Oma’s van een prachtig meisje

Ze zitten naast elkaar in het kleine zaaltje en houden elkaars hand vast als het ze teveel wordt. Twee vriendinnen op leeftijd. Ze kijken elkaar bemoedigend aan als ze vertellen hoe zij dat nou doen, omgaan met mensen die helemaal niet weten dat zij dierbaren verloren bij de vliegramp. De dochter van de ene dame was getrouwd met de zoon van de andere. Samen kregen zij een prachtige dochter. Hun grootste geluk op aarde. Tot die ene zomerdag alles veranderde. Een prachtig gezin dat op vakantie ging maar nooit meer terug keerde. “We hebben elkaar direct opgezocht. Vielen in elkaars armen. Hoefden elkaar niet uit te leggen hoe het voelde, want het voelde hetzelfde bij ons allebei. We hebben samen de uitvaart geregeld. Hoe, dat weet ik niet. Het was zo zwaar. Geen afscheid kunnen nemen. Nooit meer dat prachtige blonde meisje op mijn schoot”, zegt de ene oma. De andere oma knikt.

De vrouwen trekken nu heel veel samen op. En een paar maanden geleden gingen ze voor het eerst weer, en nu samen, met vakantie. Een busreis naar de bergen met een heel gezelschap van zeventigplussers. Die al op de eerste avond hun smartphones tevoorschijn toverden en elkaar foto’s lieten zien van gelukkige levens met kinderen en kleinkinderen. “We besloten niets te vertellen die eerste dag. Eerst maar eens kijken hoe de groep was en hoe het voelde om te kijken naar al die blije foto’s.” Op dag twee spraken ze er eerst met zijn tweetjes over. Hoe ontroerend het eigenlijk ook was, al die blije oma’s en opa’s bij elkaar. Dat er hele lieve mensen in de groep waren. Dat ze de groep niet direct met dat zware nieuws wilden overvallen. Maar dat ze ook wel graag hun eigen verhaal wilden vertellen. “Wij willen ook graag foto’s laten zien van onze kleine meid. Van onze kinderen. Van ons leven dat zo ontzettend gelukkig was. Maar ja, we wilden ook niet dat de groep de hele week verdrietig zou zijn. Daarvoor gingen we niet met vakantie.”

En dus kozen ze een medereiziger uit, die ze wel vertrouwden. Een oudere heer die ze wel om advies durfden te vragen. Zou hij het een goed idee vinden, zeiden ze, als ze op dag drie ’s avonds aan de groep zouden vertellen over hun prachtige gezinnetje? Over het meisje dat zo graag spelletjes speelde en liefst wekelijks logeerde bij haar oma’s? Of was dat te heftig voor de groep? “Och, en toen stroomden ineens de tranen over zijn wangen. We werden er helemaal stil van.” Even dachten ze dat het inderdaad teveel zou zijn voor de groep. “Maar toen zei hij dat het hem zo raakte. Het verlies maar ook onze bezorgdheid. Dat ondanks al ons verdriet, het vreselijke dat ons was overkomen, dat we toch nog oog hadden voor de groep. Natuurlijk mochten we over ons kleine meisje praten, zei hij. Hij vroeg toen of hij een foto van onze kleindochter mocht zien. Heel stilletjes hebben we toen met zijn drietjes naar haar zitten kijken op mijn mobiel. En naar onze zoon en dochter. Dat was zo fijn.”

De volgende dag hebben ze de groep na het avondeten hun verhaal verteld. Dat ook zij kinderen en een kleindochter hebben. Een meisje met blonde staartjes. Die altijd zo vrolijk door het leven huppelde. Hoe alles ineens verwoest was. Maar dat ze nog steeds de oma’s zijn van dat meisje. En de moeders van die prachtige zoon en dochter. En dat ze heel graag foto’s wilden laten zien. De groep reageerde heel open, warm en geëmotioneerd. “Het was zo’n fijn gezelschap. Dat weet je natuurlijk nooit van tevoren, maar het pakte zo goed uit. We hebben wel twee uur foto’s laten zien en verhalen verteld. Natuurlijk hielden we het niet droog.” Ze vertelden aan het einde van de avond dat ze de rest van de week ook weer heel graag verhalen wilden horen van de rest van de groep. Dat niemand bang hoefde te zijn dat ze dat niet aankonden. En zo gebeurde het. “Niemand hoeft ons zijn gelukkige leven te verzwijgen. Als wij daarin mogen delen, dan voelen we ons juist deelgenoot, niet buitengesloten.”

 

Onlangs verscheen het boek Noem mijn naam. Leven met de dood van een kind. Daarin vertellen Daan Westerink en Marinus van de Berg de verhalen van ouders en grootouders van een overleden kind. Ook andere rouwdeskundigen komen aan het woord. Zij verzamelden troostende teksten voor nabestaanden.

Over Daan Westerink 515 Artikelen
pedagoog (MEd), rouwdeskundige, docent en onderwijsontwikkelaar, publicist, mediator, trainer en social media expert.

Geef als eerste een reactie

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.




WordPress Anti-Spam door WP-SpamShield