In het programma De Ochtendkus ( van NPO Spirit) wordt presentatrice Annemiek Schrijver iedere ochtend wakker naast een bekende of onbekende man of vrouw, die ze vervolgens verleidt tot een Ochtendkus. Annemieke nodigde me uit naast haar wakker te worden. Hieronder zie je deel 1 van ons gesprek. Zo kondigde ze me aan. ‘Als rouwdeskundige helpt ze mensen met het plannen van hun leven. En toch moet iedereen uiteindelijk zelf zijn eigen rommel opruimen. En het beste wat ze dan kunnen doen is heel eigenwijs rouwen. Vandaag worden we uit bed gehaald door Daan Westerink.’
De hele tekst van ons gesprek vind je onderaan deze blogpost.
Je moet, in plaats van af te wachten tot je omgeving zegt ‘En nou mag je weer lol hebben’, dat zelf opeisen. Eigenwijs rouwen.
Annemieke Schrijver (AS): Rouwen geldt natuurlijk niet alleen maar voor de dood. Er zijn natuurlijk ook scheidingen, werk wat je kwijt raakt, dat is ook een vorm van rouw neem ik aan.
Daan Westerink (DW): Ik vind het woord rouwen eigenlijk een heel rotwoord. Rouwen, dan denk je aan rouwsluiers, rouwbanden en aan zwart, nou ja ik draag graag zwart maar verder… Het is eigenlijk leren omgaan met een hele heftige verandering. In het Engels is er een veel mooier woord. Coping. In het Nederlands zou je zeggen omgaan met. Hoe deal je nou eigenlijk met verlies van werk, met de scheiding van je ouders?
AS: Of je eigen scheiding.
DW: Eigen scheiding. En dat zie je ook dat er altijd wordt vergeleken in dit land alsof scheidingen minder erg zijn voor kinderen dan de dood van ouders. Is ook niet waar.
AS: Nee?
DW: Nee. Ik denk dat ik dat ook wel van huis heb meegekregen. Mijn moeder wilde altijd dat je je eigen rotzooi opruimde. En dan had ze het niet over je kamer. De dingen die doet, die je zelf hebt gedaan, die je meemaakt, daar moet je zelf mee dealen, dat kun je niet aan een ander geven. En dat is niet alleen met het verlies van een dierbare. Dat zie ik ook heel vaak bij mensen die gaan scheiden. Je moet op de een of andere manier het weer vastpakken. Maar hoe je dat doet, dat is heel verschillend.
AS: En hoe werk je dan? Door goed te luisteren naar die individu?
DW: Ja door te spiegelen eigenlijk. Ik noem mijzelf ook wel eens een planner. Ik begeleid behoorlijk veel mensen die echt even, doordat het zo’n grote verandering is, niet weten hoe ze verder moeten. En die bijvoorbeeld dan maar niet afstuderen, geen ontslag nemen, die relatie niet uitmaken, terwijl ze weten: dit is echt gewoon heilloos. Het is hele kleine stapjes nemen. Ik vraag veel. Ga nou eens die eigen weg bewandelen, hoe eng het ook is. Want je weet niet waar je uitkomt. Sommige mensen zeggen wel eens, jij hebt makkelijk praten. Jij bent een zondagskind. Ik ben geen zondagskind maar het helpt niet om in een hoekje te zitten huilen. Al te lang. Soms wel en soms knal je ook deuren dicht en maak je ruzie en huil je jezelf in slaap. Maar het werkt niet om dat alleen maar te doen.
AS: Maar als er verdriet is, dan is het volgens mij ook nog wel heilzaam dat het er mag zijn.
DW: Ja, maar het is een mythe dat het eerst alleen maar verdriet is, en dan wordt het weer leuk. Het schommelt heen en weer. Als een soort wip wap . Je zit binnen en het is verschrikkelijk maar he, daar sta jij voor de deur en je neemt me mee naar buiten en ik zit zomaar te lachen op een terras.
AS: Ja
DW: En dat is normaal. En dat is fijn. En dat moet je jezelf leren toestaan. Want je bent soms heel streng voor jezelf als je rouwt. Dan denk je nou nee, ik kan toch niet nu gezien worden op dit terras? Vorige week van die en die afscheid genomen. Dat kan niet! Nou, dat kan wel!
AS: Ja
DW: Ik heb jonge mensen begeleid die iemand verloren bij de vliegramp MH17. En iedereen had deze ervaring. Je bent op een feest zoveel maanden later. En je wordt op je schouder getikt terwijl je lol hebt en mensen zeggen ‘hee, jij hebt toch bij die ramp je…’
AS: Ja?
DW: Alsof je dat niet weet. Even eraan herinneren. ‘Maar je hebt wel…’
AS: Wat zou dat toch zijn in ons. Dat on-gulle.
DW: Wij willen heel graag weten, voor onszelf bevestigd zien, het is waar, dat verhaal dat ik ken van jou. En je mag alles denken wat je wil. Ik ben echt een vrijdenker. Maar je hoeft niet alles te zeggen. Dus je zou ook even een rem erop kunnen zetten, zodat, als ik jou zie op een feestje, dat ik niet meteen zeg ‘Maar jij hebt toch een half jaar geleden’. Dat je dat even bij jezelf laat. Zo van ‘nou staat ze gewoon even hier te lachen.’ Het is anders heel pijnlijk. Want op dat moment geeft iemand aan: ik sta eindelijk weer op een feestje. En voor sommige mensen was het de eerste keer dat ze onbezorgd konden lachen met vrienden. En dan trekt iemand je daaruit. Dat is toch de omgeving die dat doet. En dan moet je dus, in plaats van af te wachten tot die omgeving zegt ‘En nou mag je weer lol hebben’, dat zelf opeisen. Eigenwijs rouwen.
Laat een reactie achter