Op 2 januari 2006 wordt het programma Schepper & Co door de NCRV uitgezonden. Hierin een gesprek met vier mensen die het roer om gooiden, onder leiding van Jacobine Geel. Een van die vier ben ik. De redactie nodigde me uit n.a.v. een interview in Psychologie Magazine in de zomer van 2005, waarin ik vertelde waarom ik uit de TV-wereld ben gestapt. Hieronder dat interview.
Uitzending dus op 2 januari om 17.10 uur op Nederland 1. Gemist? De aflevering wordt zondag 8 januari herhaald en is ook via de site te bekijken.
Tekst: Janneke Gieles Foto: Jeroen Scheelings
Daan Westerink (36) gaf haar succesvolle baan bij Endemol op om in de rouwbegeleiding te werken.
"Ik heb tien jaar bij de televisie gewerkt, onder meer in de redactie van All You Need is love en Koffietijd. Een snelle wereld, waar ik soms werkweken had van zestig uur. Heel lang was dit werk leuk en uitdagend. Toch sluimerde het idee om ooit iets met rouwbegeleiding te gaan doen. Op mijn veertiende heb ik mijn moeder verloren, en ik merkte toen dat er weinig hulp was voor jongeren zoals ik.
De plotselinge dood van mijn vader op eerste kerstdag 2000, trok me uiteindelijk over de streep. Ik ben naar een lotgenotengroep gegaan, en werd daarna gevraagd om zelf groepen te gaan begeleiden voor nabestaanden. Toen er vervolgens een reorganisatie bij Endemol kwam, durfde ik mijn zekerheden écht op te geven en ontslag te nemen.
Na mijn ontslag is alles heel snel gegaan. Ik ben cursussen rouwbegeleiding gaan volgen twee groepen gaan begeleiden. Een maand later werd ik gebeld dat er een vacature was bij de Landelijke Stichting Rouwbegeleiding, nog een maand later had ik de baan.
Ik heb nu veel minder salaris maar ik ben ook van 60 naar 24 uur in de week gegaan. Dat is prettig, ik kan het werk goed combineren met mijn gezin. Het werk heeft minder status: als ik vroeger op een feestje vertelde dat ik bij All you need is love werkte, kwamen er hele gesprekken los. Als je vertelt dat je in de rouwzorg werkt, slaat het gesprek vaak letterlijk dood. Maar dat is niet belangrijk. Het voelt alsof alles op zijn plaats is gevallen. Ik kan in dit werk de tijd nemen voor mensen, en tegelijkertijd nieuwe uitdagingen aangaan.
Achteraf zijn de stappen in mijn leven logisch geweest. Tijdens mijn studie journalistiek maakte ik al een documentaire over verpleegkundigen die in een rouwproces zaten, en bij Koffietijd ging mijn voorkeur uit naar de human interest-onderwerpen. Toch had ik dit werk tien jaar geleden nog niet kunnen doen, daar was ik nog niet klaar voor. Ik moest eerst zelf mijn rouwproces afronden. "
Dag Woudje,
Dank voor je reactie! Ik dacht al dat er iets niet helemaal over was gekomen. Je kunt me ook mailen als je wilt. Groet, Daan
Dank Voordaan, voor je reactie. Het sterkt me. Heb twee maal een mail gestuurd, omdat ik mijn eerste bijdrage niet terug kon vinden op deze pagina. Excuses.
