Minister Rouvoet reist stad en land af om te horen welke problemen kinderen hebben en wat hieraan gedaan kan worden. Prachtig vind ik dat, en ik hoop dat de inloophuizen voor kinderen er zo snel mogelijk komen, net als de 440 miljoen euro die hij beschikbaar wil stellen.
Ik wil hierbij een stem geven aan de kinderen die het moeilijk hebben maar die nog niet kunnen lopen, of spreken over hun gevoelens. En ook geef ik graag woorden aan het gevoel van kinderen die zielsveel van hun ouders en andere volwassenen in hun buurt houden, maar beter niet bij hen in een huis kunnen wonen.
Ik heb eerder geschreven over mijn buurvrouwen, moeder en dochter, die psychiatrisch zijn en één huishouden runnen met vijf kinderen, een schoondochter en, als hij niet gevangen zit, een zoon. De kinderen zijn tussen de 1 en 16 jaar oud, de volwassenen tussen de 20 en de eind veertig.
Momenteel zijn er negentien instanties dag en nacht bezig om er ervoor te zorgen dat het gezin bij elkaar blijft. Van Altrecht tot Bureau Jeugdzorg, van de reclassering tot de onderwijsinspectie, van maatschappelijk werk tot een geestelijk verzorger: de Nederlandse staat invensteert honderduizenden euro’s per jaar om kinderen en volwassenen bij elkaar te houden. Dat de buurt de enorme overlast op de koop toe moet nemen, daar staan alle hulpverleners niet bij stil. Ze kunnen helpen, dus helpen ze. Dat niemand met elkaar samenwerkt, en elkaar vaak tegenwerken, dat schijnt niemand te interesseren. Wij als buren zien ondertussen kinderen naar de Fillistijnen gaan, en buren gek worden.
Dochterlief, bijna continu psychotisch, loop dag en nacht door de buurt met haar hondjes, die overal poepen en piesen, en tegen iedereen blaffen. De hondjes lopen ook zonder haar door de buurt en hebben vorige week konijntjes van enkele buurkinderen aangevallen. Hun baasje kan niet voor hen zorgen, maar ook niet voor zichzelf, en dus komt eens in de zoveel maanden een peleton agenten dochterlief uit de woning halen, waarbij ze fel protesteert, waarna de reinigingsdienst, mannen in ‘maanpakken’, de woning schoonspuiten. Na afloop spuiten deze mannen zichzelf schoon, en mag dochterlief haar woning weer in. Verschillende vuilniswagens komen daarna de troep die ook buiten zich opstapelt opruimen, van druipende luiers tot stinkende etensresten. Als ze dat niet doen blijft deze bacterieberg er weken liggen.
De buurt wordt langzamerhand stapelgek, en heeft een hotline met de politie. We moeten bellen, ook al gebeurt er niets, want als je een paar maanden niet belt, wordt het dossier van de familie geschoond, want ‘iedereen heeft recht op een nieuwe start’.
De politie weet zich echter ook geen raad. Als dochterlief doordraait mag ze tijdelijk opgesloten worden. Dus komt er regelmatig een busje om haar op te halen. Maar na een ultrakorte opname binnen de ggz, vaak van 1 nacht of van 1 uur, mag ze weer naar huis. Want mevrouw is onbehandelbaar, en daar kan de ggz dus niets mee. Andere mogelijkheden voor uithuisplaatsing zijn er blijkbaar niet.
Dat ze haar neefjes en nichtje, en haar zusjes uitscheldt voor kankerhoer en haar broer het bloed onder de nagels vandaan haalt, waarna hij uithaalt, en dat haar schoonzus overspannen raakt van alle bedreigingen, dat is blijkbaar niet erg genoeg. Er zijn nog geen dooien gevallen, dus gaan alle 19 instanties door met het liefdevol toedekken van een zwerende wond.
