Acht maanden geleden overleed haar man. Rots in de branding. Nooit ziek geweest, en ineens in een klap weg. Overvolle kerk, prachtige dienst, en daarna een feestje met familie, hun beste vrienden en collega’s. Ze heeft een lieve zoon en lieve vrienden om zich heen. Heeft haar werk weer opgepikt. Maar ze mist haar man, mist de reuring in hun leven, mist de verhalen van hem, ‘s avonds als ze alleen op de bank zit.
“Vind je het niet heel erg raar”, zegt ze, terwijl ze haar handen in de lucht gooit, “Dat ik heel erg blij word als ik thuis kom en dan de lichtjes in de kerstboom zie branden? Dat is toch raar, Daan, of niet? Iedereen zegt: je zult wel geen zin hebben in kerst, maar daar heb ik juist zin in! Maar niemand snapt het. Ik zelf ook niet. Ik zou nu toch alleen maar verdrietig moeten zijn? Maar echt, ik denk dat al die lichtjes me juist afleiden. Ik denk dat ik daardoor de dagen doorkom. Weet je waar ik echt tegenop zie? Tegen het nieuwe jaar. In januari gaan overal alle lichtjes weer de deur uit. De boom weg. De straten donker en grauw. Geen feestelijke dagen meer die je lekker afleiden. Vreselijk. Kerst erg? Nieuw jaar erg? Nee joh, het nieuwe jaar zonder lichtjes, dat is erg!”
Lees het hele artikel op Ik mis je
Laat een reactie achter