Heb de uitzending van "Schepper & Co" gezien en wat me altijd weer opvalt bij mensen die het roer omgooien is dat de keuze altijd zo vanzelfsprekend is. Het is wellicht de taak van een journalist om eens wat dieper in te gaan op hoe die omslag werkelijk heeft plaatsgevonden. Maar misschien is dat wel niet "sexy" ? Om te horen hoe groot en diep de twijfel (en soms angst) kan zijn. Maar voor mij persoonlijk zou het wel een stuk realistischer aanvoelen. Binnenkort hoop ik met een nieuwe baan te beginnen en wellicht een studie in de toekomst na secundair getraumatiseerd te zijn geraakt in mijn werk als IC verpleegkundige. Ben blij dat ik uiteindelijk de keuze heb gemaakt niet meer terug te gaan in dit beroep, maar ik zal niet verkondigen dat het een makkelijke weg was om als 40 jarige alleenwonende dame (dus geen mogelijkheid tot terugvallen op salaris partner) een loopbaan van 20 jaar te beëindigen. Dus de opgewektheid waarmee de voormalig bankmedewerker even terloops zijn RSI klachten en tijdelijk thuis zitten meldde, deed mij nogal gekunsteld aan.
Dank Madelief, ik zal je zeker gaan mailen!
Ha, Daan. Jawel, hoor. Vandaag een opruim-/pyjamadag en vanaf morgen weer serieus aan de solli’s.
Voordaan,
Bedankt voor het bericht terug…. doet me goed.
Als je het leuk vindt om eens door te praten over rouw en verwerking, dan ben je welkom eens een mailtje te sturen.
Ik wens jou hoe dan ook veel balans toe tussen kracht en gevoel om in je leven en je vak tot ontplooiing te komen. Maar dat zal geen probleem zijn vermoed ik. Mensen die eerst hun krachtige kant ontwikkelen en daarna de mogelijkheid gebruiken om de mildheid en gevoeligheid toe te laten in hun leven, worden in mijn ogen mooie personen…
madeliefskinderwens@hotmail.com
Dank je Croisabel! Beetje bijgekomen van alle cadeautjes en aandacht?
Daan, ik heb het gezien, je komt zo mooi over! Inderdaad van binnen en buiten. Respect voor je moed.
‘k Was de derde jarig, had nu pas tijd voor een repo! 😉
@ Allen: wat kijken en luisteren jullie nauwkeurig. Ik ben er stil van. Een grote buiging voor jullie. En meer.
@ Bas: dank dank dank.
@ Croisabel: en dat op je verjaardag! Lief hoor.
Jemig, Daan, ben al volledig onder de indruk zonder dat ik het gezien heb. Ga zo kijken.
‘Dat hele sterke kan ook maken dat je breekt’… Mooi interview was het Voordaan, gaan voor de kinderdroom!
Groetjes, Bas
@ Madelief, stil ben ik van je site. Het is mij bekend hoeveel stil verdriet daar zit. Er wordt nu gelukkig ook over geschreven. Wat intens verdrietig dat je zoveel moest verliezen. En wat een spannende tijd voor jou en je partner.
Ja, ik zou zeker ook met jou praten op een feestje. We zijn beiden niet bang om ‘diep’ te gaan. Dat zouden we herkennen bij elkaar denk ik. Ik ga heeeeel hard voor jou duimen, dank dat je mijn blog bezocht!
Ik heb ’t gezien Daan. Goed verhaal. Uiteindelijk kom je terecht op de plek waar je thuishoort.
Ik heb de uitzending net via de site bekeken. Ik heb BEWONDERING voor je, Voordaan en Co……
Interessant dat je bent overgestapt naar rouwverwerking.
En op een feestje zou je mijn aandacht wel hebben, meer dan toen je voor endemol werkte!
Ik werk met rouwverwerking bij kinderen (na echtscheiding) maar wil me inzetten voor het veel bredere scala van rouwverwerking.
Mijn eigen rouwverwerking vind je op mijn weblog, http://www.nietsenzozijhet.blogspot.com
Over een vergeten rouw, een stil verdriet, een nauwelijks erkende verwerking die het des te lastiger maakt.
p.s. Ik ben het echt…mijn pc doet raar als ik inlog…vandaar dat zwarte in mijn naam…past trouwens wel bij mijn binnenste.
