De bel gaat heel lang over en ik haast me naar de voordeur. Het is Ria, op blote voeten en hevig gebarend. ‘Ga jij de politie voor mij bellen?’ roept ze. ‘ Tuurlijk wil ik dat voor je doen Ria, wat is er gebeurd?’ ‘ Sonja loopt de boel kort en klein te slaan, en ze heeft me er uit gezet. Ik wil dat ze haar ophalen. We worden knettergek van haar’.
Ria woont bij mij in de buurt. Ze is eind veertig en net als haar dochter, van in de twintig, psychiatrisch patiënt. De dames gaan regelmatig helemaal uit hun dak. Dan volgt vaak een opname, maar aangezien de hulpverlening het belangrijk vindt dat gezinnen samen blijven, worden Ria en Sonja na een week vaak alweer naar huis gestuurd. Waar nog twee dochters, een schoondochter en drie kleinkinderen wonen. Het gaat dan meestal een dag of wat goed, tot de ruzies weer uit de hand lopen, en er weer een tijdelijke opname volgt. Ik bel ook deze keer de politie en Ria gaat, voor even opgelucht, naar huis om de agenten op te vangen.
Sonja is haar moeder veruit de baas. Niet alleen is ze sterker, haar vloekarsenaal is ook tientallen keren groter. In het begin hadden mensen in de buurt medelijden met haar. Al op jonge leeftijd draaide ze door, waar haar broer niet zo goed tegen kon, en die mepte haar dan regelmatig in elkaar. Detentie voor broerlief en opname voor zuslief waren het gevolg, maar na een afkoelperiode wilde iedereen het liefst weer terug naar huis. Waar alles weer van voor af aan begon. Twee jaar geleden raakte Sonja tijdens haar opname zwanger van een mede-patient. Omdat ze niet in staat is voor haar kindje te zorgen, werd het na de bevalling in een pleeggezin geplaatst. Sindsdien praat ze nog vaker en nog luider in zichzelf, ook ‘snachts, en steekt ze hele tirades af over haar familie.
De tijd van medelijden is sinds een paar jaar echter voorgoed voorbij. De derde generatie is inmiddels geboren, en die groeien op in een hele onveilige thuissituatie. Hoe zielig Sonja ook is: ze scheldt haar neefjes helemaal verrot. Waardoor deze het woord kankerhoer een hele normale benaming vinden voor een vrouw en het iedereen die langskomt vrolijk toeroepen. Om hun tante te ontlopen lopen de kereltjes vaak tot na bedtijd buiten, soms op blote voeten. Hun moeder heeft net weer een kleine en kan haar schoonzus, hun tante, niet aan. Ze heeft al verschillende gesprekken gehad in de buurt en met de instanties, waarin ze aangaf dat Ria en Sonja moeten verhuizen, en dat anders zij graag een ander huis toegewezen krijgt, maar een oplossing is nog steeds niet voor handen.
Natuurlijk kun je als buurtbewoner deze wantoestand niet aan je voorbij laten gaan. Via meldpunten, wijkagenten, overlegorganen, hulp -en opvoedingsinstanties hebben we de onhoudbare situatie aangekaard. Toen ook kwamen we er achter dat maar liefst 17 hulpverlenende instanties zich met het gezin bezig houden. Van reclassering tot schoolinspectie, van Bureau Jeugdzorg en de gemeente tot de GGZ en de nonnen: er wordt uit allemacht geprobeerd om dit gezin te laten functioneren. Maar het is dweilen met de kraan open. Zoveel instanties en niemand die uiteindelijk de knoop door kan hakken: door wetgeving mogen ouders en kinderen niet zomaar uit elkaar worden gehaald, en mogen mensen niet tegen hun zin opgenomen worden. Bovendien heeft iedereen recht op een schone kerfstok en worden meldingen van overlast en mishandeling na een jaar weer gewist. Anders krijgen die arme mensen nooit een kans op het verbeteren van fouten….
Ondertussen zijn er in onze wijk 4 kinderen van onder de twaalf jaar die dagelijks te maken hebben met ruzies, schelpartijen, vechtpartijen, illegale activiteiten, slechte voeding en geweld. En vraag ik mij steeds vaker af waarom het zo belangrijk is dat deze kinderen opgroeien bij hun familie. De gezinsvoogd neem ik in dit geval niets kwalijk. Hij of zij is slechts een klein spinnetje in een heel groot webcircus. En dat circus vergadert zich een ongeluk maar de overtredingen zijn telkens niet groot genoeg om definitief in te grijpen. Het ligt niet aan de voogd dat er niet ingegrepen wordt: het ligt aan het systeem dat ouders beschermt, soms ten koste van de kinderen.
