Pijn is fijn!

“Kijk, hier staat het. Onderzoek in Australië wijst uit dat zwangere vrouwen pijn tijdens de bevalling heel gewoon vinden. Het hoort erbij. Pijn is fijn.”

“Heb jij wel eens dertig bierviltjes in je mond gepropt?”

“Wat hebben dertig viltjes met een bevalling te maken?”

“Nou, het doet een beetje pijn, dertig viltjes in je mond, maar het als je een beetje duwt en rekt, krijg je ze heus naar binnen, als je maar geduld hebt. Al scheur je wellicht een beetje of een beetje meer uit.”

“Ik vind het echt geen vergelijk, viltjes in je mond proppen, of een kind baren. Dat laatste is natuurlijk, dat eerste niet.”

“Kiespijn is ook natuurlijk, maar ik moet de eerste man nog tegen komen die onverdoofd een kies laat trekken, laat staan een zenuwbehandeling uit laat voeren”.

“Ja, vrouwen zijn veel dapperder. Daar heb je gelijk in. Zij hebben helemaal geen verdoving nodig. Hun prachtige lichaam maakt endorfine aan, en een barende vrouw weet dat na de pijn de bevrijding komt. Haar kindje op haar buik, het mooiste wat er is”.

“En daarna is ze alles vergeten. Ammehoelah! Ja, sommige vrouwen vergeten het slagveld, zoals wel meer traumaslachtoffers alles zo snel mogelijk verdringen”

“Je overdrijft. Wat wil je dan, dat iedere vrouw een spuitje krijgt tegen de pijn? Zodat een pedicure ondertussen haar nagels kan gaan vijlen?”

“Weet jij iets van de pijn, en weet jij wat die pijn met een partner doet, en ook met artsen? Kijk, dat staat ook in dat artikel. Artsen en verpleegkundigen die barende vrouwen pijn zien lijden vinden dat een traumatische ervaring die ze in de toekomst niet meer mee willen maken. Hoe vond jij het eigenlijk om je vrouw te zien baren?”

“Flauw hoor, ik was niet bij de bevalling van mijn zoon, dat weet je best. Mijn schoonmoeder was erbij. Dat vond mijn vrouw prettig. Ook heel natuurlijk. Bevallen is een zaak voor vrouwen, niet voor mannen. Die kunnen zich er niets bij voorstellen, dat vrouwen zoveel over hebben voor het mooiste wat er is: je eigen kind in de armen houden. ”

“Mijn lief was er beide keren wel bij. En hij heeft na de eerste keer gezworen dat ik nooit meer zonder prik mag bevallen. Ik werd gek van de pijn, van een ontsluiting niet doorzette, een pijn die zo ondraaglijk werd dat ik alleen nog maar een soort loeigeluiden voort kon brengen. En ik geloof dat ik tien keer geroepen heb dat ik dood wilde. Hij kan nog steeds niet zonder duizelingen een slagerij binnenstappen, door al de messen die hij uiteindelijk in de verloskamer zag, en ik ben heel erg blij dat ik hem gedwongen heb naast mijn hoofd te gaan zitten”.

“Hoezo dat nou, wat zielig: moet hij er van je bij zijn, kan hij zijn dochter geboren zien worden, mag hij niets zien!”

“Ik zag toch ook niets! Ik had mijn lief hard naast me nodig om me er door heen te praten.”

“Wat een schat zeg. Dus daarom hebben jullie zo gauw een tweede dochter gekregen!”

“Jij hebt makkelijk praten. Voor veel mannen is de gedachte aan het slagveld, dat ooit vagina heette, de reden dat hij maanden na de bevalling nog steeds impotent wordt bij de gedachte aan het ooit zo begeerlijke gebied. Laat staan wat het met vrouwen doet.”

