Franka verloor haar man en bleef achter met twee jonge kinderen. Ze is mijn collega en stond na een paar weken al weer voor de klas. Waarom? Omdat ze daar zin in had. Omdat de muren in haar huis op haar af kwamen. Omdat de studenten haar heel veel energie geven. Nu lijkt het alsof ik het voor haar opneem. En dat doe ik ook. Want Franka krijgt aan de lopende band goed bedoelde, maar pijnlijke adviezen hoe ze moet rouwen. ‘Moet jij niet bij de kinderen zijn nu?’ En stellige opmerkingen zijn er ook: ‘Je bent zoveel van huis, je zit duidelijk nog in de ontkenningsfase’.
Daardoor heeft Franka vaak het gevoel dat ze het niet goed doet. Rouwen. En dat is jammer. Want niet alleen zijn er heel veel verschillende soorten mensen, zij hebben ook allemaal verschillende behoeften als ze iemand verliezen. De een wil praten over het verlies, de ander gaat liever sporten met een vriend. De een wil graag een poosje thuisblijven, de ander, zoals Franka, zoekt naast de zorg voor de kinderen ook graag wat afleiding. Wat voor de een prettig is, voelt voor de ander helemaal niet goed. En dat is prima. In tijden van verlies mag je eigenwijs rouwen. Maar daar heb je je omgeving wel bij nodig.
Lees verder op de site van Ik Mis Je:
Laat een reactie achter