Spectaculaire header heb je gemaakt! Mijn complimenten
Ik ga je uitzending 8 jan. zeker bekijken.Krachtig is het hoe je naar buiten treed….Nietzsche had niet voor niets de uitspraak:Alles wat mij niet ombrengt maakt mij sterker(maar dan iets anders uitgedrukt)
Ja diegene die door de diepte hebben gekropen…de pijn hebben gevoeld…gedragen..doorleeft…verwerkt en een draaglijke plek hebben weten te vinden…zijn minder bang en vinden de diepte niet echt eng meer.Het intense authentieke komt te voorschijn.Je bent een van die bijzondere mensen!
Alle goeds voor jou!
Isis
Bemoedigende woorden Debby, sluit ik me geheel bij aan. Als je de angst onder ogen durft te zien (wie is niet bang als alle zekerheden wegvallen!) dan ben je volgens mij al een heel eind. Dapper van jou om ineens ontslag te nemen, maar ook jij zult het gevoel gehad hebben dat het moest. Erg mooi vak trouwens, het grafische, jammer dat juist hier enorme slijtage is door de stress!!!
Zoals JB ook al schreef, er dient wel enige steun van de achterban te zijn; bereidheid om los te laten wat er is en samen de toekomst tegemoet te treden.
Ook ik heb 8 jaar geleden op staande voet ontslag genomen. Uit lijfsbehoud denk ik. Want wat ik deed voelde als zelfverlochening.
Binnen de ‘snelle’ wereld van de grafische industrie was ik de hele tijd bezig mensen het vel over hun oren heen te trekken. Om mij heen vielen mensen met burn-out bij bosjes neer, en zelf lag ik ook in bed te piekeren.
Alom was er bewondering voor de stap die ik deed, maar zoals je zelf ook al aangaf: Het verlies aan ‘status’ weerhoudt een hoop mensen. Statusangst waar ieder van ons (in meer of mindere mate) last van heeft is het juk van onze moderne maatschappij…
Ik ben er van overtuigt dat de angst een stap(je) terug te moeten doen, een hoop mensen het zicht ontneemt op wat je werkelijk nodig hebt.
Een dak boven je hoofd, een hoop liefde en voldoening in je bezigheden.
Laat dat dan maar mijn wens voor 2006 zijn, aan éénieder die dit leest
Ja Jaap, dat is een goede koers denk ik. Wel erg prettig dat je hart zo groot is. Dat is volgens mij de allerbeste start!!!
ook even gekeken via de NCRV-site. goed geDaan =)
hopelijk hoef ik dit soort ervaringen niet te delen. eerst maar eens m’n studie afmaken en uitvaren voor we aan roer omgooien gaan denken.
Lieve Voordaan,
Fijn om te zien. De dood is alom aanwezig, ik heb het altijd merkwaardig gevonden dat het in onze cultuur zo in de taboesfeer blijft hangen. En dan de mensen die stellen dat je na een bepaalde tijd wel over de dood van je naaste heen moet zijn. Besef en begrip, ze zijn o zo schaars…, maar wel fijn als je ze vindt.
@ Solveig: heel bijzonder hoe iedereen er iets anders uitpikt. Ik vind het zo fijn dat jullie mee hebben gekeken! Ja, dit ben ik wel ja.
En ik besef ook dat ik het niet in mijn eentje hoef te rooien….Alice heeft een droom, jij ook, en ik ga heel hard meedromen. Dan moet het gaan lukken! Succes met die wiebelige en spannende stappen in je leven!
Ha die Daan, ik heb pas net gekeken; via Uitzending gemist. Leuk om je in het echt te zien! Je log past bij je! Ik zou ook best het roer om willen gooien, maar er is nog van alles om het tegen te houden. Als alleenstaande moeder met een eigen huis moet je toch eerst wat zekerheden genereren om dat te doen. Ik heb mezelf een jaar gegeven en dan moet er gewoon een andere baan zijn of iets anders waar ik voldoende mee verdien om onze hoofden boven water te houden. Mijn huis wil ik liefst wel houden bijvoorbeeld.
