Twente-blues

fotoThere is only one good thing about small town .. You know that you want to get out 
(Smalltown, door Lou Reed & John Cale, van het albumSongs for Drella, ode aan Andy Warhol) 

Ik werd niet geboren in Pittsburg, maar in Wierden, Twente. De enige overeenkomst tussen Andy Warhol en mijzelf is het hartstochtelijk willen verlaten van de geboortegrond. Niet omdat het een achterlijk dorp is. Al waren de vrienden van mijn eerste, Rotterdamse, vriendje stomverbaasd toen het Twentse vriendinnetje geen klompen en gedateerde kleren droeg. oow, gèrs, hebbuh zu in Twente ook sniekurs dan?

Ik had er vrienden, ging uit, maar ik miste de echte aansluiting, een echt contact met anderen. Ik ging aan mezelf twijfelen, vroeg me echt af of ik ‘de good-wies kapot had’ (vertaling: of ik gek geworden was). 
Ik ging weg zoals zoveel jongeren kleine dorpen over de hele wereld verlaten: op zoek naar de wijde wereld. In Utrecht vond ik geen pot met goud maar wel gelijkgestemden. Er ging een wereld voor me open. Ik studeerde, vond werk, liefde en bleef in Utrecht wonen. 

En nu ben ik weer heel even terug in de regio. Bornerbroek, Almelo, Mariaparochie, Wierden, Denekamp. Op vakantie met mijn lieven, laat ik hen zien waar ik vandaan kom. Ik kom er nooit meer omdat mijn ouders inmiddels beiden zijn overleden en contact met de overige familie bestaat voornamelijk uit het versturen van kerstkaarten. 

Een sentimental journey dus. Het sentimentele zit hem in de zoete herinneringen die onverwachts naar boven komen hier in Twente. Na jaren loop ik weer door mijn oude straatje. De speeltuin in het park is er nog, waar ik uren met mijn buurmeisje doorbracht. Ook zij is er nog steeds, en ze is nog steeds een goed mens. Er komen veel mooie dingen naar boven door de gesprekken met haar, niet alleen maar oud zeer. De confrontatie met mijn geboortehuis doet wel pijn: Ik draal om het huis heen, maar bel toch niet aan bij de nieuwe bewoners. Volgende keer misschien. 

Ik blijk zonder het te weten een pension om de hoek van de garage van mijn vader te hebben geboekt. Vriendelijke mensen. En aan de overkant staat het restaurant waar hij zijn laatste verjaardag met ons vierde. Ik word er stil van. Als er een camera op mij gericht zou worden tijdens deze trip heb je geheid emo-tv. Met gemengde gevoelens verliet ik Twente jaren geleden. Met warme gevoelens verblijf ik er weer een paar dagen.

Over Daan Westerink 515 Artikelen
pedagoog (MEd), rouwdeskundige, docent en onderwijsontwikkelaar, publicist, mediator, trainer en social media expert.

5 Reacties

  1. Avatar van Voordaan
    Wat doet het goed om jullie reacties te lezen. Dit is toch een beetje (virtueel)met de billen bloot gaan. Ik weet niet of Tukkers dit stukje anders lezen dan niet-Tukkers… Ik geloof dat iedereen het wel herkent. Het is goed geweest om afstand te nemen van mijn geboortegrond, nu is het genieten veel intenser…

  2. Avatar van BasIs
    Mooi warm stuk over je (en ook mijn) geboortegrond. De beschreven emoties zijn bij mij ook allen de revu gepasseerd… wat wilde ik graag weg en wat vind ik het nu prachtig als ik er nog eens kom!

    groetjes, Bas

  3. Avatar van anoniem
    Voordaan, we ontmoetten elkaar al op de biologische toer (op het web dan).
    1. Prachtg sfeervol verhaal. Wat ik me afvraag: leen wij Twenten (Wilma en ik, beetje erg bastaard overigens) dat nou met een andere bril dan collega-bloggers?

    Almelo en Wierden, ik heb er jaren gewerkt (met ontheemden, dat kun jij nu invoelen, Voordaan).
    Goor (Wilma), m’n dochter woont er en ik snuif er soms cultuur. In Goor? Ja, gisteravond Rowwen Héze.
    Alle plaatsen die je noemt bezoek ik wekelijks, Mooi land, mooie mensen, en ze spreken Engels, dat is ook wel eens handig.
    Maar: ’t Went ook in Utrecht, denk ik. ’t Went overal, zo flexibel zijn we wel.
    Arie

  4. Avatar van wilma
    Mooi stukje. Je bezocht mijn weblog en ik dacht, kom ik ga even bij jou kijken. Weet je waar ik geboren ben? In Goor. Veel herkenning ook. Ik werd daar geboren, groeide op in Rotterdam en leid mijn volwassen leven in de omgeving van Utrecht, waar onze dochter opgroeit. Oom en tante uit Markelo en alle opa’s en oma’s zijn allang overleden. Inderdaad alleen nog contact met enkele nichtjes via kerstkaarten. Ik ben een grote fan van Herman Finkers (‘het licht is rood het licht is groen, in Almelo is altijd wat te doen’). Praten heb ik nog geleerd in Overijssel, bij oma vooral. Mijn vader en moeder praten altijd nog ‘plat’ met elkaar.
    Den hef ’t good wies kapot (die is niet meer zo goed bij) ken ik nog van oma die daarmee ooit een medebewoner aanwees in het bejaardencentrum.
    ’t geet oe good,
    W.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.




WordPress Anti-Spam door WP-SpamShield