“Dus ik heb het eigenlijk gewoon heel goed gedaan! Zie je wel: bevallen is een zaak voor vrouwen. Daar horen mannen helemaal niet bij te zijn. Een volgende keer ben ik er ook echt niet bij hoor, maar okee, als ze een prikje nodig heeft, dan moet ze dat wel krijgen. Als ik dat maar niet hoef te doen.”

“Hoezo dat nou weer niet?”

“Ik kan niet tegen bloed”.

Daan Westerink, 29 augustus 2008

Over Daan Westerink 515 Artikelen
pedagoog (MEd), rouwdeskundige, docent en onderwijsontwikkelaar, publicist, mediator, trainer en social media expert.

39 Reacties

  1. Avatar van Daan Westerink
    Hiraeth, ik herken heel veel. Maar geloof ook dat de grootste truttebol in je eigen hoofd zit, en dat je die als eerste het zwijgen op moet leggen. Ik hou niet van slachtoffergedrag, ik denk dat vast houden aan je ellende (het wordt toch nooit wat) een schijnveiligheid is. Fijn om hier met je over te mailen.

    Elsje: herkenbaar! Met gymclubje bedoel ik iets heel anders. Ook wij gingen ons voorbereiden op wat komen ging. Onze ‘pufclub’ bestaat nu 10 jaar, en bestaat uit mensen die samen praatten over het aanstaande ouderschap. Dat was een grote steun, groter dan die van wie dan ook. Naast praten bereidden we ons voor op een thuisbevalling. En dat is geen van de vijf koppels gelukt. De 12 kindjes (2 tweelingen!) zijn allemaal gezond en in het ziekenhuis geboren. De tweelingen op natuurlijke wijze, het kleinste manneke via een keizersnee (met ruggenprik dus niet onder narcose). En allemaal kijken we terug op een goede bevalling, al was die in sommige gevallen enorm heftig.

    Steun zoeken in de goede richting is dus heel belangrijk.

  2. Avatar van Hiraeth
    Dank voor je toelichting. Ik vrees echter dat ik dan toch weer moet teruggrijpen op ‘generaliserend’ een woord uit mijn eerste reactie, want dat komt gelijk bij mij op bij jouw ‘je telt pas mee als je thuisbevalt’. Mensen kunnen dat misschien zo wel ervaren, maar dat wil niet zeggen dat het zo is. Persoonlijke teleurstelling lijkt mij in deze niet onbelangrijk. En dat er vreselijke tuttebollen bestaan die andere vrouwen graag onzeker maken, dat staat buiten kijf, maar die maken gelukkig niet de meerderheid uit.

    Gezien mijn situatie weet ik wel hoe belangrijk verwerken is. Sterker nog, ik zit er middenin in dat proces. Waar ik met mijn opmerking echter op doelde was dat sommige mensen hun verdriet, pijn of woede blijkbaar niet kwijt willen raken. Die rugzak blijft dus aan gewicht winnen en dat is jammer.

  3. Avatar van elsje dijkstra
    Je kunt een keizersnede krijgen met een ruggenprik. Dan ben je dus niet onder narcose en maak je de bevalling mee. Als je van tevoren zwangerschapsgym hebt gedaan is het in heel veel gevallen mogelijk om ook nagym te krijgen, met ongeveer dezelfde groep vrouwen.
    Wij waren met zijn achten, na de bevalling. Na de nagym zijn we nog jaren elke maand bij elkaar gekomen. En nadat ook de jongste baby een jaar oud was zijn we met de hele groep vrouwen een weekend weggeweest naar Centerparcs. Zonder partner, zonder kind.
    Het bijzondere van de groep was ook dat we allemaal voor de eerste keer moeder waren geworden.
    Overigens ben ik beide keren in het ziekenhuis bevallen, terwijl ik liever thuis was bevallen. Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik niet meetelde. En mijn bevallingen horen bij de mooiste gebeurtenissen uit mijn leven, terwijl ik weet dat anderen het misschien wel afschuwelijke verhalen vinden. Het is ook maar net wat je je laat aanpraten, denk ik.
    Reactie is geredigeerd

  4. Avatar van Daan
    Een keizersnede is een ander verhaal dan een ruggenprik Rami, maar geheel buiten westen een kindje krijgen lijkt mij ook geen pretje.