In het belang van de kinderen, die nog niets te zeggen hebben, spreek ik mij nu uit: Bescherm de kinderen, en niet de volwassenen! De kinderen kunnen er niets aan doen dat hun zus en tante knettergek is. Maar de overheid kan wel voorkomen dat de kinderen en de buren ook doordraaien. Als de situatie langer zo doorgaat is iedereen de dupe: de kinderen, de buren, en ook dochterlief zelf.
ik lees net in een interview met Marc Klein Essink in het blad Internationale Samenwerking van 5 mei 2007 het volgende; Marc :"…. dit doet me denken aan een interview met Indira Gandhi, over de hongersnood in India eind jaren zestig. Er zouden twintig tot dertig miljoen doden vallen, maar ze liet geen voedselhulp toe. ‘ik wil geen volk van bedelaars zijn’ zei ze. Keihard. Maar dertig jaar later exporteert India zelf voedsel. Ook hopeloze situaties kunnen op eigen kracht verbeteren"
Reactie is geredigeerd
Met de veranderingen in de Wet op de Psychiatrie is een verbetering gekomen: dat je niet zomaar meer bij kop en kont opgepakt kan worden en in een psych. inrichting geplaatst kan worden, maar heeft ook een groot nadeel.
Zoals Erik van Donk al aanstipte: niet iedereen is gelijk.
Zelfbeschikkingsrecht is een onoverzienbaar gegeven voor mensen die ziek zijn in hun hoofd.
Lange tijd aanzien van door een psych. ziekte veroorzaakt gedrag is zinloos en schandalig.
Zowel voor de patiënt zelf als de omgeving.
Zeker kinderen !
Die hebben niet gevraagd om dit leven en zijn nog te afhankelijk om weg te kunnen lopen.
Jan: dat bezwaar deel ik! Niet in de minste plaats omdat ik veel Latino’s en Afrikanen sprak die er op hamerden dat men moet stoppen met die goedbedoelde, maar afhankelijk makende hulp in hun moederland. Dat zie je ook in Oost-Europa: de economie van Roemenie lag op zijn kont toen Nederland massaal kleding en speelgoed opstuurde. Goedbedoelde initiatieven, maar het loste geen drol op. Ja, het loste de Roemeense kledingindustrie op, die kon niet op tegen gratis kleding uit Holland.
Ik kan dat niet vergelijken met Cees’ werk, omdat ik niet weet hoe zijn werk in elkaar steekt. Daar kan ik dus geen oordeel over vellen. Wel heb ik zelf mijn Fosterparents donatie gestaakt toen ‘ mijn ‘ kindje in Soedan niet meer traceerbaar bleek, en ik een week later ineens een nieuw kindje in de bus geworpen kreeg. Alsof het een weggelopen kat betrof. Dat opende mijn ogen, en ik heb protest aangetekend bij de organisatie: dat de hulp structureel en niet persoonsgebonden moet zijn. Maar Nederlanders willen heel graag wel koppies zien, en zielige verhalen horen.
Daarover een andere keer graag meer. Groet Daan.
Daan, je vroeg me de zin af te maken. Dat deed ik in (2)witte vlekken. In die kleine reeks probeer ik de vraagtekens onder woorden te brengen die ontstaan bij het zien van een schrijnende toestand, arm-rijk, geen water-wel water, geen elektriciteit-wel elektriciteit, geen tandarts in het ziekenfonds-wel tandarts in het ziekenfonds, geen ziekenfonds-wel ziekenfonds, geen abortus-wel abortus
Deze verontwaardiging die elk mens -hoop ik- heeft is heel belangrijk. Vervolgens er iets aan doen. Dat is veel moeilijker, maar je moet het daarom niet laten.
Er zijn er die hun best doen om zo in de hemel te komen. Ik denk dat het bij cees om iets anders gaat.
