Er zijn kinderen die nooit voorgelezen worden. Behalve op school of in de crèche, of bij oma. Ook ik kom deze kinderen wel eens tegen, op de school van mijn dochters bijvoorbeeld. Daar ben ik een zogenaamde voorleesmoeder (gek genoeg zijn er geen voorleesvaders). Sommige kinderen krijgen wel nieuwe gameboys, een racefiets, maar geen boek. Hun ouders lezen vaak ook niet.
’Wil jij eerst lezen?’, vraag ik aan het jongetje uit mijn leesgroepje.
‘ja maar, ik lees zo slecht, zei hij. Een stoer jongetje, altijd tip top gekleed.
Vervolgens hoor ik hem heel zachtjes meelezen terwijl het meisje in zijn leesgroepje hardop leest. Het klinkt goed, zo goed heeft hij hardop nog nooit gelezen.
Ik buig me voorover naar hem toe en fluister: ‘volgens mij kun jij hartstikke goed lezen, maar vind je het niet zo fijn om hardop voor te lezen.’ Hij knikt.
‘Dan mag jij van mij fluisteren als je aan de beurt bent!’ Hij fronst, maar als hij aan de beurt is leest hij fluisterend. En fluisterend brengen we dat half uurtje met zijn drietjes door. Hij leest rustig en haast foutloos.
‘Welk boek heb je thuis?’, vraag ik.
‘Wij hebben geen boeken’ zegt hij fronsend.
‘Je ouders ook niet?’ ‘Nee, zij ook niet.
‘Welk boek zou je graag lezen?’
‘Dolfje Weerwolfje, of iets anders van Paul van Loon.’
‘Vraag het boek maar eens aan je ouders, of vraag een abonnement op de bieb!’.
Het meisje uit mijn leesgroepje zegt dat zij ook geen boeken thuis heeft ‘en de bieb is te duur zei mama’.
‘Zal ik met mama praten? De bieb is namelijk gratis’, zeg ik. Ze knikt.
Een week later komen beiden opgetogen naar me toe.
‘Ik heb een boek!’, zegt het meisje, ‘en we zijn naar de bieb geweest!’.
Ze straalt helemaal. Hij ook. ‘En jij?’, vraag ik aan hem, heb jij Dolfje Weerwolfje gevraagd?’.
‘Nee’, zegt hij, ‘maar ik heb wel een nieuw hondje.’
Tja, hoe vul je een kinderhand? Zelf had ik op een bepaald moment alle kinderboeken uit, toen ging ik maar neuzen bij de volwassenen. Kinderen zouden moeten kunnen kiezen of ze dat zouden willen, het is zo’n verrijking.
Een leven zonder boeken is voor mij ondenkbaar. Als kind werden de letters me met de paplepel ingegoten.
In mijn jeugd en ook later in mijn werkend bestaan, speelden boeken een rol. Kinderen en ook kleinkinderen hebben dat weer automatisch meegekregen. Het boek "Regenboogkinderen" heeft me als zesjarige al geinspireerd. Voorlezen is werelden openen in kinderhoofdjes die anders pas veel later of niet worden geopend. Mijn schoonouders waren analfabeet en mijn politiek bewuste schoonvader heeft dat (Franco tijd Spanje)altijd betreurd. Lezen zag hij als macht om zelfstandig die bronnen te openen die voor hem als analfabeet gesloten bleven.
Ja, het is dieptreurig. Kinderen vindenhet hherlijk om voorgelezen te worden en als ze zelf kunnen lezen is niets heerlijker dan al die voorgelezen boeken zélf te ontcijferen. lezen en voorgelezen worden zou een recht van kinderen moeten zijn!
Wat een schrijnend verhaal,ontroerend ook, vooral jouw rol.
Ik vind het een vorm van kinderverwaarlozing als ouders hun kinderen nooit voorlezen en nooit een boek voor ze kopen.
Een kind heeft dromen, maar met boeken zoveel meer !
Groetjes van een (ex)luizenmoeder.
Geweldig, je hebt iets belangrijks betekent voor die kinderen! Erg mooi om te horen, hoe je met iets kleins zomaa voor twee kinderen een ‘bijzonder moment met positieve gevolgen’ kan betekenen!
Hopelijk geniet je van deze ochtenden, maar anders deed je het wellicht niet.
Liefs,
Madelief
blieb bieb , boef woef: kindren koester de leesmoeders en leesvaders (zijn er ook wel, maar niet zo veel !)":)
Prachtig. Je kunt kinderen nooit genoeg aanmoedigen te gaan lezen. En een boek gaat veel langer mee dan een hondje 😉
nou ja, wandelen met de hond is ook gezond, denk ik dan maar……..
De thuissituatie is bepalend voor alles.
Groeten, Henk.
Ha wat leuk. Maar tegelijkertijd zo jammer dat er gezinnen zijn waarin zo weinig wordt gelezen. Ik ben een paar jaar terug betrokken geweest bij een project voor leesbevordering en dat was zo leuk, maar zo ontzettend lastig. Als ouders al niet lezen, dan krijg je het bijna niet meer voor elkaar. Jammer.
Doe mij maar een boek, dan kom ik met m’n fatasie verder dan het uitlaatrondje van de hond
hihi Alice, ik zal eens vragen hoe het hondje heet! (het is een boxer, volgens mij heten die nooit Dolfje!)
ja, ongelofelijk dat er zo weinig belang gehecht wordt aan het bezit van boeken; overigens zie je in Amsterdam wel steeds meer leesvaders maar die worden dan weer met leesmoeders aangesproken en dan is de verwarring natuurlijk compleet!
wat grappig!
"heb jij Dolfje weerwolfje?"
"Nee, een hond."
hahahha, ow nee, maar zouden die ouders het wel begrepen hebben??
Lief verhaal. En inderdaad, er kan niet genoeg voorgelezen worden. Zelfs als puber vond ik het nog heerlijk: ademloos luisteren naar mijn lerares Duits. Toch knap om taaie Duitse literatuur te verlevendigen voor tegendraadse pubers.
Mooi verhaal. Ooit hadden we de jaarlijkse kinderjury-actie bij mijn dochter op de basisschool. Een klein meisje zei toen dat ze het zo heerlijk vond om te lezen. Ze wist niet, dat je boeken altijd kunt lezen ook als het geen kinderjurytijd is. Ze was helemaal blij toen ik haar dat vertelde.
gelukkig is een hondje ook leuk 😉
je kan het niet afdwingen… helaas.