Mannen die rouwen. Als je de literatuur er op naslaat is het haast een wonder te noemen dat ik vijf van deze mannen heb ontmoet. Mannen die niet direct over hun verlies beginnen als je ze ontmoet, maar die pas vertellen als ze de juiste toehoorders hebben. Boeken dik worden volgeschreven over het verschil tussen mannen en vrouwen, kinderen en volwassenen die een dierbare verloren. In de wereld van rouw heb je doeners en voelers. En vele varianten daarop. Er zijn wel meer dan vijftig tinten rouw.
Maar de meeste mensen die een boek schrijven over rouw, zijn voelers. En die benadrukken het belang van praten over je verlies. En daarom worden heel veel mensen naar therapeuten en rouwgroepen gestuurd als ze niet direct of na een paar maanden praten over de dood van een dierbare. Een probleemgerichte benadering, waarbij het opvalt dat heel veel deskundigen vinden dat vrouwen beter rouwen dan mannen. Want die praten wel over wat ze voelen. Maar dat vrouwen over het algemeen meer praten over hun gevoel, betekent niet dat mannen en vrouwen die niet praten niet rouwen of dat ze gevoelloos zijn. Het is zoals Johan Cruijff ooit terecht opmerkte: je gaat het pas zien als je het doorhebt. Je kunt je gevoelens op veel meer manieren uiten dan door erover te praten. Maar dat moet je wel willen zien.
Lees verder op Ik Mis Je
Dank je wel Wim! Groet Daan
Hoi Daan
Gisteren zag ik je ( voor het eerst) in Utrecht bij de boekpresentatie
Een compliment voor je naturelle leiderschap gecombineerd met humor.
Heb van je genoten.
Groet Wim