Er is genoeg te zeggen over de officiele organisaties, de NGO’s, ik heb er zelf gewerkt, spuug dus niet in de bron waaruit ik heb gedronken, ben er min of meer ontslagen, maar dat is nog geen reden voor cees om zich te profileren ten koste van deze organisaties, vind ik.
Alleen al het feit dat hij geen onderscheid maakt tussen plaatselijke NGO’s en NGO’s in het het algemeen. Ook kun je cees een ngo noemen, hij heeft een organisatie, is niet van de staat, en ngo staat betekent "een niet-staatsorganisatie".
Mijn belangrijkste bezwaar is: zowel de hulp van een slechte NGO’s, als die van cees blijft hulp die overmorgen liefst onnodig ware. Ik ken tig gevallen waar de mensen zelf aan de slag gingen omdat de hulp van buiten, dus die van hun eigen regering, die van Helena, die van Ramirezi etc stopte.
Ik vind dat cees dat effekt, dat hulp -soms tijdelijk erg noodzakelijk- ook afhankelijk maakt, moet noemen in zijn verhalen voor zijn donoren die hij probeert te werven met zijn tranentrekkend/voor mij tenenkrommend verhaal.
Waarbij hij dan gisteren ook nog een beweert dat hij geen weet heeft van PR. Beste cees, dat moet dan wel ‘aangeboren blondheid’ zijn, daar kun jij ook niks aandoen.
PS: overigens mijn aanwijsbaar belang staat natuurlijk al in de eerste zin: in mijn eigen (2)witte vlekken, staat meer over het tandem ‘de gever en de ontvanger’
Reactie is geredigeerd
@Cees!! 😉
Misschien kunnen we gezamenlijk als VKbloggers wat aan PR doen voor Cees in Cambodja?
Onze netwerken gebruiken..
Cees, simuleren is ook niet mijn beste kant 😉 Prettig dat je de deur weer vond. Mail maar als je wilt, we zullen zien! adres staat in het tweede infoblokje.
Daan, jij hebt kritiek op mijn pr. Misschien kun jij me helpen het te verbeteren? Ik ben in voor ieder goed idee. Samen komen we eruit, nietwaar.
Mijn manier van aandacht vragen is de mijne. Moeilijk om te simuleren. Kort door de bocht misschien, maar het komt recht uit mijn hart.
Dag Jan, dank voor je reactie.
Ik geloof dat we behoorlijk op een kluitje wonen hier waardoor we soms veel te veel door de vingers zien. Maar dat lawaai, tsja, waar komt dat toch van daan?
Je laatste reactie intrigeert me, alsof de zin nog niet helemaal af was. Kun je me uit leggen wat je bedoelt te zeggen?
@Daan: ik lees nu de overige reacties, ik heb wel eens vragen gesteld aan cees, ook aan die trutto met die ontbijtservice, ik ben haar naam even kwijt, verder vertel ik verschillende verhaaltjes over de barmhartige samaritaan die de hemelpoort soepel wil nemen, wel begrijpelijk..
Reactie is geredigeerd
behoorlijk gek die maatschappij, hier hoor ik zelden een kind huilen, één keer in de drie maanden schat ik, dat wil nog niks zeggen natuurlijk, ook niet over de hulpvragende ouders, of de hulpgevers, maar uit jouw verhaal heb ik wel de neiging te zeggen: er gaat iets mis..
Reactie is geredigeerd
Dank Koen, ik had het niet beter kunnen stellen.
Doortje, dat denk ik ook, en dank voor je beide reacties.
