Geachte heer Stam,
Hartelijk dank voor uw brief d.d. 5 oktober 2011. Hierin schrijft u: ‘Denkt u ook wel eens: ‘Een ernstige ziekte, dat overkomt mij niet.’ 1 op de 3 Nederlanders sterft aan een hart-of vaatziekte. En ook zij dachten dat hen dit niet zou overkomen.’ Vervolgens concludeert u dat ik de Hartstichting op 17 december 2007 voor het laatst heb gesteund met een donatie. En u vraagt of u weer op mijn hulp mag rekenen.
Helaas moet ik u mededelen dat ik de Hartstichting niet zal steunen, tot er iets verandert.
Van de eerste alinea van uw brief brief ga ik namelijk bijna spugen. Ik heb uw voorganger hierover ook al eens geschreven, maar blijkbaar is de boodschap toen niet goed overgekomen, want ook u vindt het nodig mij aan te spreken als onnozele gans. Als onwetend schepsel. Als potentieel donateurtje dat niet weet wat het is om iemand te verliezen aan hartfalen. En dat is een grove fout.
Kent u uw donateurs, bent u op de hoogte van het profiel van de gemiddelde donateur van de gulle gevers aan de Hartstichting, of was daar gezien het salaris en de afkoopregeling van uw voorganger geen geld meer voor? Ik raad u en uw communicatie-adviseurs ten strengste aan een ijk-persoon te omschrijven. Als u dat doet, zullen een paar kenmerken opvallen.
Ze lijkt namelijk op mij. 43 jaar, vrouw, hoger opgeleid, getrouwd met kinderen, inkomen boven modaal, en (nu komt het): wees. Mijn vader stierf aan de gevolgen van een hartstilstand, mijn moeder kreeg kanker (en helaas kon haar hart daar op den duur ook niet meer tegen). Ik zal u de details besparen: die kent vast als geen ander, anders was u niet bij deze organisatie gaan werken.
En dat geldt dus ook voor mij, en de duizenden donateurs. Wij weten heel goed hoe het is. En denken dus niet dat het ons niet zal overkomen, een hartaanval of kanker. Ik, voormalig donateur, stop mijn kop niet in het zand, wordt zelfs regelmatig onderzocht omdat er een erfelijke hartziekte in onze familie voorkomt. Toch ben ik geen hypochonder. Ik probeer met de dag te leven.
En deze ijkpersoon wordt dus een beetje misselijk van uw brieven.
En daarom doneer ik niet. Tot u mij en andere nabestaanden serieus neemt.
Met vriendelijke groet,
Daan Westerink
Aanvulling d.d. 20 oktober 2011:
Hans Stam reageerde dezelfde dag nog op mijn blog. Hij nodigde me uit voor een gesprek over de communicatie met donateurs, en daar ben ik op ingegaan. Op 3 november zal dit gesprek plaats vinden, in Den Haag. Wordt vervolgd,
Daan Westerink
Dag Egon, het gesprek heeft inderdaad plaats gevonden (lees je reactie nu pas!) en de nieuwe directeur verdient heel veel minder dan de oude. En sinds 2016 heeft de branchevereniging paal en perk gesteld aan de inkomens van directeuren van goede doelen: https://goededoelennederland.nl/sector/sectoronderzoek/beloning-directeuren-goede-doelen Deze mogen nu maximaal 144.000 euro bedragen. Nog hoog, maar wel redelijker dan ooit. Dat de stichting 3 keer per jaar een acceptgiro stuurt vind ik ongelooflijk. Ze zijn niet de enigen. Veel stichtingen maken niet duidelijk genoeg hoeveel geld er jaarlijks binnen komt. Zo is het KWF het rijkste fonds van het land, maar doen ze het voorkomen dat er nog altijd heel erg veel geld nodig is. Ja, voor onderzoek, maar er gaat heel erg veel geld naar PR en uitzendingen. Vind ik geen taak van een goed doel: uitzendingen als Sta op tegen kanker financieren. Dank voor je reactie!
Interessant stukje. Zij het inmiddels een beetje gedateerd ben ik toch wel benieuwd naar de uitkomst van het gesprek.
Misschien kan het volgende wat meer licht scheppen op de werkwijze van de Hartstichting.
Lange tijd viel het mij namelijk niet op maar ineens viel het kwartje. Had ik die acceptgiro voor een donatie niet al eens eerder in het jaar ontvangen?