    Onverwerkte pijn kan een probleem worden als je je verhaal niet hebt kunnen vertellenn, Hiraeth. Ik ken afschuwelijke beval verhalen, en prachtige. Had soms niets met pijn te maken, maar alles met ‘niet gehoord’ worden. Ons land neemt een uitzonderingspositie in, en niet altijd de prettigste. Je telt pas mee als je thuisbevalt. Doe je dat in het ziekenhuis, dan word je toch een beetje gek aangekeken (‘goh wat jammer’).

  5. Avatar van Hiraeth
    Wat een hoop onverwerkt verleden in deze reactieruimte. Hoeveel pijn en woede kan je meezeulen in je rugzakje? En hoeveel pijn word je aangepraat?

  6. Avatar van Thera
    Jos, Nou moe, lijden of geen lijden, ik was erg blij met Kylian, maar dacht wel: Dit nooit meer. Ze wilden mij geen ruggeprik geven, omdat ik al zover was met de ontsluiting toen ik in het ziekenhuis aankwam (ik was pas een dag bezig), maar daarna heeft het nog de hele avond geduurd voordat Kylian er was, zeker zo’n zes uur. Ik dacht dat mijn hart het zou begeven, ik was echt bang. Dus ik ben een voorstander van de ruggeprik, als de vrouw dit wil. Maar hoe dan ook, ik zou niet willen dat Vod door dit soort verhalen wordt afgeschrikt, want het resultaat is absoluut de moeite waard.

    Daan, de grootouders midden in de nacht (door papa) en vrienden en familie de volgende ochtend, lekker vanuit het kraambed.
    Reactie is geredigeerd

  7. Avatar van Ramirezi
    Toch heb ik al diverse vrouwen gesproken die een pijnloze keizersnede hadden gehad en die het eigenlijk een gemis vonden dat ze geen echte bevalling hadden, met alle ongemakken die dat met zich meebrengt. Zij vonden het dan onwerkelijker om ineens een baby te hebben….

  8. Avatar van mai
    In Nederland is de opinie wijd verbreid dat de pijn bij een bevalling nuttig en te dragen is. Degene die daar over oordeelt, is niet de patient, maar de verloskundige. Ook hierboven lees ik dergelijke flauwekul. Fijn als het zo natuurlijk en spontaan verloopt, maar dramatisch wanneer dat niet zo is. En dan nadien, ook door de kraamverzorgster, met enige minachting bejegend worden als je zegt dat het helse pijnen waren. Goh, dan ben je wel een watje…
    Kan er nog steeds boos van worden.

  9. Avatar van Jim Hasenaar
    Het is hier in Israel normaal wanneer de vrouwen tijdens een bevalling een ruggeprik krijgen. Mijn vrouw voelde daardoor drie maal de pijn stukken minder.
    Loopt Nederland achter, of zijn Nederlandse vrouwen harder dan de Israelische?

  10. Avatar van Zoë
    och ja die spanning. Nu zullen ze wel smsjes sturen in zo’n geval:)
    Vrouwen die alleen zijn bevallen of van een dood kind…. daar denk ik ook nog weleens aan.
    gr Z

  11. Avatar van Daan
    Het was midden in de nacht toen ze eindelijk geboren werd, iedereen die ons lief was, was gespannen. Dus ging iedereen elkaar bellen, en konden wij niemand bereiken 🙂 Daarna kwam het goed en konden we eindelijk ons nieuws vertellen. Ik voel de spanning nog. Wat een prachtbericht. Kijk, dat zijn nog eens leuke telefoontjes.

    Een uurtje later lag ik op zaal bij een hele jonge vrouw, die helemaal alleen was bevallen. En die de hele nacht naast mij huilde, en met niemand wilde praten. Denk ik ook nog wel eens aan.