@ Cees: je hebt een vreemde manier van aandacht vragen. En dat is helemaal niet mijn probleem, dat is een probleem voor de kinderen die hulp nodig hebben. Waar ze ook wonen. Al die juichende reacties op jouw schrijnende verhaal vind ik op zijn minst vreemd. Niet 1 iemand die pleit voor wederhoor. Je sabelt Unicef neer, en zet andere hulpverleners in de hoek als luxemensen, zonder daarvoor bewijzen aan te dragen. Dat vind ik kwalijk. Dat er godvergeten veel geld en medicijnen jouw kant op moet komen, herstel, dat er hulp moet komen waar de mensen daar verder mee komen, daar ben ik het mee eens. Dat er daarnaast autoriteiten zijn die kinderen laten creperen mag je ook wel duidelijker stellen. Die kinderen gaan niet dood door unicef, ze gaan dood omdat er niet structureel, door overheid en instanties, naar ze gekeken wordt. En ja, ook internationaal laten ze mensen daar stikken. Je werk deugt, maar je pr deugt voor geen meter.
Reactie is geredigeerd
Van de week was ik bij Rentray ( jeughulpverlening) in Eefde.
Er komen steeds meer nieuwe doelgroepen bij.
Er is al een tehuis geopend voor tienermoeders met een verstandelijke beperking, met kinderen.
Je wilt niet weten hoe die met hun kinderen omgaan!
En dan het percentage recidivisten bij de "gewone" groepen; jongelui tussen de 12 en 18. Daar wordt je niet vrolijk van.
cees,
ik denk dat het woord luxeprobleem in je reactie van 7-6, 16.38 uur dan verkeerd gekozen is cees. Daarmee maak je wel een vergelijking. Dat doe je wel vaker. De situatie en de problemen in Nederland zijn niet te vergelijken met die in Cambodja.
Daan, ik sabel niemand neer (datjíj dat erin leest, is jouw probleem).
En ik probeer ook niet te concureren. Vroeg alleen maar begrip dat ik niet dieper op jouw stukje in kon gaan omdat er hier kinderen doodgaan onder mijn handen. En als je in dat licht dát al niet kunt begrijpen, ja, dan spijt me dat.
Daan,
ik word zo treurig van dit soort verhalen. Die ernstig gestoorde vrouw moet gewoon permanent opgenomen worden. Niemand heeft er belang bij dat ze los rondloopt en zijzelf ook niet. Pappen en nathouden heeft nog nooit iets opgelost. Sterkte ermee.
Goed stuk Daan. Van harte aanbevolen. Bij de GGZ is het vaak pappen en nathouden..goed opgemerkt van Mephisto; Dilemma, waar ligt de grens van de wilsbekwaamheid, zelfbeschikking ,vrijheid? Vaak zijn hulpverleners ook gebonden aan onduidelijke regelgeving en vooral middelen om echt te doen wat nodig is.Het kan dan van de persoon afhangen die beslist: ingrijpen of niet, willekeur dus ook nog! Met dank aan deze overheid die veel te weinig middelen ter beschikking stelt aan gezinsvoogden. Ik trek het boete kleed ook zelf aan, als orthopedagoog heb ik in het verleden ook moeten kiezen hoe frustrerend ook ,voor de minst beroerde oplossing..
Maar er valt veel te verbeteren als alle instanties beter met elkaar samenwerken en vooral communiceren;door één persoon in het leven te roepen die alles moet coördineren, het is er nog steeds niet, dit simpele idee! Ieder heeft nog steeds zijn eigen toko en je hebt helemaal gelijk, het kind betaalt de rekening. Daadkrachtiger optreden van altrecht zou wel nodig zijn , als ik dit verhaal lees, en van bureau jeugdzorg, dan inderdaad kiezen voor de minst beroerde oplossing door de belangen van het kind veilig te stellen . In de praktijk gaat het dan vaak nog mis, door tijdgebrek gezinsvoogden, gebrek aan opvangplaatsen etc..Het kind gaat dan van de ene opvangplek naar de andere,dat is de minst beroerde oplossing..
Maar goed dat je hier aandacht aan besteed, een fundamenteel onderwerp!
Het zou heel veel schelen als er minder geld gaat naar de beleidsmakers van GGZ Nederland maar naar de mensen die het zware werk moeten doen, voogden, pedagogen,psychologen, groepsopvoeders van de instellingen etc.
