Uitvaartleiders zijn net mensen

“Zoals jij het vertelde, zo is het”, zegt de jonge vrouw tijdens mijn lezing voor uitvaartverzorgers over verder gaan na een verlies. Wat ze precies in mijn verhaal herkent, vraag ik haar. “Jij hebt het over twee sporen die je bewandelt na een verlies. En zo is het ook voor mij. Aan de ene kant is er voor goed iets stuk en verloren, een soort doodlopend spoor is dat. Ik mis mijn zus verschrikkelijk en ik zie ook aan mijn ouders hoe heftig het nu nog is om zonder haar verder te leven. Maar dat andere spoor is er ook. En dat is zo’n mooi spoor, het spoor van weer herstellen. Van weer kunnen genieten van het leven.”

Ze is naar deze avond gekomen samen met haar ouders. “Een jaar geleden heb ik mijn papieren gehaald, samen met mijn vader. Mijn moeder was al een paar jaar uitvaartverzorger. Ik wist ineens dat ik het ook moest gaan doen. Samen met mijn ouders leid ik nu een kleine uitvaartonderneming. Ik ben zo blij met deze stap!” Als ik haar vraag waarom ze nu juist met haar ouders een uitvaartonderneming is gestart, begint ze te glunderen. “Mijn zus is tien jaar geleden overleden. Ik kon daar toen helemaal niet mee omgaan. Ze werd begraven, maar ik wist geen enkel ritueel te bedenken. Ik stond met lege handen. Had ook geen vrienden die me konden steunen. Ik heb jarenlang heel ander werk gedaan, maar voelde een paar jaar geleden dat ik echt iets wilde betekenen voor andere nabestaanden. Wist dat ik dat ook echt kon. Mijn ouders wilden dat graag samen met mij doen. Wij begrijpen elkaar als geen ander. En door mijn werk als uitvaartverzorger heb ik mijn zus weer een beetje terug gekregen.”

Haar moeder knikt hevig. “Letterlijk terug gekregen, echt waar! Het graf van onze oudste dochter zou geruimd worden en toen hebben we samen besloten haar te laten cremeren. En zij heeft dat allemaal georganiseerd. “ Haar dochter neemt het weer over. “En daardoor heb ik mijn zus weer terug. Ik heb een bijeenkomst georganiseerd met allemaal vrienden van haar en vrienden van mij. Vrienden die ik toen nog niet had. En waardoor ik me toen vaak alleen voelde. Ik wist echt niet wat ik toen moest doen tijdens de uitvaart. Had geen mensen die me konden steunen, behalve mijn ouders. Maar nu was alles anders. Die bijeenkomst was prachtig, de rituelen, de muziek. De steun van vrienden die ik nu wel heb. En ze is nu heel dichtbij me. Altijd. Als ik ga slapen en als ik wakker word. Haar as staat naast mijn bed, echt waar. Nu weet ik hoe belangrijk het is om goed afscheid te nemen. Dat zie ik ook bij de uitvaarten die ik zelf verzorg.”

Haar vader, die al die tijd heel rustig heeft geluisterd, valt zijn dochter bij. “En ze is zo ongelooflijk goed. Juist in situaties die wij heel erg moeilijk vinden, bijvoorbeeld als ouders hun kindje verliezen, staat zij er voor de volle honderd procent. Weet precies wat ze moet doen, voelt ze mensen feilloos aan. Ze is warm en professioneel.”

Uitvaartleiders zijn net mensen. Verliezen ook dochters, zonen, ouders, broers, zussen en partners. En niet geheel toevallig is het overlijden van een dierbare de reden geweest om de overstap te maken naar de uitvaartwereld. Omdat je hebt meegemaakt dat je een begrafenis nooit meer over kan doen. En dat is het enige waar de jonge uitvaartverzorgster het niet mee eens is. “Ik heb de begrafenis van mijn zus wel overgedaan. En hoe! Ik kan het iedereen aanraden. Dus dank voor deze avond. Je praat echt van mens tot mens. Je spreekt ons niet aan als uitvaartverzorgers. Maar als mensen. Daardoor was deze avond heel persoonlijk, niet zo afstandelijk als je normaal wel eens meemaakt tijdens een lezing voor onze beroepsgroep. Dat is zo fijn! Ook wij maken verliezen mee. En daar was vanavond alle ruimte voor.”

Dag uitvaartverzorgers. Hallo mensen!