  12. Avatar van Zoë
    Daan, je belt de grootouders en meestal doet de vader dat is mijn ervaring. en als er geen grootouders zijn dan bel je je broer/zus, en vervolgens je vrienden. Maar waarom is dat een vraag eigenlijk. Dat maakt toch iedereen zelf uit.

  13. Avatar van Daan
    Je hebt gelijk: het klinkt gewoon niet. Programma-ontwikkelaar is heel Nederlands, maar klinkt weer alsof je in de ICT werkt.

    En dan nu verder met de volgende vraag: wie bel je het eerst na de bevalling (en wie mag het eerst bellen?)

  14. Avatar van Daan
    VOD!!!! Meisje, gefeliciteerd. Maak je niet druk, komt allemaal goed :=)

    Creative betekent dat je programma’s bedenkt, formats. Televisieterm. Cultural creative is dat je nadenkt over hoe je consumeert, en waarom 🙂

    Mooie discussie, ik volg hem met belangstelling. Ik denk dat heel veel vrouwen nog steeds geen idee hebben wat ze te wachten staat. En dat kun je je ook niet voorstellen. En ja, dat kindje op je buik: dat is zo’n ongelooflijk gevoel. Voor mij was 1 plus 1 ineens 3, een wonder. Wat ik vervelend vond was de roze bril waar iedereen over sprak. Ik vond het prettig om met andere aanstaande ouders te praten over het ouderschap, maar vond de gym verschrikkelijk, vanwege het hoge miep=gehalte. Vond ook de anesthesist vervelend, die een prik wilde zetten op het hoogtepunt van een wee. Vond de artsassistent (een man) geweldig, die heeft mij en mijn kindje echt gered. Sindsdien roep ik nooit meer dat ik geen man aan mijn bed wil.

    Kortom: ik roep iedereen op de juiste informatie te vragen (of een ziekenhuis bijvoorbeeld ingaat op je vraag om een ruggenprik of daar moeilijk over doet). Ik ben ene keer met en een keer zonder bevallen, en kan niet zeggen wat beter was.

    Beste advies: als je weet dat je kunt bevallen op een manier die bij je past, of dat nu thuis of in het ziekenhuis is: dan ontspan je, en dat is het beste medicijn voor een goede bevalling.

    Punt drie: wie bel je het eerst na een bevalling?

  15. Avatar van Rene Scheffer
    Ik zat er we bij….handje vasthouden soms.
    Maar ik zei niet teveel. Heb altijd de neiging van alles een show, performance of voorstelling van te maken. Het was al genoeg dat ik dat deze keer aan het kraambed naliet.

  16. Avatar van Hiraeth
    Even redigeren en erbij vermelden dat ik me realiseer dat dit off topic is maar (en nu de originele reactie):
    Ik probeer bij te blijven (of liever bij te benen, wat na twee jaar niet meevalt) daarom heb ik een (stomme?)vraag: wat is een creative?

    Reactie is geredigeerd

  17. Avatar van Thera
    GEFELICITEERD VOD, wat ontzettend leuk. Elsje heeft gelijk, zwangerschapsgym is onontbeerlijk. Dat heb ik toen niet gedaan, omdat ik midden in een verhuizing zat. Ik dacht, dat doe ik wel even. Maar hoe dan ook, de bevalling was meer dan de moeite (het lijden ahum) waard. Dat wil zeggen: het resultaat.
    Reactie is geredigeerd

  18. Avatar van elsje dijkstra
    Zoë zegt terecht dat elke bevalling anders is Vod. Ik zou niet weten wat jou te wachten staat. Maar wat leuk, drie maanden dus.
    Even terug naar de bevalling. Zwangerschapsgym helpt, echt waar. En je moet het niet zo zien als een mond waar 30 bierviltjes door moeten. Ik zeg wel eens dat het een opgedraaid elastiekje is. Bij elke wee wordt het elastiekje een beetje losser. Een ervaren vroedvrouw kan ook zo masseren dat het nog meer opent. En ja, het zal pijn doen, maar het is echt mogelijk om ook in de pijn (die niet constant is) te voelen hoe ver je bent.
    En als het kindje er dan is, dan kijk je je ogen uit. Je zult er niets van begrijpen.
    Wat ik vooral niet te bevatten vond was dat dat minimensje juist bij mij rust vond en zo klein en zo groot tegelijk was.