Het meest treffende vond ik jouw opmerking: mensen moeten meer over ‘Wat wil ik nou eigenlijk’ nadenken: dat is de kern van alle loopbaancoaching. En terecht. Ik ga er in ieder geval nog veel harder over nadenken nu!!
Liefs,
Solvejg
Dank je Wilma!
Gelukkig Nieuwjaar! Bedankt voor je goede wensen op mijn weblogje.
Ik heb je gezien, Daan, gisteravond. Het programma staat nu op een videoband en ik zal het nóg wel een keer bekijken, want het was een zeer inspirerend programma.
Bedankt voor deze inspiratie!
Woudje, je hebt gelijk dat succesverhalen het twijfelen kunnen versterken. Maar in deze uitzending zaten ook twee mensen die nog moesten veranderen. Ook ik ben nog niet uitveranderd. Hopelijk ook nooit.
Dat de verpleging trauma’s kan veroorzaken wordt gelukkig steeds meer erkend. Huub Buijssen schreef hier een paar jaar geleden een boek over. Als werken een nachtmerrie wordt heet het geloof ik (zit nu niet op mijn werk, maar kan het nakijken). Afschuwelijk is het, vooral omdat er van uit wordt gegaan dat juist verpleegkundigen een heleboel aan kunnen. Maar dan moet je zelf ook wel een uitlaatklep hebben en begeleiding op de werkvloer, dag en nacht! Het roer om kan ook minder radicaal zoals ik al benadrukte. Stapje voor stapje ergens beginnen. Ik wist nooit wat ik wilde worden, nu nog steeds niet, maar ik vind nu wel veel voldoending in wat ik doe. Heel belangrijk. Jij heel veel succes met je veranderingsproces!!!
Geweldige uitzending, maar wat me altijd weer opvalt bij mensen die het roer hebben omgegooid dat er bijna sprake is van een soort vanzelfsprekendheid. Met name Mark was daar een voorbeeld van, terwijl ik me bijna niet kan voorstellen dat de weg van bankwezen langs muisarm naar meditatielessen geven een makkelijke is geweest. Sta nu zelf op een punt in mijn leven van verandering. Vorig jaar juni afscheid genomen van mijn werk als IC-verpleegkundige vanwege secundaire traumatisering en ik hoop aankomend jaar een nieuwe baan te vinden.Deze verandering in mijn leven is niet zonder slag of stoot gegaan. En ik weet dat roer om verhalen me nooit echt stimuleerden, omdat ze verteld worden vanuit een "comfortabele" positie. De twijfel en de angst zijn voorbij. Heerlijk voor de desbetreffende personen, maar imponerend voor mensen die nog twijfelen. Het zou soms van meer realiteitszin getuigen wanneer journalisten ook eens aandacht zouden besteden aan mensen die in zo’n proces zitten, met alle angst en twijfel van dien.
Alice, zo denk ik er ook over. Met dapper heeft het inderdaad niet veel te maken. Eerder dus dat het nu moest. Dank!!!
Nou Voordaan!
wat kan ik nog toevoegen?
Ik ben heel erg blij voor je, het is altijd fijn om mensen te zien die de juiste "modus" gevonden hebben.
En dat heb je.
Hoewel natuurlijk de gedachte kan zijn dat het "dapper" is jou ommezwaai, vind ik het eigenlijk ook heel erg normaal! dat mensen de keuze wordt gelaten hun eigen ding te doen.
Het was inspirerend om te zien, daarvoor bedankt!
Liefs, Alice
@ Krokodil: dat waanzinnige bestaan: zo herkenbaar! Knap van je dat je hebt gekozen voor jezelf ondanks het gesternte ;-))), en nu de rust en ruimte ervaart…Ben benieuwd hoe dat bij jou uitpakt! En welk vrijwilligerswerk doe jij?
@ Loes: wat fijn dat je het zo ervaren hebt. Ja, het radicale is helemaal niet nodig. Wat betreft die kriebels: als dat voor jou goed uitpakt is er niets mis mee! Jij ook sudces!
