Van jonge kuikens en oude geilaerds

Eind jaren ’80. ‘Ik heb al twintig jaar vriendinnen van 20’, zegt een van mijn docenten van het Utrechtse schooltje voor de journalistiek. We staan samen in het rookhok. Hij kijkt er lachend bij, trots haast. Uitdagend buigt hij zich naar me toe en zegt: ‘hoe komt dat denk je?’. Ik doe een stap naar achteren. ‘Omdat zij nog niet door hebben wat voor een lul je bent?’, antwoord ik dan. Een dag later loopt hij met mijn klasgenote over Het Wed. Inderdaad, een meisje van 20. Als hij mij ziet schiet hij een zijstraat in. Loser! Tijdens zijn colleges krijg ik vervolgens continu de volle laag. De waarheid moet je soms zuur bekopen.

Maanden later. Ik sta op de dansvloer in school. Feest! En daar komt de directeur, in ganzepas aangehold. ‘Dans je met me?’ hijgt hij in mijn oor. Het zweet druipt van zijn gezicht. Het valt mij op dat veel mannen van zijn leeftijd (eind veertig, begin vijftig) keizers zijn zonder kleren: ze denken dat ze goddelijk zijn, al hebben ze het lichaam van een dikke pad. En aangezien deze pad machtig is roept zijn gevolg hoera bij elke stap die hij zet. Studentes waarschuwen elkaar ondertussen al een paar jaar: ‘Ga nooit alleen met hem in een kamer zitten, hij kan zijn handen niet thuis houden!’  Als we horen wie voorzitter is geworden van de ongewenste-intimiteiten-commissie – de directeur, vallen we van onze stoel van het lachen. Terwijl het om te huilen is. Dat jaar is er geen een melding. Goh.

Hij steekt zijn hand uit. Ik tril. ‘Kom nou joh’… Ik pak zijn hand, trek hem naar het midden van de dansvloer en we worden al gauw omringd door tientallen studenten en docenten. Wat gaat er gebeuren? Helemaal niets. Ik laat hem in het midden van de kring achter en zeg: ‘zo, nu sta jij voor lul, en dat ben je ook.’ Hij snapt er niets van: ’toe nou, neem het allemaal niet zo serieus’.

Begin jaren ’90. Ik ben al een half jaar afgestudeerd, en door toeval krijg ik mijn eerste baan in Hilversum in de schoot geworpen. Productie- en redactie-assistent bij een publieke omroep, ik val met mijn neus in de boter. Zit binnen een week in het vliegtuig naar de States, samen met een redacteur, presentator, cameraploeg, drie kinderen die ik begeleid, en natuurlijk de eindredacteur. Het mag wat kosten, dus hij moet en zal mee. De opnamen gaan goed, ’s avonds hebben we plenty tijd voor leuke dingen. We zitten op een avond in een karaokebar, de redacteur en ik zingen I will survive. Hoe symbolisch, maar dat blijkt achteraf. Het gaat fantastisch, iedereen heeft lol.

Ik ga na het optreden terug naar mijn stoel. De eindredacteur komt naast me zitten. Legt een arm om mijn schouder en doet zijn pet af. Hij houdt die voor mijn neus en zegt ‘Èn?’. In de omgekeerde pet ligt de ongeopende verpakking van een condoom. Het zal wel door mijn Twentse achtergrond komen, maar ik reageer heel kort ‘Nee bedankt’, en draai me om naar de rest van de ploeg. Twee uur en vier whisky later lalt de eindredacteur ‘ze heeft me een blauwtje laten lopen!’ De rest van de ploeg kijkt verwonderd naar me en geeft me een knipoog. Goed zo meid! Bij terugkomst vertel ik mijn vader maar niet dat die ontzettend aardige man, getrouwd en vader van twee jonge kinderen, in zijn vrije tijd jonge journalistes probeert te versieren en hele nachten aan het hoeren en sloeren is door de straten van Florida. Die Gooise matras? ik heb hem nooit willen ontdekken. Te veel vlekken.

Over Daan Westerink 515 Artikelen
pedagoog (MEd), rouwdeskundige, docent en onderwijsontwikkelaar, publicist, mediator, trainer en social media expert.

4 Reacties

  1. Avatar van little lotte
    ik sta paf, en ben blij dat jij er her en der wat rake klappen uitdeelt! Ga zo door. (en vooral met schrijven ook)

  2. Avatar van Janine
    hallo Voordaan,

    Welkom in de wilde wereld, zou ik haast zeggen 🙂 En denk nou niet dat het alleen in de journalistiek zo gaat. Maar pas op voor vooringenomenheid ook! Want er kan zomaar ineens een roos in een hoed liggen…

  3. Avatar van polly
    goed verhaal! Charlize Theron vertelt ook zoiets in laatste interview in Marie-Claire. Toen ze net in Hollywood woonde, werd ze uitgenodigd voor een auditie. Zij heel blij, beetje verbaasd dat het op zaterdagavond was. Komt ze daaraan, wordt ze door regisseur in dure pyjama ontvangen, niks auditie dus. Maar onlangs kwam zoete wraak. Producent stelt haar voor aan een regisseur. O, zegt Theron, maar wij hebben elkaar al eens ontmoet. Die regisseur doet nog beetje onwetend, maar Theron vertelt lekker hele verhaal. Stond die vent mooi voor aap. Net goed. Lopen veel te veel van dat soort macho’s rond.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.




WordPress Anti-Spam door WP-SpamShield