Bus kopen van een vrouw

Stel je voor: je zoekt een bus. Je hebt met een paar vrienden een restaurant geopend in Haarlem en voor het vervoer van kookwaar en andere spullen is een bedrijfsauto noodzakelijk. Je speurt het internet af, en op Marktplaats zie je een prachtige Hyundai H100 staan. Goed in de lak, geen deuken, op de teller staan nog niet eens zoveel kilometers en de prijs is helemaal goed. Je ziet een telefoonnummer staan en je belt.

De vrouw aan de andere kant van de telefoon is aardig, al heeft ze niet veel technische kennis. Maar ze weet wel van onderhandelen en voor je het door hebt is er een afspraak later op de middag.

Als je eindelijk met je collega’s in Utrecht arriveert, na een file die twee uur duurde, is er niemand thuis. Maar je levensmotto is: je weet nooit wat er op je weg komt, rustig blijven is het beste, blijf je nog een kwartiertje wachten. En dan doet een lange vrouw de deur open met in haar kielzog twee blonde meisjes. 

De bus is prachtig, al heb je je twijfels over de koppeling. Je mag overal kijken, in de motor, onder de bus, in de achterbak en dat ziet er allemaal goed uit. Dan komt haar man thuis en na verbale handjeklap is de bus ineens van jou. Nu alleen nog de afhandeling.

Autopapieren!
Met de vrouw rijd je in je eigen auto naar het postkantoor. Je vertelt haar dat je uit Afghanistan komt, en zij vertelt dat ze dat al vermoedde al kon ze het Arabische accent niet helemaal plaatsen. Ze is geïnteresseerd en jullie praten over hoe het tien jaar geleden in Nederland was en hoe de sfeer in ons land is veranderd. Maar ondanks alle negatieve sfeer in de krant en op tv zeg je dat dit land echt jouw land is, en dat je blij bent dat je een Nederlander bent.

Je vertelt haar dat je een optimist bent, en uitgaat van het goede van de mens, anders is de wereld hopeloos verloren. De vrouw kijkt verbaasd want daarvoor vertelde je haar over een lange weg naar en door bureaucratisch Nederland en over de lange, eenzame jaren zonder je vrouw en kinderen. Als je vertelt dat je geluk er nu is, en dat er een klein kindje op komst is gaat ze glunderen. Ze is zelf moeder vertelt ze, en vergeet nooit hoe het voelt om zwanger te zijn.

Op het postkantoor overlegt ze haar autopapieren en jij legt jouw paspoort en rijbewijs klaar. Dan blijkt dat ze het eigendomsbewijs van de bus niet bij zich heeft. Ze zegt sorry sorry sorry en wordt helemaal rood. Je blijft rustig en zegt: niets aan de hand, er komt wel een oplossing. De vrouw snapt er niets van, maar jij blijft kalm. Jullie lopen naar je auto en gaan terug naar haar huis. 

Preventieve fouillering
Dan zien jullie op straat politie staan. Ze houden alle auto’s aan. De vrouw zegt: wat is dat nou? Maar jij blijft rustig. De agenten zien er vriendelijk uit en vragen of jullie uit willen stappen. De burgemeester heeft opdracht gegeven voor een preventieve fouillering, en dat betekent dat iedereen staande wordt gehouden. Jullie stappen uit de auto en een vrouwelijk agent fouilleert haar, en een mannelijke agent controleert jouw kleding. Dan wordt de auto geïnspecteerd en na veel vriendelijke woorden mag je verder rijden.

Het is even stil in de auto en dan zegt de vrouw naast je: ‘ongelooflijk, wat een dag. Wat zal je vrouw vanavond zeggen als jij vertelt wat er allemaal is gebeurd?’ Je begint hard te lachen. Zij vraagt wat er is. Je antwoordt: ‘ik heb nog nooit gezien dat een blanke vrouw werd gefouilleerd, ik zie nu dat ze heel eerlijk zijn in hun beleid. Iedereen is gelijk’. De vrouw lacht ook en zegt: ‘het is ook de eerste keer dat ik ben gefouilleerd. Ik word nooit aangehouden!’. Je vertelt haar dat het ook jouw eerste keer was. In Nederland, in Afghanistan, dat is hele andere koek.

Van jou
Bij haar huis aangekomen liggen de papieren al klaar. Gelukkig wist haar man wel waar de eigendomspapieren waren. En dan gaat alles snel. Na thee, limonade en veel aardige woorden worden de sleutels en het geld uitgewisseld.

Het is je gelukt: je hebt een bus gekocht, van een vrouw nog wel, en ondanks wat tegenslag, is alles goed gegaan. Acht uur na je vertrek uit Haarlem rijd je de stad weer binnen. Met een bus. Het leven is goed.

_{Daan Westerink, 23 juni 2006}