In God we trust

Ze noemen elkaar lafaards. Ze strijden voor ‘ hun’  eigen God, in wie ze natuurlijk geloven en die vanzelfsprekend aan hun kant staat. In naam van God worden woonwijken, bruggen,  straten en steden vernietigd. Kinderen worden wees gemaakt, moeders verliezen hun leven omdat zij het leven dat zij gaven wilden beschermen. Tientallen mensen worden op de vlucht als schietschijven kapotgeschoten. Dode kindjes met speentjes in hun mond flitsen voorbij in het nieuws. Spelende kindjes aan de andere kant van de grens vertellen over de bom die voor hun neus neerviel. Een meisje zegt wijze dingen. ‘ Nasrallah en Olmert, hou op, praat met elkaar en laat die bommen thuis!’  Maar dat kan niet. Want ontvoeringen zo, en vergeldingsacties zus. En vergeet de geschiedenis niet! De toekomst. Who cares.

En

Immers: God staat aan ‘ hun’  kant. Zowel aan de linkerkant als aan de rechterkant van de grens. En het leven, ach, dat aardse leven. Dat is maar tijdelijk. Wat wacht is het paradijs. Je kunt toch niet toestaan wat de buren aanrichten in jouw land? Daar strijd je toch voor? Te vuur en te paard/zwaard? Wat maken die honderden doden, die honderdduizenden ontheemden meer of minder nou uit. Daarboven wacht de oneindigheid. Nog even op de tanden bijten jongens en meisjes. God heeft het zo gewild.

(Er is een escape mogelijk uit dit verhaal. Laat God een tijdje uitrusten en neem je eigen verantwoordelijkheid. Er zijn enkel verliezers in tijden van oorlog).

Daan Westerink, 4 augustus 2006

_{Illustratie is een oude bekende van 19 februari 2006. Gemaakt door JAUME LLORENS}