  19. Avatar van Zoë
    Daan, in de vijf jaar dat ik op verloskunde werkte heb ik alles op het gebied van bevallingen voorbij zien komen. Van vlot en vrolijk tot akelig langzaam en diep ellendig. Spontaan en met veel kunst en vliegwerk, van te vroeg tot te laat. Kortom, een bevalling is een uniek gebeuren en heeft ook een unieke aanpak nodig. De ene vrouw wil thuis bevallen en de ander moet er niet aan denken. Over de bevalling kun je net zo oeverloos discussiëren als over wel of geen kinderen, wel of niet gaan werken als je moeder wordt, enzovoort.

    Sommige vrouwen hebben pijnstilling nodig en anderen redden het zonder. Wat voor mij voorop staat is dat onnodig pijn lijden niet meer nodig is tegenwoordig. Alhoewel er aan een ruggenprik ook nadelen kleven is het voor heel veel vrouwen een uitkomst en soms zelf een noodzaak.

    En pijn is niet nodig om een band met je kind te krijgen. Volgens mij is de uitspraak dat pijn wel nodig is van oppervroedvrouw Beatrijs Smulders. Die heb ik ook wel eens de capo van de vroedvrouwenmaffia genoemd.

    persoonlijk vond ik mijn bevallingen vreselijk maar niet traumatisch. En de vader van mijn kinderen kon niks anders doen dan me aanmoedigen. En dat deed ie aardig moet ik zeggen.:)

  20. Avatar van elsje dijkstra
    Vertrouwen heb je nodig bij een bevalling, om te kunnen ontspannen. Het scheelt ook een hoop in de pijnbeleving. En niet iedere vrouw heeft een man of kan dat op dat moment bij haar man vinden. Ik denk dat daar veel te vaak een probleem van gemaakt wordt en dat is weer niet goed voor het vertrouwen.

  21. Avatar van Thera
    Ja, natuurlijk is de man gewenst bij de bevalling, ook al had ik weinig aan die van mij, omdat hij een kaakontsteking had. Ook pijnlijk natuurlijk. En omdat hij overtuigd was, dat dit wel erger was dan wat ik voelde.
    Grmpfff, ik word alweer boos. Maar onder normale omstandigheden, kan ik mij voorstellen dat de man een steun kan zijn.

  22. Avatar van Jos Goedmakers
    Ja, de mannen zijn gewenst. Ook al is de invloed marginaal volgens mij, maar dat meldde ik al eerder.

  23. Avatar van Zoë
    uh… kort samengevat heb je wel een punt ja:))
    Ik ga er nog eens over nadenken en kom bij je terug. Maar nu is de patat klaar.
    gr Z

  24. Avatar van Daan
    Ah, dat gaat goed zo. bevallingen zijn prachtig, maar hoeven niet pijnlijk te zijn. Zijn we het zo snel eens? Okee dan. Volgende punt. De mannen. Zijn ze gewenst bij de bevalling? Ja, als ze tenminste niet in de weg lopen of flauw vallen. En daarna ook lief blijven. En soms dienen ze voor je te vechten als een leeuw.

  25. Avatar van lebonton
    volgens mij gaat de vergelijking pas op als je de bierviltjes uit de mond naar buiten laat gaan.
    een kind wordt ook niet het lichaam ingepropt.
    ik was er bij, alle twee de keren.
    en ja, het deed haar pijn.
    en het was ook het mooiste wat er was.