Het is nu zo erg met de GGZ ,er zijn steeds minder mensen die voor de raad van de kinderbescherming willen werken..dat zegt genoeg.
Het is uiteindelijk een politieke keuze waar het geld naar toe gaat..
Breek me de bek niet open.
Kinderen worden weggeschoffeld en genegeerd.
Bestuurders lokaal of landelijk doen wat ze willen. Het Verdrag voor de rechten van het kind opgesteld door de VN wordt meerdere malen getreden in de Vlietzone ten bate van een klein groepje zwaar verslaafde mensen.
Hulpverleningscircuit? Ik word er beroerd van het enige doel dat ze hebben is rijksgeld binnenhalen en machtspelletje spelen.
De client is ondergeschikt en de burger met overlast al helemaal.
Sorry ik word weer boos…
En lees na dit het verhaal van Morgaine van vandaag, over Piet de zwerver. Koppel die 2 voor jezelf aan elkaar en stel jezelf moreel in staat die mensen los/vrij te laten in een groot park, ofzo..
toch?
ps. wíllen die mensen wel geholpen worden?
Of is het puur de instinctieve drang naar aandacht?
Reactie is geredigeerd
Ha Erik, leuk om weer van je te horen. Je stemt me tot nadenken. Ik hoorde buuf een keer zeggen: jullie moeten me behandelen als een gewone burger. Toen dacht ik: verdomd, hulpverleners doen er alles aan om alles normaal te laten lijken, maar ondertussen zijn mensen die geen overlast veroorzaken daarvan de dupe. Snap je? Het is zo lastig, want vaak ook goedbedoeld. Goed bedoeld de soep in, zoiets.
Wij hebben een dergelijk gezin naast ons gehad, en zijn ervoor verhuisd.
Het grootste probleem vormt naar mijn mening de opvatting van hulpverleners die ervan uitgaan dat mensen gelijk zijn. Zie bijvoorbeeld de experimenten met "care in the community".
Dat ben ik helemaal met je eens Rami, inmiddels is er ook een overkoepelende instantie, met een stevige dame aan het hoofd die het hele gezin onder haar hoede heeft, en met de instanties samenwerkt. Maar de instanties zitten zo in hun eigen regels verstrikt, dat het soms roeien tegen de stroom in is.
Je verhaal illustreert denk ik ook dat er al heel veel instanties zijn. Meer is niet altijd beter; waarschijnlijk kun je beter één iemand hebben die de tijd voor je neemt dan 15 snel langs fietsende figuren. Die honderd miljoen zou je denk ik moeten gebruiken om de kwaliteit van de begeleiding (tijd) te verhogen en vooral niet de kwantiteit…
Dag Coby: ik ben het zo met je eens. Welk recht heeft een kind in het verhaal? Natuurlijk mag je niet zomaar een kind wegnemen bij zijn ouders, maar er zijn situaties die vragen om ingrijpen.
Sol en Henk: we grijpen in als het te laat is, en dan nog weten we geen raad. We stellen regels op, maar weten niet goed hoe die te handhaven, en vooral: wie is waar verantwoordelijk voor?
Cees, ik doe niet aan leedconcurrentie. Een kind in nood is een kind in nood. Jammer dat jij, die met heel je hart voor de kinderen in nood daar klaar staat, je stem nu gebruikt om kinderen die hier in nood zijn, hier, neer te sabelen.
Leedconcurrentie = leed met leed vergelijken. Dat levert nooit iets goeds op, alleen maar frustratie.