Maar straks, als tante in een vlaag van verstandsverbijstering haar neefjes uit het raam gooit, of haar moeder aanvalt, of haar schoonzus, dan zal de hele wereld over buren, hulpverleners en dus vast ook de voogd heen vallen. Die heeft het gedaan! Zij heeft nagelaten in te grijpen! Hoe kan het dat de buren niets hebben gezien! Het erge is: wij hebben alles gezien. Wij horen alles. Wij bellen de politie, ook als ze er zelf om vragen, wij overleggen met de instanties wat we moeten en kunnen doen. Maar we zitten in een vicieuze cirkel. En na alle berichtgeving over Savanna zeggen wij regelmatig: Een meisje als Savanna woont bij heel veel mensen om de hoek. Om gek van te worden.
Om privacyredenen zijn de namen in dit blog gefingeerd.
Daan Westerink, 12 december 2006
Ik moest vandaag ook aan je denken, Daan.
Gaat alles goed?
Hallo Daan,
moest gisteren even aan je denken toen ik in mijn bijdrage (maar wie dan wel…) iets over Sylvia Plath schreef. dat was jij toch, bij mevrouw Van Zuylen? er staan ook lichtjes voor je op mijn blog.
ciao, fijne dagen…
Wat een dramatisch verhaal.
Moet bij dat soort psychiatrische drama’s altijd denken aan Anna Enquist: die pleit regelmatig voor psych. klinieken van vroeger. Kleine gemeenschappen op zichzelf waar mensen beschermd kunnen wonen.
Vrijheid is een groot goed, maar niet iedereen kan daar mee omgaan.
En vrijheid inrichten vraagt om inzicht en dat ontberen dit soort mensen in grote mate.
En het meest afschuwelijke is in dit geval natuurlijk dat er kinderen onder lijden.
Zij hebben niet gevraagd om het leven.
Maar ze verdienen wel bescherming tegen zoveel verbaal, geestelijk en lichamelijk geweld.
Hoe heeft iemand Savanna bij haar moeder kunnen laten ?
Wat me altijd weer verbaasd: wanneer je bijv. met een ernstige ontsteking aan je voet het ziekenhuis voortijdig wil verlaten, moet je een brief ondertekenen waarin je verklaart tegn de wil van de arts te vertrekken.
Maar in geval van psych. ziek zijn wordt er gewoon rustig met je overlegd alsof je de situatie waarin je je bevind kan overzien.
Wil daar aan toevoegen dat ik geen voorstander ben van rücksichtlos opnemen zonder overleg, maar wanneer kinderen gevaar lopen: kies voor het kind !
Reactie is geredigeerd
solvejg zegt het goed, pappen en nathouden, zo heb ik dat ook altijd ervaren..blijft een enorm lastig dilemma..Psychiaters mogen ook niet alle macht hebben, maar er moet zorgvuldiger een afweging genomen kunnen worden, en daar heb je meer bekwame mensen voor nodigen. En wat doet onze regering, bezuinigen! wat de overheid uiteindelijk nog meer geld gaat kosten,zucht..voor de personen in kwestie zelf en heel hun omgeving..
Zwanger worden terwijl je bent opgenomen. Dat is wel heel tekenend. En toch is het enige dat er op zit, blijven melden en bellen en melden en bellen…en misschien een beetje dreigen…dat je het in de krant zet ofzo…
Vanwege griepperikelen zag ik geen kans om te reageren. Nu wel weer!
@ Klaas: big smile Vandaag staat ie in de krant, op de U-pagina. Ingekort maar toch. Dank voor de aanmoediging. En inderdaad is de hoeksteen soms een hel.
@Henk: goed dat je dat schrijft. Het is ook niet normaal, al maken we het dagelijks mee.
@Udo: Het is soms zo hopeloos moedeloos dat iedereen ziet dat het verkeerd gaat, maar er niets aan kan doen. Ja, met zijn allen de schouders er onder, dat dan weer wel
@ doortje: Sommige volwassenen willen niet geholpen worden inderdaad. Hier ook het geval. En de kinderen zijn loyaal, maar in dit geval moeten ze tegen volwassenen beschermd worden.