  26. Avatar van Zusenzo
    Ik heb zelf nooit gebaard en vrouwen moeten een vrije keuze hebben in wel/niet pijnstilling gedurende de ontsluiting/bevalling.
    Maar het is nog steeds "beyond me" dat pijn gedurende de bevalling wordt gezien als iets natuurlijks en goed voor de binding tussen moeder en kind.
    Je laat toch ook niet bij je volle verstand je blinde darm verwijderen ?
    Geloof me, als mannen volgende week in staat zijn om kinderen te krijgen, worden over twee weken de epidurale catheters zonder moeite geplaatst.
    Een kind krijgen wordt hier nog regelmatig gezien als een gezonde ziekte en de zwangere vrouw als een zeur.
    Doorgaans door eigen seksegenoten.

  27. Avatar van elsje dijkstra
    Ik heb heel wat bevallingen gezien als verpleegkundige en raakte iedere keer weer ontroerd. Mijn eigen kinderen werden zeker niet in een vloek en een zucht geboren, maar ik zou het zo weer doen.
    Natuurlijk is er een grens aan de pijn die je moet kunnen verdragen, je mag best gebruik maken van de wetenschap. Besef echter wel dat de pijn een functie heeft en in de meeste gevallen ook deels weggezucht kan worden.
    Maar nogmaals, ik heb de geboorte van een kind altijd ervaren als een groot wonder en zeker niet als een trauma.

  28. Avatar van Hiraeth
    Ik heb drie bevallingen meegemaakt waarvan de eerste een bevalling uit de hel was. Desondanks (en ik hoor de opmerkingen al) vind ik deze bijdrage toch een tikje overdreven en generaliserend. ‘Trauma en impotent’, mag ik daar even hartelijk mee lachen?

    Oh maar wacht, het is natuurlijk satire! Had ik even niet door:-)

    Reactie is geredigeerd

  29. Avatar van Mo
    Steun van je partner maakt het allemaal veel draaglijker. Mijn tweede bevalling was pijnlijker dan de eerste, maar draaglijker omdat manlief (nouh….vooruit dan, toen nog wel) actiever was met natte washandjes en dat soort dingen.
    En mijn oma zei altijd: als we om en om moesten bevallen, dan waren er in elk huishouden maar drie kinderen. Ben ik nooit meer vergeten.

  30. Avatar van Zoë
    de allerergste pijn die ik ooit meegemaakt heb. Een diepe en scherpe pijn. Een mes in mijn onderbuik. Onvoorstelbaar en je raakt net niet buiten westen. Weken van slag geweest en nooit vergeten. Bij de tweede was de pijn weer net zo vreselijk, het was gelukkig sneller voorbij dan bij de eerste.

  31. Avatar van Jos Goedmakers
    Bij de geboorte van Zoon was ik er -natuurlijk- ook bij en met meepuffen, wijzen op een goede ademhalingstechniek, hoofd koel houden (van haar dan…) etc. hoopte ik een kleine steen (kiezelsteen) bij te dragen aan de pijn die Vrouw leed.
    Hoewel de bevalling vrij snel verliep ben ik ronduit van mening dat mannen hier een vrij marginale rol vervullen. Want zoals een vrouw in zo’n situatie lijdt, hoe natuurlijk ook, is met geen mannelijke puf te vergoelijken.
    Overigens ben ik niet impotent en ook niet vies van bloed. Maar dat terzijde 😉
    Reactie is geredigeerd

  32. Avatar van Thera
    Toen ik later met mijn pasgeboren kind in de wandelwagen liep, keek ik vol medelijden naar de zwangere vrouwen die het nog te wachten stond.
    Au! Ik heb de pijn wel eens onder woorden proberen te brengen, maar dat bleef steken bij alsof je organen er onverdoofd uitgetrokken worden, zoiets, maar dan erger.

    Reactie is geredigeerd

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.




WordPress Anti-Spam door WP-SpamShield