Ingenstans

Ik dacht dat ik nooit meer zo omver geschopt zou kunnen worden als na de dood van mijn moeder. Ik had helemaal geen gelijk.

Het lijf onthoudt niet de grootste verliezen, maar slechts de pijn. En soms lijkt daar maar een dun vliesje over te groeien, dat geopend wordt bij een nieuwe slag of stoot. En hoe hard of zacht die ook is: de wond is zo weer open.Toen mijn moeder overleed was ik een kind van 14. Toen mijn vader overleed was ik een jonge moeder van 32. Die alles aankon, die gewend was om alleen te zijn, maar die inmiddels ook goed kon houden van haar lieven.

Iemand die stevig overeind stond. Een bikkel. Vrouw met kloten. Maar de dood van mijn vader swiepte me van mijn benen. Ik was even helemaal nergens meer. Ingenstans.


Ingenstans*

Mijn hoofd zakt in tranen,
borstkas verwijdt zich,
slokt mijn hoofd mijn verdriet,
de grond onder mijn voeten,
gulzig naar binnen.

Daar hoort het niet,
het is niet stil,
het is niet waar,
ik ben niets zonder jou.
De zon gaat onder
in een sneeuwwitte wereld.

Ik schreeuw zwijgend,
de wegen worden breder,
ik rijd achter jouw
dode lichaam op weg
naar huis – eindelijk thuis.

Alles is wit, in mij
is het bloedrood, het
raakt me overal het slaat
me recht in mijn gezicht.
Ik zink in het moeras,
steeds een stukje
verder weg van jou.

Daan Westerink, 13 augustus 2011 (eerder gepubliceerd in 2007 op mijn blog).

 *in geen velden of wegen, nergens

Over Daan Westerink 515 Artikelen
pedagoog (MEd), rouwdeskundige, docent en onderwijsontwikkelaar, publicist, mediator, trainer en social media expert.

3 Reacties

  1. Men zegt dat de tijd wonden heelt.. dat de pijn verdwijnen zal.. dat je in de toekomst ooit anders met dit grote gemis om zult kunnen gaan…
    En het is waar… de wonden worden littekens..de pijn verzacht.. het gemis krijgt een plaatsje..
    Maar wat is het een wankel evenwicht.. het blijft ergens in je lichaam en herinnering zitten om wanneer het maar even kan vol energie naar buiten te springen… De tranen lijken nieuw, de pijn van vandaag en het gemis als nooit tevoren.. Het verlies van een dierbare is een chronische ziekte, waar redelijk mee te leven valt ( waar je verder mee leven MOET), maar vaak in alle heftigheid weer op kan spelen.

    Wat heb je dat geweldig mooi omschreven Daan.. Met een brok in mijn keel gelezen.

    LIefs, Karin

  2. Wauw! Heel indrukwekkend herkenbaar stuk…! Mooi geschreven, heel beeldend het spreekt de herkenning van mijn gevoel aan! #geraakt

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.




WordPress Anti-Spam door WP-SpamShield