‘Bless the daughters who raised themselves’
Ijeoma Umebinyuo
Pijn en onbegrip
Als versteend sta ik midden in de kamer. In het huis waar mijn ouders zo gelukkig waren. Waar mijn broer en ik werden geboren. Waar het leven ons toelachte. Tot mijn moeder sterft. Haar dood dreunt nog na in alle voegen van het door mijn vader gebouwde paleisje als haar familie bij ons komt. Er is zoveel opgekropte pijn en onbegrip dat alles er in die avond ineens uitkomt. Mijn vader krijgt de volle laag van zijn schoonfamilie. Ik krimp ineen. Krijg geen woord over mijn lippen. Zie de pijn in de mij zo vertrouwde gezichten, maar kan niets zeggen. Ik vlucht weg.
‘We verliezen elkaar’
Alle vertrouwde bouwstenen van mijn leven vallen daarna een voor een om, als een dominospel van verlies. Tantes, ooms, neefjes, mijn lievelingsnicht. Opa en oma. We verliezen elkaar. Omdat we alleen onze eigen pijn kunnen overzien, raken we het zicht op de ander kwijt. Onze oevers zijn te ver van elkaar verwijderd. Later, als ik groot ben, zie ik niet alleen onze, maar ook hun pijn. Te laat voor een verzoening. Ik kan het niet. De breuk is definitief. Er zijn geen winnaars, louter verliezers.
Lees verder op Ik mis je