Ps. ik las net de reactie van cees in cambodja en weet dat er vele manieren van sterven zijn…… Ze zijn allemaal erg en geen enkele manier zou ik een luxeprobleem kunnen en willen noemen
Reactie is geredigeerd
Hallo Daan, blij weer een bijdrage van je te lezen, ik hoop dat het goed gaat met je werkzaamheden aan je boek. Uit eigen ervaring weet ik, helaas, hoe en wat de gevolgen van een dergelijke situatie voor kinderen en hun verdere leven kunnen zijn. Ik zeg altijd er zijn ouders die niet en nooit voor een kind zullen en kunnen zorgen. Laatst kwam me dat weer staan op de tegenwerping dat ik niet degene kan zijn die dat mag en kan bepalen. En er kwam ook nog de opmerking achteraan dat diegene niet in een land wil en zou willen wonen, waar ouders langs een dergelijke meetlat werden gelegd, `we`zouden aan een grondrecht komen en het eind zou zoek zijn. Waarop ik maar 1 antwoord had en heb volgens mij heeft het te maken met het niet kunnen erkennen van een verschrikkelijke realiteit, en dat het er nou maar net om gaat op welk belang je het accent legt. Leg je het accent op het belang en recht van die ouders op een kind of leg je accent op het belang van en voor dat kind. Ik denk dat je altijd moet kiezen voor het kind. Wist je dat nu met hersenscan al aangetoond kan worden dat er bij baby´s die regelmatig in stresssituatie zijn, veranderingen in de hersens aanwezig zijn…..Zulke kinderen kunnen helemaal nog niet praten. Die hebben nog niet eens taal. Hoe moeten die ooit woorden vinden en ooit beseffen wat er met ze aan de hand is…
Waar is het grondrecht van het kind en wie komt er voor dat grondrecht op.. Ik kan me jouw frustratie levendig voorstellen om zoiets voor je ogen te zien gebeuren en te `schreeuwen` en niet te worden gehoord. Het lijkt wel alsof niemand verantwoordelijk is. Als je ooit mensen zoekt voor interview en informatie over dit onderwerp, mag je op mij een beroep doen. Bedankt voor je het opstaan voor de woordlozen en kwetsbaren, en hartelijke groet, Coby
Reactie is geredigeerd
Sorry Daan, ik kan mijn hoofd even niet bij deze luxeproblemen houden omdat er bij ons alweer een kind op sterven ligt.
Ik hoop dat je het me niet kwalijk neemt.
Gigantisch Probleem. Dit moet, vroeg of laat, goed fout gaan.
Groeten, Henk.
Ha Daan, daar ben je weer even en meteen zeer maatschappijkritisch! Tja, alleen bij acuut gevaar wordt iemand gedwongen opgenomen, tenzij hij of zij een hele goede advocaat heeft. Het is idioot, absoluut waar!!
Prikkebeen: dochterlief staat regelmatig bij ons, zo’n twintig buurtgenoten, op de stoep om te klagen dat ze in elkaar is geslagen. Dat is heel naar, maar als je de achtergronden kent snap je wel waarom het gebeurt. Wij, als maatschappij, houden in stand dat ze daar kan wonen, waarom weet niemand, maar doen niets om het gezin buiten kantooruren om te ondersteunen. Wachten tot het mis gaat.
Bots, Pas, Ivy, Oliphant, Thera: het is allemaal waar wat jullie schrijven. Niemand neemt de verantwoordelijkheid. Zien, luisteren, maar daarna alles afschuiven. Koe gered, kalf verdronken.
Helena: het is een ingewikkelde situatie. Er zijn drie generaties, waarbij ‘moeder’ twee minderjarig kinderen van 12 en 16 bij zich heeft, en drie kleinkinderen (de kinderen van haar zoon). Bovendien heeft ze ook nog eens drie volwassen kinderen, waaronder de psychotische dochter. Deze moeder is al uit de ouderlijke macht gezet, die ligt nu in handen van een andere, normale, dochter. Moeder verblijft ’s avonds al in een instelling (vrijwillig). De kinderen van haar zoon wonen ook met zijn gezin bij haar in, net als haar psychotische dochter, de tante van de kinderen. Snap je het nog? De psychotische dochter moet daar weg, en wil niet weg, en kan nog steeds niet door de instanties weggehaald worden. En dat is de zotte situatie in ons land. We kunnen niet ingrijpen omdat instanties langs elkaar heen werken, en omdat onbehandelbare idioten niet weggehaald kunnen worden tot het moment dat ze iemand echt iets aan doen.