@ K: De schoondochter met de kinderen apart: dat wil ze ontzettend graag. De instanties ook, maar ook dat duurt alweer maanden. Hulpverleners die vijand zijn: wellicht moet de hulpverlening ook inzien dat ze niet met iedereen vriendjes kunnen zijn. Als er ingegrepen moet worden, dan is er geen sprake van vriendschap, maar van noodzaak.
@ Solvejg: Ja, machteloos, verstrikt in woorden. Ik weet dat mensen zo graag de straat op willen, en minder willen registreren. Verstrikt in woorden, en ook in bureaucratie
@ mary franssen Interessant wat je schrijft. D.w.a: het meten met twee maten. Verder schrijf je over het luxeprobleem. Dat ken ik, dat gevoel. Zie mijn vorige blog over de piramide. Het is ergens anders altijd slechter. Echter: dat wij in luxe leven betekent ook dat we de verplichting hebben het anders te doen, omdat we de middelen hebben om dat te doen. Tegelijkertijd denken we nu dat de luxe wereld maakbaar is. En dat is niet zo. Er zijn altijd mensen die doordraaien. Maar als er sprake is van onveilige gezinssituaties, dan zijn we verplicht te gaan redeneren vanuit het kind en niet vanuit de volwassene. Het kind heeft recht om zich te kunnen hechten op een normale manier. Om op te groeien op een veilige manier. Als daar niet aan voldaan kan worden, dan moet de overheid ingrijpen.
@ Canina: De instanties vragen ons ook om aan de bel te trekken. Maar omdat er zoveel instanties zijn werken ze ook langs elkaar heen. En de meldkamer reageert soms zo onnozel, dat het heel veel moeite kost voor ze iemand langssturen. Daar wordt je, ook als buur, heel moedeloos van. En tuurlijk zijn we aardig voor de kinderen. Maar wel met vrees in de benen.
@ Alice: Dank! Jammer van je ontbijt Dank je wel voor je woorden, ik ben het geheel met je eens. Je kunt wat betreft de opvoeding van je kinderen niet telkens maar weer carte blanche krijgen .En Alice:
@ Kumari: jammer toch dat de herkenning zo groot is, snap je mijn gevoel hierover? Ik krijg overal herkenning. Er is dus echt goed iets mis (vrienden van ons werken ook in de jeugdzorg, en ook daar krijg ik herkenning).
@ Bart:
@ Croisabel: We staan er bij en kijken er naar. En vergaderen er over, en schrijven beleidsnotities, en ondertussen
@ Ramirezi: en dat moeten we en masse weigeren: dat iemand anders het dus wel doet!
@ Fravapa: Dank voor je insteek: mijn hart ligt ook bij de mensen die wel binnen deze gezinnen aan het werk zijn. Want godsamme, wat een werk! Van buitenaf kun je zo makkelijk oordelen, maar ik geef het je te doen!
@ Erics art: Eens, wijsheid en kracht, wijsheid en kracht (mooie mantra!)
@ Ceesincambodja: heel waardevol dat jij ook reageert, temeer omdat in Cambodja kinderen in het algemeen in veel slechtere omstandigheden opgroeien dan in ons land. Maar hoe we met kinderen omgaan, dat is een wereldwijd issue. Dank dank
@ Grutte Pier: Afgeven op instanties die het niet aankunnen is niet de oplossing. Wel moet je altijd de veiligheid van de kinderen als uitgangspunt nemen, dat is al een grote stap vooruit. Ontmoeten is prima, maar veiligheid gaat voor alles vind ik.
@ Sjoukje: scherpe reactie, dank je!
@ Jeetje, je hebt naast de muziek nog een prachtig vak! Alles grijpt in elkaar, dat weet jij ook. De loyaliteit tussen ouderes en kind is prachtig, maar kan ook een valkuil zijn.
Reactie is geredigeerd
Ik hen herken veel wat je schtrijft van mijn tijd als orthopedagoog.
Iedere volwasene kan zo naar de rechter stappen, maar een kind is afhankelijk daarin op het oordeel van een volwassene om dat te beoordelen, dat klopt ergens niet..