Verrijkende televisie vond ik het. Je stak er wat van op en kon je voordeel er mee doen. Wat jij zei Daan, over die ommezwaai, dat die niet heel radicaal hoeft te zijn, dat trof me.Ik krijg regelmatig de kriebels en verander nog al eens van baan (wel steeds in in de zorg) ,soms tot ergernis van mijn familie.En denk dan wel eens; ben ik nu gek ? Maar het zal wel bij mij passen zoals bij veel anderen.
Succes en sterkte met alles
Ik heb het gezien, althans, het tweede deel. Zul je net zien dat ik nog gauw even vuilniszakken moest halen…
Ik vond het een inspirerend gesprek. Zelf heb ik nu ook een grote knoop doorgehakt en hoewel ik onder een wel heel ongunstig gesternte begonnen ben (en dat bedoel ik geheel figuurlijk!), ben ik toch blij de stap gewaagd te hebben van een bestaan in het waanzinnige tempo van het hedendaagse bedrijfsleven naar een bestaan in de relatieve rust van mijn werkruimte. Eindelijk doe ik dan waar ik goed in ben en wat ik leuk vind. En als bonus kan ik mijn vrijwilligerswerk binnenkort ook weer oppakken.
Het was inspirerend te zien dat anderen nog veel grotere stappen gezet hebben en geen spijt hebben. Het sterkt me in mijn eigen besluit.
@ Helena, dank lief mens voor deze woorden!
@ Zwollywood: inderdaad: het is een warm vak. dank voor de felicitaties, al heb ik niks gedaan of gepresteerd: gewoon eindelijk mijn weg gevonden!
@ blogwatcher: ook waar. Doen wat je moet doen. Zeggen wat je wilt is het begin.
Een groot percentage Ned. voelt zich niet happy met zijn werk en/of werkplek. Om het roer om te gooien komt meer kijken dan alleen maar zeggen dat je het wilt. Ik heb de uitz. niet gezien. Aan de reacties te horen en jouw verhaal ben je geslaagd. Goed voorbeeld. Een stimulans voor anderen!
@ Voordaan: Jammer dat ik het niet kon zien.
Je bent geswitcht naar een warm vak, je hebt je hart gevolgd. Knap en gefeliciteerd.
@ Theodora, wat grappig! Een grote zus op het web! Nu word ik ook nieuwsgierig…Over wat ik zei:
zoiets als: ik was gewend om heel sterk te zijn, om vanuit mijn hoofd te werken. Nu word ik echt in mijn hart geraakt. Heel sterk zijn kan ook betekenen dat je breekt, maar nu kom ik veel meer tot mijn recht. Door de zachte kant ook toe te laten.
Heel fijn om je reactie te lezen!
@ Rami: morgen op de site te bekijken!
Chips gemist. Ga op de site kijken.
wat ontzettend leuk om jou te zien en echt waar, ik vind het gewoon niet normaal, maar het was alsof ik naar mijzelf zat te kijken toen ik 30 jaar was! We lijken een beetje op elkaar. Het zelfde kapsel en haarkleur. En profiel was het gewoon eng.
Je zei iets over hard en dat je dan kan breken….ik ben je zin helaas weer vergeten, maar ik vond hem treffend. Weet jij hem nog?
Ik neem je advies ter harte. Ik ben ook zo’n bikkel, niet lullen maar poetsen, maar ik ben deze week nog vrij. Ik ga mijzelf verwennen.
Goed gedaan Daan.
Tnx T
Daan, ik heb je ook gezien! Je kwam heel goed over en vertelde alles ook heel goed. Ik vind het goed dat je het roer om hebt gegooid. Je bent inderdaad een mooi mens en sterk, krachtig ook!