Verbijsterd aanbevolen!
En succes met schrijven.
Het probleem in dit soort gevallen is dat niemand werkelijk verantwoordelijkheid neemt. Niemand van de agogische industrie durft de stap te zetten die nodig is. Veel weggegooid geld voor veel goochelaars.
Om moedeloos van te worden, de situatie die je schetst. Lang elkaar heenwerkende instanties die allemaal willen ‘helpen’ terwijl geen hulp mogelijk is. Ik snap die heilige regel van de instanties niet dat kinderen zo nodig bij hun moeder moeten blijven. Potdorie de dierenbescherming haalt dieren weg bij slechte verzorging. Zijn kinderen dan minder waard?
(Ivy, die het ook met Pas eens is)
Er zijn nog geen doden gevallen. Althans niet in dat ‘gezin’ . Maar je kunt ook lering trekken uit soortgelijke situaties, waar dat wel is gebeurd. En pas dan zal er ‘voortaan eerder worden gewaarschuwd, ingegrepen, uitgeplaatst’, zodat in de toekomst dergelijke gevallen eerder worden gesignaleerd en aangepakt. Zelfs Bokito moest eerst een daad stellen…
En zo gaat het voort: altijd de put dempen als het kalf is verdronken.
Wat een goed stuk! En Burgemeester Opstelten en gelijkdenkenden maar roepen dat er meer kinderen geholpen moeten worden (6000 in R’dam) terwijl ze de meest serieuze zaken al niet naar behoren kunnen oplossen. Ook goed dat je laat zien dat sommige slachtoffers van huiselijk geweld zelf bepaald geen onschuldige typetjes zijn, zoals bepaalde politiek gemotiveerde subsidieopslokkende "hulpverleners" ons willen doen geloven.
Waarom helpt het niet als je de ouders uit de ouderlijke macht zet?
@Daan: Ik schaar me in deze volledig achter de reactie van Peter. Een kind krijgen is easy, het opvoeden is helaas een andere zaak die véél meer inspanning vereist. Een verhelderende bijdrage dus, ik beveel je bij deze zwaar aan!!!
(Pas)
helena: het kan, het gebeurt, en iedereen staat machteloos.
peter: dank voor je hartelijkheid. ik ben alleen maar aan het schrijven, en moest het bloggen even laten liggen. Maar ik zie jullie wel hoor 😉 En dit probleem fietst overal tussendoor. Ik ben laaiend. Uit de ouderelijke macht zetten helpt in dit geval niets. Het probleem verwijderen wel, maar niemand voelt zich verantwoordelijk voor ‘overlast veroorzakende incapabelen’. Zie de man in Hilversum die een echtpaar en hun zoon mishandeld, al maanden lang. De ggz kan de man niet behandelen, dus wordt het bejaarde stel verzocht ergens anders te gaan winkelen. Het moet niet zotter worden.
Gelukkig ben je er weer.
Een hard verhaal over institutionele onmacht.
Sommige opvoeders moeten gewoon uit de ouderlijke macht worden gezet. ook in dit geval kan niemand de illusie hebben dat het ten goede kan worden opgelost
Juist ja, goed stuk!
Het is van den gekke dat dit allemaal kan.. inderdaad, bescherm de kinderen. Ik heb het idee dat zo ook weer een nieuwe generatie ontstaat waar ook de nodige problemen komen en hulp vereist is..
Ik vind het überhaupt al heel vreemd dat dit soort mensen kinderen krijgen (iedereen heeft ‘recht’ op het krijgen van kinderen.. ja ja).