Het heeft me aangegrepen, vanwege de praktische ervaringen over dit soort zaken als orthopedagoog, ik heb er zelfs onderzoek naar gedaan en is gepubliceerd.Ligt in de bieb van faculteit sociale wetenschappen in Utrecht
Dus daarom dik aanbevolen, je haalt me de woorden uit de mond!
aanbevolen.
Reactie niet gelezen, scherp log Daan!
Het is niet te geloven dat omstandigheden als deze moeten ontaarden in moord en doodslag voordat er werkelijke bescherming komt voor kinderen. Kinderen die ook maar toevallig worden geboren op een plek. Het blijft moeilijke materie omdat onder de noemer van zelfredzaamheid en privacy veel wordt gedoogd. Monitoren is echter vaak niet genoeg, ook de angstbelevingen van zo´n kind zal hij een leven lang mee moeten slepen. Kinderen horen altijd beschermd te worden, maximaal, dan maar ten koste van het zgn ouderschap!
Bij voorbaat sorry voor de kwetsbare zielen…
Maar wat is dan wel de oplossing? Lopen afgeven op de instanties die het niet aankunnen?
Omdat we eigenlijk zelf ook wel weten dat in sommige situaties ‘hulp’ niet werkt?
En daar waar ‘hulp’ niet werkt en ‘we’ het niet ‘aankunnen’ de hele boel maar moeten laten opsluiten ofzo?
Moedeloze onmacht ontstaat uit onbegrip en onmenselijkheid.
Eerst maar eens On(t)-moeten lijkt me..
*uch*
Reactie is geredigeerd
Inderdaad om moedeloos van te worden Daan. Goed dat je het zo indringend beschrijft.
Goed geschreven, moeilijk op te lossen; het leven is niet simpel en oplossingen helaas ook niet…wijsheid en kracht idd voor alle betrokkenen is het beste wat je dan kunt wensen.
Daan, de kranten staan er vol van en onbegrip en onmacht zijn de woorden die je almaar leest.
En 24 kinderen op een voogd. In sommige gezinnenkomen 5 of 6 hulpverleners. Als betrekkelijke buitenstaander snap je niets van.
Allen die hulp bieden wens ik wijsheid en sterkte.
Treurig verhaal, omdat hetbij iedere generatie eigenlijk weer opnieuw begint. En al die instanties ? Doet me een beetje denken aan dat briefje boven de kopieermachine. Dat iedereen denkt dat iemand wel maatregelen zal nemen. En er uiteindelijk dus niemand is die iets doet…
Dat gevoel van machteloosheid inderdaad, echt vreselijk. 17 instanties? Je zou bijna zeggen: wat een geldverspilling. Ik geloof in principe in de principes achter die instanties, maar als niemand leert van gemaakte fouten dan is het dat ook .
daan
gelezen
Mooi geschreven Daan. Ik werk in ‘Savannagezinnen’ en de instanties reageren allemaal ZOOO traag… 🙁
Daan een geweldig stuk hoor sjee meid, ik krijg er een knoop van in mijn maag zo op de vroege ochtend, daar gaat mijn ontbijt…
En dan de herkenning,…. het was nog maar een paar dagen geleden dat ik dacht, ‘goh, dat kleine mannetje, mijn achterbuur jongetje, heb ik nu al een paar weken niet meer horen huilen…zou het nu weer beter met hem gaan?’
en dan is er nog dat andere gezin, multi-problematisch, schulden, het huishouden een zooitje, zo vies dat beide kinderen nu aan de medicijnen zitten vanwege luchtweg problemen, maar ja, er is nieamnd die naar de oorzaak kijkt, een smerig huis. Ik heb aangeboden haar te helpen met schoonmaken, wilde de kinderen wel opvangen zodat ze wat meer tijd voor zichzelf heeft de zaken eens op een rijtje te zetten, maar ze gaat steeds niet op mijn aanbod in….
En wat rest ons dan, het met lede ogen aanzien inderdaad, er zijn zodra ze wél eens zelf om hulp vraagt, je probeert het zo respectvol mogelijk aan te kaarten, zonder met de vinger te wijzen, want er zijn altijd kleine dingetjes (te verzinnen desnoods), die wel goed gaan binnen het gezin, die je kunt gebruiken als kapstok voor het gesprek "weet je wat ik zie, ik zie dat je dit en dat zo goed doet! waarom doe je niet ook…?"
