ben heel blij met wat ik nog wel kan hoor! Twee keer per week kom ik hier. Het moet, ik geef in mijn werk zoveel energie aan anderen, ik moet ook ergens mijn energie vandaan halen. En dat doe ik hier.”
Terwijl ze oefeningen doet om de spieren in haar bovenarmen te versterken, vertelt ze dat ze de redactie van een krant doet, en vragen beantwoordt van mensen. “Dat is mooi, maar ook zwaar werk. Ik moet een beetje af gaan bouwen. Ik ben 84, het is denk ik wel tijd om wat te gaan minderen”, zegt ze grinnikend.
Ik knik bewonderend naar haar, terwijl ik op een apparaat naast haar de spieren in mijn bovenbenen train. “Dan is uw werk dus heel erg leuk, wat geweldig dat u dat nog steeds met zoveel plezier doet. Mag ik vragen waar u werkt, en voor welke krant?”
Ze stopt met haar oefeningen en wijst naar de muur. “Een paar huizen verder. Daar woon en werk ik, in het klooster. Ik hoef dus niet ver naar hier te lopen. Via de wasruimte in de werfkelder loop ik een paar meter langs de gracht en dan ben ik er al. In een totaal andere wereld. Ik vind het heerlijk om hier te zijn. Het is goed voor me. Ik blijf fit. En je raakt heel makkelijk met iemand in gesprek.”
We hervatten onze oefeningen en zeggen even niets meer. Alleen het geluid van onze apparaten vult de ruimte. Dan staat ze op en loopt weg. Voor ze de hoek omgaat draait ze zich nog even om. “Dag hoor, fijne dag nog!”
Laat een reactie achter