“Het ergste is dat mijn dochter zo alleen is gestorven. Ik had zo graag bij haar willen zijn, haar willen vasthouden, troosten. Willen horen wat er aan de hand was. Maar ze is helemaal alleen gegaan. Dat vind ik zo verschrikkelijk, ook voor haar. Hoe eenzaam moet ze wel niet geweest zijn? Ik heb er zoveel moeite mee dat er geen antwoorden zijn op al mijn vragen.” Tranen lopen over de wangen van deze jonge moeder van een prachtige puberdochter die er ineens niet meer is. Haar mooie meisje, zo populair bij haar vrienden, zo geliefd bij haar familie, stapte ineens uit het leven. Erover praten met mensen in de omgeving lukt nauwelijks. En daarom is ze met haar beste vriendin op deze warme herfstdag naar het noorden gereden, waar ze bij lotgenoten troost zoekt. En naar manieren om zichzelf staande te houden in deze barre tijden.
In kleine groepjes loopt het gezelschap door een schilderachtig landschap. Dan lukt praten veel beter. Over de heftige gevoelens die dit verlies met zich meebrengt. Over het taboe op praten over depressie en over zelfdoding in deze samenleving. Over mensen uit de omgeving die allerlei oordelen hebben over de manier waarop iemand is overleden, en eigenlijk nooit meer herinneringen ophalen aan gelukkiger tijden. “Het is zelfs lastig om erover te praten met mijn eigen partner”, zegt de vrouw die naast me is komen lopen. “Hij zit nog zo vol ongeloof, wil niet geloven dat het zelfdoding was, en spreekt telkens van het ongeluk. Maar voor mij is het helder dat onze zoon bewust een einde aan zijn leven heeft gemaakt. Dat maakt het soms heel lastig om elkaar te steunen. Hij is heel erg boos, ik ben vooral heel erg verdrietig.”
Lees verder via Ik Mis Je:
Laat een reactie achter