Ik ben het met iedereen eens, 17 instanties rondom gezinnen dat is veel te veel, de tijd die zij verdoen de neuzen dezelfde kant op te krijgen zouden ze effectief in het gezin moeten steken!! en ja, dat kunnen we de regering wel aanrekenen, die zouden hierin sturing moeten geven, regels moeten opstellen. En verder ben ik het met je eens dat kinderen niet koste wat het kost altijd maar bij Ma en Pa hoeven te blijven wonen, een tijdelijke uithuisplaatsing kan een heel duidelijk signaal zijn richting de opvoeders dat het zo niet langer gaat! en dat zij hun kinderen terug kunnen ‘verdienen’ met goed gedrag… ik merk dat ik hierin heel streng kan lijken, maar aangezien ik zelf ook ‘uithuis ben geplaatst’ als kind weet ik dat je er heus geen blijvende schade van ondervind, ( als het bij een eenmalige uithuisplaatsing blijft, je niet gaat leuren met het kind, het liefdevol wordt opgevangen etc etc uiteraard)kinderen hoor je te beschermen! niet de ouders….de relatie met de opvoeders kan altijd nog in een later stadium worden herstelt.
Dat kun je toch nauwelijks een luxeprobleem noemen? omdat het vast en zeker ergens anders nog slechter is, ik geloof het graag, maar niet van harte, hoef je situaties hier toch niet te accepteren?
beetje lange reactie, maar geeft gewoon aan, dat ik ook behoefte heb hier over ’te spuien’..
Liefs,
In de oude volkswijk waar ik – tot een jaar geleden – woonde, huisde een paar panden verderop ook een gezin waar klappen vielen, waar gescholden werd, waar kinderen het onderspit moesten delven.
En riepen wij – een groep bezorgde buren – ook hulp in van de wijkagent, maatschappelijk werk, de huisarts.
In de gaten houden, aan de bel trekken, veel meer kun je niet doen, als buur.
Behalve zakjes chips uitdelen aan de kinderen en ze niet de straat uitsturen als ze aan het voetballen waren. En hopen dat ze bij ons aan zouden kloppen als het echt mis zou gaan…
Morgen een reactie op alle input hierboven. Waarvoor dank. Nu tijd voor reflectie. Slapen dus;-)
Citaat: "Ondertussen zijn er in onze wijk 4 kinderen van onder de twaalf jaar die dagelijks te maken hebben met ruzies, schelpartijen, vechtpartijen, illegale activiteiten, slechte voeding en geweld. En vraag ik mij steeds vaker af waarom het zo belangrijk is dat deze kinderen opgroeien bij hun familie. De gezinsvoogd neem ik in dit geval niets kwalijk".
Reactie:
Ik denk dat dit zo belangrijk wordt gevonden omdat uit huis plaatsen veel geld kost. Kijk maar eens naar Madonna, Elton John, en andere rijken: als zij kinderen adopteren vindt niet snel iemand dat ze beter bij hun verslaafde en/of incompetente ouders moeten blijven. Nederland is gewoon een tegenstrijdig land met een bepaald budget voor elk doel. Zolang dat budget toereikend is wordt "het ideale leefklimaat -naar het oordeel van andere mensen- nagestreefd en als het budget op is moet de rest blijven leven zoals het gaat. Overigens is het zo dat een groot deel van de kinderen in de wereld in de door jouw genoemde omstandigheden leeft of erger. Deels heb je het ook over een luxeprobleem. En ik denk zolang de wereld vol corruptie, leugen en bedrog, concurrentievervalsing, machtsmisbruik, haat en nijd heeft te maken, gestimuleerd van overheidswegen, dit zijn weerslag heeft in de opvoedingspraktijk, en ook op de werkvloer enz.
Reactie is geredigeerd
Ik ben al een paar keer begonnen aan een reactie, maar raak verstrikt in mijn woorden. Zo moeten al die hulpverlenende instanties zich ook voelen: ze kunnen niets, alleen pappen en nathouden.
