Waarom de kleur roze zo belangrijk is in de zwarte wereld van verlies

Net als het hertje Bambi verloor ik op jonge leeftijd mijn moeder. Mijn wereld veranderde voorgoed. Mijn vader, broer en ik misten haar enorm en we gingen heel wankel op zoek naar een nieuw evenwicht. In een wereld die soms gitzwart was, maar af en toe ook roze. Vrienden, liefde, muziek, school en werk gaven ons verdrietige leven soms weer kleur. Dat betekende niet dat wij niet meer verdrietig waren, of ‘er over heen’, het betekende dat we overleefden.

Ik heb honderden nabestaanden geïnterviewd, tientallen begeleid, en ik merk dat er nog veel onwetendheid bestaat over rouw. Er worden over nabestaanden uitspraken gedaan die hen in een hoekje duwen. Een jongen die een maand na de dood van zijn moeder alweer op de dansvloer stond, kreeg de vraag: ‘Heb je het verwerkt?’ Een weduwnaar die na een week weer aan het werk ging, kreeg de opmerking: ‘Je zit in de ontkenningsfase.’ Onzin.

Ik wil graag laten zien er niet slecht 1 manier is om met de dood om te gaan. En dat als je gaat werken, niet praat, niet boos bent, dat niet bij voorbaat betekent dat je iets niet goed doet.  Het zegt alleen maar dat je steun zoekt in die dingen die weer kracht geven. En dat is van levensbelang. Sleep mensen dus niet massaal naar praatgroepen of psychologen als ze werken, dansen of niet praten, tenzij ze vastlopen. Kijk door die roze wereld heen, zie hun wankele benen, maar neem die roze wereld niet van ze af. En zorg dat je er bent.

( En daarom is de omslag van mijn boek ‘Verder zonder jou’ dus roze. Met een klein dartel hertje op de voorkant. Als is ze volgens sommigen een hij, en een ree. Maar dan nog.)

Daan Westerink

Over Daan Westerink 515 Artikelen
pedagoog (MEd), rouwdeskundige, docent en onderwijsontwikkelaar, publicist, mediator, trainer en social media expert.

8 Reacties

  1. @Robert-Jan van Amstel: Dank je wel Robbert-Jan! Wat goed om te lezen dat je je kunt vinden in deze zienswijze. Ik groeide op tussen de mannen, en zag dat onze manier van coping uiterlijk soms leek te verschillen van die van vrouwen, maar innerlijk niet. En dat kwam ik later ook tegen in partnerverlies-lotgenotengroepen. Zoveel verweduwde mannen en ook enkele vrouwen) die sportten, vrienden opzochtn, die niet veel praatten, maar wel uit het gezelschap en de regelmaat van het sporten, veel kracht haalden! We moeten, net als bij kinderen, niet alleen naar de buitenkant kijken als we willen constateren hoe het met iemand gaat. Groet! Daan

  2. Als predikant kom ik regelmatig in aanraking met rouw, verlies van een geliefde, aan de dood (of aan het leven). De manier waarop nabestaanden met die intense ervaringen omgaan, de veerkracht en elasticiteit van de menselijke ziel doen mij verwonderen.
    Je geeft me een nieuwe zienswijze in handen: de roze wereld waarin de rouwende kan leven, dat ik dat roze blijf zien als een manier van coping met het verlies en niet uit het oog verlies dat er wankele benen zijn.
    Dank!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.




WordPress Anti-Spam door WP-SpamShield