Dank Jacob en JB, jullie weten niet hoe goed het doet om dit te lezen. Erg fijn! Zit zelf ook nog overeind, ben niet achter de bank gekropen, denk dat het wel is overgekomen. Nogmaals: dank (horen dikke klapzoenen bij!!!)
was erg leuk om te zien, Daan! Ik vond het ook zo prachtig relativerend van jou, toen je vertelde dat mensen niet zo radicaal hoeven omzwaaien, maar bijvoorbeeld ook in vakanties kunnen beginnen met vrijwilligerswerk of iets anders doen! Want het is natuurlijk (voor kostwinners bijvoorbeeld!) niet zo eenvoudig om maar meteen bij de eerste ‘kriebel'(die mevrouw vond ik verder ook wel aardig hoor 😉 het inkomensbijltje erbij neer te gooien!
Erg leuk!
Leuk je bij het verhaal te hebben gezien Je zat er zo te zien relaxed en tevreden bij, over nog eens tien jaar even terugblikken ! mooie uitzending!
ik had de kookwekker gezet zodat ik niet al bloggend het zou vergeten. Hij gaat ….nu, eerst het journaal 🙂
Dank dank, vind het heel erg spannend. Ondannks gevoel dat het goed is dat ik mee heb gewerkt ook de spanning: hoe komt dit nu weer over, kan ik het wel vertellen? Gelukkig zat ik niet alleen. Er is eigenlijk geen moed voor nodig DJ, het was een kwestie van mijn hart volgen. het kon niet anders. En ja Leny, mijn partner was zeker dapper. Is er altijd geweest en geeft gelukkig net als ik niet veel om al de oude ‘ zekerheden ‘ wie weet veranderen we nog wel een keer radicaal! Tot later!
Grappig Theodora, ook de 5 uurshow was een van de programma’s waar ik heb gewerkt. Gek he, hoe je dicht kunt slaan op tv!
bijna tijd 🙂
Eindelijk een gezicht bij mooie artikelen van jou. Ik ga zeker kijken, en ik vind het ontzettend dapper van je dat de zekerheid van jouw gevoel het gewonnen heeft van de zekerheid van het financiele plaatje in je leven. En als je het samen hebt gedaan, ook voor je partner een pluim. Jouw werk ligt dicht bij mijn vrijwilligerswerk dat ik ooit in Den Haag deed, en in mijn familie, trouwens ongevraagd hoor, ze kwamen gewoon, en ik was er gewoon. Maar eigenlijk is rouwverwerking totaal ongewoon voor de gewone mens. (?)
Groetjes van Leny
ik ga kijken! Ben trouwens ook wel geïnteresseerd in je documentaire over verpleegkundigen die in een rouwproces zaten.
Ik was vroeger wel een echte liefhebber van All you need is love. Nu niet meer. Toen ik in 1995 van baan veranderde hebben mijn collega’s mij naar de televisiestudio gelokt en daar mij met behulp van Catherine Keyl in het zonnetje gezet. Dat was bij de 5 uur show. Ze vonden mij toendertijd een echte televisiejunk en vonden het geestig om nou eens op de tv te zetten. Vreselijk gelachen trouwens. Toen Keyl mij wat vroeg zat ik voor het eerst van mijn leven met mijn mond vol tanden.
Je bent een mooi mens en niet alleen van binnen zo te zien.
Groet T
Moedig hoor, om van je ‘expertise’ en financiële zekerheid over te stappen naar een baan die je meer inspireert. En dan heb ik het nog niet eens over het soort werk dat je nu doet. Dat vergt volgens mij toch ook een speciaal soort moed.
Via TV zal ik proberen te kijken en zien hoe ge uw leven veranderde, Voordaan. Bepaalde dingen/onderwerpen zijn mij welbekend maar of ik ooit daarover zal schrijven? Misschien, later.
Uw wens overigens, is vervuld… waarmee ik bedoel het vers van HaverSchmidt. Ge kunt het lezen op mijn pagina. Verder mijn hartelijke dank voor uw bemoedigende woorden!
Veel sterkte in de toekomst!