“Nog niet zo lang geleden open ik Facebook op een ochtend en ik zie dat er de avond ervoor een barbecue was van mijn oude vriendengroep”, zegt Eva, die haar vriend Patrick een jaar geleden heel plotseling verloor. “Allemaal gezellige foto’s. Zonder mij. Ik was niet uitgenodigd. Ik stuurde natuurlijk direct een app: ‘Waarom was ik daar niet?’ Krijg ik te horen: ‘We dachten dat je er nog niet aan toe was.’ Zonder iets te vragen. Van dat soort dingen word ik soms echt gek. Alsof door de dood van Patrick alles veranderd is. Maar ik ben niet veranderd. Ik ben nog steeds Eva, ik houd nog steeds van de kleur rood. En van een feestje. Van leuke dingen doen met mijn vrienden. Maar dan moet je me wel uitnodigen.”
Eva en Patrick wonen al een paar jaar samen als hij overlijdt. Ze hebben op dat moment een hechte vriendenkring, althans dat denkt Eva “We zaten allemaal in dezelfde periode van ons leven. Samenwonen, trouwplannen, een baan, sommige mensen stonden op het punt een gezin te starten.” Maar na de dood van haar vriend blijkt de vriendschap toch niet zo heel sterk te zijn.
“Mensen zeggen heel snel dat je ze altijd kunt bellen of appen als je iets nodig hebt. Maar ik heb niet iets nodig, ik heb mensen nodig. Vrienden die gewoon blijven komen. Die gewoon blijven doen. Maar het lijkt wel alsof ik besmet ben.” Eva steekt haar arm in de lucht. “Het liefst wil ik tegen mijn vrienden zeggen: ‘hier is mijn hand en trek me maar ergens naartoe. Maar alsjeblieft, kom gewoon langs.’”
Lees verder op Ik mis je
Laat een reactie achter