In ieder geval vind ik dat de schoondochter met de kinderen elders moeten gaan wonen. De kinderen worden op deze manier getraumatiseerd. Daar kan de hulpverlening beslist een rol in spelen. En het is ook nog logisch dat labiele mensen eerder gaan flippen als ze met een massa familie samen moeten wonen. Maar het is zoals je aangeeft ook al gauw zo dat de hulpverlener als vijand wordt gezien en dan is het moeilijk en moeizaam werken aan het probleem.
multi-probleem, multi-hulp en hopelijk niet een multi-drama. Diepe zucht, om moedeloos van te worden. Ik heb ooit tegenover een probleemgezin gewoond. Vader alcoholist, sloeg vrouw en kind en de boel ook regelmatig kort en klein. Op een gegeven moment staat de vrouw gillend voor mijn keukenraam. Ik vraag of ik de politie moet bellen. Ja ja zegt ze. De politie sust de boel voor de zoveelste keer en de vrouw heeft me daarna nooit meer aangekeken. Ze was woest op me? Toch ben ik blijven bellen als ik haar weer hoorde gillen. Niet voor haar maar voor het kind. Op een dag was ze inenen weg met haar zoon. Geen idee wat er van ze geworden is.
We moeten er maar over blijven schrijven en bellen, maar of het helpt weet ik niet. Sommige mensen willen of kunnen niet geholpen worden. Ik vrees dat we zo nu en dan toch weer opgeschrikt zullen worden door een Savanna.
groet D
Tja… bah, wat een narigheid… Maar je hebt volkomen gelijk. Mensen willen graag met hun vinger wijzen, iemand als boosdoener aanwijzen. De wet kan ook een boel verprutsen, helaas..
Zo ook in dit geval…
En de kleintjes, die in dit gezin geboren worden worden weer opgevoed met de normen en waarden van hun ouders en zo gaat het maar door…
O,o,o.
Ik herken het wel, soms zou je ook als hulpverlener zoveel meer willen doen, maar alleen al die uitspraak doen, dat is voor sommige mensen dan al te veel.
Triest
Reactie is geredigeerd
Geschrokken.
Groeten, Henk
Daan…!
Wat kan jij overdrijven. Kom je aanzetten met een boom van een Bloggersblock, blijkt dat bij nader inzien een microscopisch logpropje te zijn 😉
Dit stuk kan dus rechtstreeks in de krant.
Kinderen zijn tegenwoordig wel partij – vanaf twaalf jaar een titel om te procederen – correct me if I am wrong. Niet dat dat wat oplost. Wat structureel fout loopt, repareer je niet met wat extra regeltjes en procedureeropties.
Ehhh… nee ik heb de oplossing niet. Soms is de hoeksteen een hel.
@ Anna: ik laat je haar heel;-) Goed wat je schrijft. Ter verduidelijking: op micro-niveau denken is natuurlijk het eerste wat je doet. Er zijn door buurtbewoners en hulpverleners heel wat kopjes thee, koffie en koek geconsumeerd, met Ria, met Sonja, met de andere gezinsleden. Zonder enig resultaat. Na een poosje slaan ze toch weer elkaars hersens in. We hebben hier te maken met patiënten. Ria en Sonja moeten tegen zichzelf beschermd worden. Nee, sterker nog: de kinderen moeten tegen hen beschermd worden. Het macro-niveau start als het micro-level gefaald heeft. En ja, wij falen ook. Als je er alles aan doet om situaties als deze te voorkomen. Of om oplossingen te bedenken, en niets werkt, want echte oplossingen komen maar niet van de grond. Dan faal je allemaal. Om afspraken te maken heb je twee partijen nodig. Kinderen zijn geen partij en de volwassen leden van dit gezin wensen uiteindelijk niet geholpen te worden. Wat dan rest is ingrijpen. Maar door wie?
Maar boven alles denk ik dat het welzijn van het kind centraal moet staan. Hier is sprake van een zeer ongezonde leefsituatie voor een kind.
Annelies en Jeg: ja, het holt achteruit. En de structurele fout: geen idee. In onze hokjesmentaliteit misschien? Voor elk probleem een eigen loket en hulpverlener? Heel treurig inderdaad.
Cor: dat is nou ook juist wat ik miste: ik zag alleen geschrijf over Savanna, met een grote wijsvinger naar de instanties. Maar het gaat ons allemaal aan.
Thera: dank voor het duwtje, heb het ook als brief naar de VK gestuurd. Ze zoeken nu de schuldige, klagen haar aan, en dan is het geweten gesust. Dat is zo makkelijk…Ben zo benieuwd of er iets gaat veranderen in de toekomst! Samen schreeuwen?