Ik eens terug kijken en wat blijkt.
De Nederlandse Hartstichting stuurt meerdere keren per jaar een acceptgiro met de vraag te doneren.
Als hartpatiënt denk je dan `Dat doe ik`
Ik had echter niet door dat er meerdere keren per jaar een acceptgiro op de mat viel. Vorig jaar zelfs 3 verspreid over het jaar.
Echter 1 keer per jaar vind ik wel voldoende.
Dus vraag ik me af of deze stichting niet bewust misbruik maakt van het feit dat mensen een beetje vergeetachtig kunnen zijn en zich niet meer precies herinneren wanneer zij de voorlaatste acceptgiro gekregen en betaald hebben.
Een mooi onderwerp voor een onderzoek zou ik zeggen.
Met vriendelijke groet.
Egon Smit
Hoe durft een stichting waarvan de directeur 188.000 euro per jaar verdient zoals de nierstichting een bijdrage vragen van een minimumlijder die amper 1000.00 euro per maand verdient?
@Caroline Kruit: Dag Caroline, wat vreselijk dart KWF dat dus nog steeds doet. Het is goed om ook hen aan te schrijven. Want zoals je zegt: foute marketing maakt meer kapot dan je lief is!
@Lucy: Dag Lucy,
Je reactie doet me erg goed. Ik heb ook met KWF Kankerbestrijding gecommuniceerd over hun brief, maar dat is jaren geleden. Toen was de slogan: van kanker kun je genezen. Erg naar om te lezen als donateur, en nabestaande van twee kankerpatiënt. Kortom: woorden moeten veel zorgvuldiger gekozen worden. Net als de zwemmer Maarten van der Weijden vind ik het heel moeilijk om te lezen dat iemand de strijd tegen kanker gewonnen heeft. Waren mijn ouders dan verliezers, en al die andere overleden kankerpatienten: losers?
Zoals ik onderaan mijn blog schrijf: De Hartstichting heeft me uitgenodigd voor een gesprek. Dat is een heel goed begin, ik ben er blij mee. Ik hou je op de hoogte!
Beste Daan,
Iemand tipte mij, herkende in de mail die ik vanmorgen aan het KWF stuurde iets van jouw brief. Je brief lees ik met een bedrukt gevoel om de inhoud en tegelijkertijd met een glimlach om je formulering. Ik ben ex-borstkankerpatiente (en familielid van borstkankerpatienten) en kreeg van de week een knalroze grote envelop op de deurmat met “IK HEB BORSTKANKER…” Was een bedelbrief van KWF-kankerbestrijding. Het kwam stevig binnen bij me! Envelop (met zichtbare acceptgiro) is linea recta door de papierversnipperaar gegaan. En het KWF heb ik dus vanmorgen gemaild om te vertellen hoe het voor mij was en daarbij het verzoek voortaan op een andere manier mij te benaderen voor een bijdrage.
Dank voor jouw brief.
Hopelijk leren de ‘goede doelen’ hun bedelbrieven beter op te stellen.
Lucy.
Beste Daan,
Dank voor de brief. Heb vaak op het punt gestaan om een dergelijke brief te schrijven. Maar dan ter attentie van het KWF. Als ervaringsdeskundige (op mijn 27ste werd bij mij een vorm van eierstokkanker ontdekt en succesvol behandeld) zit ook ik niet te wachten op betutteling of misplaatste adviezen. Na vele belletjes is het KWF gestopt met me de periodieke ‘promotiefolders’ te sturen. Nu krijg ik slechts eenmaal per jaar een brief, die helaas in de loop der jaren ook is veranderd in een op papier gestelde gifbeker voor hypochonders (en geloof me, als oud-patiënt ben je dat snel). Maar ik geef mijn energie er niet meer aan, de laatste ging ongeopend in de papierbak. Als hoogopgeleide vrouw van 43 met een gezin en een bedrijf heb ik mijn energie heel hard voor andere dingen nodig. En eerlijk gezegd ben ik ook niet meer zo gul met mijn jaarlijkse schenkingen. Terwijl ik de goede doelen van het fonds zeker onderschrijf. Kortom: ook foute marketing maakt meer kapot dan je lief is.
Fijn dat je het onderwerp bespreekbaar hebt gemaakt.
Met vriendelijke groeten,
Caroline Kruit