Ik zou het fantastisch vinden als vanuit de hemel ineens de hand van mijn moeder me zachtjes over mijn wang zou aaien. Of dat ik in de weerspiegeling van de zon in de vijver ineens het silhouet van mijn vader zou ontdekken. Tekenen van leven, als bewijs dat ze nog steeds ergens zijn, en mij gade slaan.
Er zijn mensen die dit zo voelen. Die in het stilstaan van de klok op een bepaalde tijd een teken zien. Die in de lucht een gans zich los zien maken van de groep, en daarin een teken zien. Van ouders, van god, van wie dan ook. Die in gebaren, in gebeurtenissen, soms zelfs in geuren, een diepere laag ontdekken.
Ik heb dat niet. De enige manier waarop ik mijn ouders waarneem is in mijzelf, in mijn broer en in onze kinderen. Zij leven in ons voort, door de trekken in gezichten, door de leuke en minder leuke eigenschappen, en door ons geheugen. Maar mijn vader manifesteert zich niet in de vijver achter ons huis, mijn moeder steekt haar hand helaas niet meer naar mij uit, ik zie geen diepere betekenis in het stilstaan van de klok, en voel haar ook niet om me heen als ik op het strand haast omver geduwd wordt door de wind.
Misschien heeft het met mijn gestaakte zoektocht te maken. Ik zoek ze niet meer op. Want er was in het verleden heus een tijd dat ik op zoek ging naar tekenen van leven. Sterker nog: ik kreeg op cruciale momenten wel de steun vanuit ‘ de andere kant’. Of, beter gezegd, ik voelde op bepaalde momenten de hand van mijn moeder op mijn schouder. En ik zag mijn vader ook echt zitten op een bankje in Tuindorp. Gek genoeg pakte ik die hand niet vast, en stopte ik ook niet bij het bankje. En of het mijn moeder was die mij steun gaf, of mijn vader, daar ben ik helemaal niet zeker van.
Ik denk eerlijk gezegd dat ik op die momenten in staat was mezelf te troosten. En daar zijn mijn ouders natuurlijk verantwoordelijk voor. Al de liefde die zij in hun korte leven aan mij gegeven hebben, en aan mijn broer, die vloeit nog steeds door mijn aderen. Als ik het moeilijk heb, herinnert mijn lijf me aan die allesomvattende liefde: die van mijn ouders in mij. ‘sssst. kind’, fluistert het dan in mij. ‘Het is goed. Je bent een goed kind. Je mag er zijn. Rug recht, wees trots op jezelf.’ Ook vijfentwintig jaar na haar dood hoor ik dat nog.
Dat zijn geen tekenen, dat is mijn basis.
Pink Floyd – Wish You Were Here
Voor mijn moeder:
Annie Westerink-Oude Nijhuis
¤15-11-1941 – †16-02-1983
Mooi dat je je moeder, je ouders zo aards terugziet in jezelf en de kinderen en ach wie weet komt dat andere later wel, vanzelf, dat gaat zo met wonderen…..soms moet je erin groeien…..
Ik ben even woordeloos, en geniet van jullie reacties….
Wat een ontzettend liefdevol eerbetoon aan je vader en moeder.
Heb het hier al eens eerder geschreven, maar doe het van harte nogmaals.
Ze zullen ongetwijfeld trots op je zijn (geweest).
Reactie is geredigeerd
Tja… toch gebeuren er soms rare dingen. Onverklaarbare dingen, die samenhangen met natuur en jou, het gemis en de behoefte.
Ik vind dat niet zweverig, ik vind het teruggaan naar de kern. En die is toch, dat liefde en steun in alles doorsijpelt, onbreekbaar door tijd en materie.
Luister naar de natuur die het je toefluistert.
over een paar jaar ben jij ouder dan je moeder geworden is. Dat lijkt me raar, moeilijk ook. En Pink Floyd is weer eens fijn om te horen
groet Z
de rust in gedachten, jouw antwoord op het waarom -als je dat (gevoel) hebt kunnen vinden- dan is het goed.mooi geschreven, neemt niet weg dat anderen die bol en vijver wel als steun ervaren.
Een kwart eeuw, als een eeuwigheid, als de dag van gister tegelijkertijd. Niet meer (hoeven) zoeken omdat ze er al is. Als je dat niet alleen met je hoofd maar ook met je hart weet, dan ben je al een eind gekomen…
Mooi beschreven. 42 is erg jong ennu …
ze kunnen trots op je zijn.
Je hebt je basis. Dat is toch veel waardevoller dan die losse tekens. Ik heb daar ook mijn bedenkingen bij als mensen die gaan verlangen van overledenen. Ik zie liever dat ze ze loslaten. Sterkte vandaag Daan!
Ontroerd………
Erover nadenken is goed, jij bent op dat punt een lichtend voorbeeld. Al die mytische wensen van anderen zie ik vaak als een soort Hollywood-bubbels waarin die mensen zelf een hoofdrol opeisen.
"Rug recht, je mag er zijn."
Prima Daan en dat met Pink Floyd op de achtergrond. Heerlijk:-)
Mooi gedenking, overdenking op deze voor jou bijzondere datum. Je houdt je ouders vast, maar laat ze ook los. Een goede beweging, lijkt me.
Je hoeft dus niet langs Char? 🙂
Mooi Daan, ook ons lichaam heeft een geheugen
Verder zoeken heeft dus geen zin. De liefde van je ouders stroomt immers door je aderen. Dichterbij kunnen ze in feite niet zijn. Juist vandaag zullen je aderen overwerk doen. En dat zal ongetwijfeld goed voelen.
Een virtuele hand, die moeten we vooral als bloggers deze zaterdag op je schouders leggen. En dat voelt absoluut niet als een last. Integendeel zelfs.
Reactie is geredigeerd
Basistroost, troostbasis, dat is mooi dat je dat kent en hebt. Ontroerend. Heb een goede, troostrijke dag vandaag, Daan.
Hartelijke groet, Coby
Ja, de natuur, dat is het leven en het evenuele leven na de dood.