Nou Daan hier komt tie dan mijn reactie en denk om mijn haar ;-))
Ga mee in je verontwaardiging en je behoefte iets te doen aan kinderen zoals Ria. Waar ik meer moeite mee heb, is de conclusie, uit huis plaatsten en het systeem aanklagen. Als het systeen faalt falen wij ook. Jij denk op macro-niveau, ik zou denken wat zou ik als persoon voor Ria kunnen doen. En als ik het niet op zou kunnen opbrengen om bv. Ria een keer mee naar de speeltuin te nemen [ik noem maar wat] dan zou ik ook niet het systeem durven aanklagen.
lieve groet Anna
Schreeuw het van de daken! Dit systeem functioneert niet, duidelijk niet. Ik denk dat het belang van het kind voor alles gesteld moet worden. Hoe moeilijk het ook is om daar criteria voor te maken. Kind eerst, dan de rest.
We hebben inderdaad allemaal een Savanna om de hoek. Hoe godvergeten treurig, dat we allemaal met onze handen in het haar zitten, terwijl niemand iets kan doen. De, onderling niet altijd even goed communicerende, hulpverlenende organisaties bevinden zich nog in het stadium Kletscultuur en een Kletsmajoor zwaait bovenaan, tot in Den Haag toe, de scepter.
Reactie is geredigeerd
goed neergezet Daan; kan zo in de krant; er zijn journalisten die het je niet nadoen. En het is heel goed dat je zo laat zien, dat hulpverleners ook slachtoffer van de situatie worden, want het is een heel samenspel van maatschappelijke en sociale tekortkomingen
Peter: Daar wordt ook door de instanties in dit geval voor gepleit. de hulpverleners individueel kunnen niet de hele problematiek overzien. Die grijpt in elkaar als de tentakels van een inktvis. Een regisseur (en geen softe). En evalueren: prima, maar geen nieuwe managers! Mensen weer op de werkvloer, en achter de pc vandaan. Denk ik.
K: ook moeder is psychiatrisch patient. Er wordt door alle partijen ervoor gepleit zowel Sonja als Ria definitief uit huis te plaatsen. Het gezin is echter elkaar dan weer zat, dan weer zo bij elkaar betrokken (en ook fel tegen de bemoeienis van overheid, dat in de eerste plaats) dat ze moe en zus toch weer naar huis halen. Alle afspraken worden continu met de voeten getreden.
Frans, Zinnen, Oliphant, Flax, M-D: Ja, die machteloosheid. Niemand heeft de oplossing, nietwaar. Dan het maar aankaarten. Dank voor het lezen en meevoelen.
kippevel!!….waar zit toch die structurele fout, waarmee alles begint!
Schrijnend ! Dat dit nog voorkomt in de 21e eeuw – het lijkt wel of we steeds meer achteruit kachelen, ondanks die overvloed aan hulpinstanties.
Die viel even zwaar op de maag na een block… Maar je hebt gelijk en goed dat het aangekaart wordt!
gelezen…
Voor zover ik uit je verhaal begrijpis in eerste instantie de aanwezigheid van Sonja in het gezin een zeer storende factor waarvan de anderen de dupe zijn. Waarom heeft de moeder ingestemd met het weer naar huis komen van Sonja? Beter was geweest dat zij in een begeleide woongroep haar leven in zelfstandigheid zou leren voeren en dat zou kunnen als haar ouders weigeren haar nog in huis te halen. Klinkt misschien hard, maar lijkt me de enige oplossing.
De oplossing wordt al een aantal jaren door deskundigen aangedragen.
Stel een regisseur aan voor muktiproblemfamilies. Die bepaalt wat voor hulpverlening ingezet moet worden en ‘regisseert’ die.
Kost geld, dus komt het er niet van.
Ook instellingen willen niet, ze raken autonomie kwijt.
Het wordt tijd dat de regering en tweede kamer eens knopen doorhakken en evalueren wat de bezuinigingen van de laatste 25 jaar op alles wat met welzijnswerk te maken heeft, heeft opgeleverd
De ader vloeit weer? 😉
Reactie is geredigeerd
Het is duidelijk, dat in deze ellende de hulpverlening, professioneel en niet professioneel niet aangeklaagd kan worden. Tenminste, daar ga ik van uit. Goed uiteengezet.
Reactie is geredigeerd
brrr. ik zit me hier plaatsvervangend machteloos te voelen.
Wie het weet, mag het zeggen.
Maar intussen heb jij op een zeer subtiele manier een actueel en schrijnend probleem aan de orde gesteld.
Wat een tragiek!