Als je omgeving het laat afweten
Veel ouders van een overleden kind maken het mee. Na het overlijden leeft iedereen mee, maar na de eerste golf van aandacht wordt het stil. “Een ramp na een ramp” noemt rouwdeskundige Daan Westerink het.
ouders van een overleden kind
De dood kun je geen plekje geven, de liefde wel
In tijden van verlies is taal soms een lastig ding. Want wat moet je zeggen als iemand voorgoed afscheid heeft moeten nemen van een ouder, […]
Samen verder na verlies van een kind
Psychologe Beate Matznetter verloor 18 jaar geleden haar zoontje van 7 maanden oud aan wiegendood. Hij was de helft van een jongenstweeling. Voor het boek […]
Kind van de toekomst. Verhalen over de impact van het verlies van een baby
‘Wanneer het leven ons in de steek laat door zelf te verdwijnen op moment van geboorte, rest alleen de verstomming’, aldus Jan Bleyen, auteur van […]
Leedconcurrentie
Niet alleen buitenstaanders vergelijken het leed van anderen, ook nabestaanden onderling doen dat. ‘Jij verloor je vader? Ik verloor bij de bevalling mijn vrouw en mijn kind.’ gehoord tijdens een lotgenotenbijeenkomst. Leedconcurrentie. Dat troost niet. In tegendeel, het duwt je naar beneden. Wat is dan wel troost? Er gewoon zijn. Luisteren. Vragen wat iemand nodig heeft. Niet zeggen ‘ik begrijp het’als je het niet hebt meegemaakt. Geen adviezen geven omdat je het niet aan kunt zien dat iemand verdrietig is. Geef iemand de ruimte.
Herbegraven in Frankrijk
Hier is de zoon van vrienden begraven. Herbegraven, moet ik zeggen. Ook hij stierf op 29 juli, net als de jonge soldaat. Echter niet in 1918, maar in 1984. Nog maar 13 jaar oud, stak hij met zijn broers een hele drukke weg in Nederlands Limburg over, na het zwemmen. Bij de overkant aangekomen zei hij dat hij iets vergeten was. Voor zijn broers het doorhadden, stak hij nog een keer de straat over. Voor de allerlaatste keer. Hij zag de auto niet die hard aan kwam rijden en verongelukte.
Koningskinderen. Over ongewilde kinderloosheid, verlies en alsnog het geluk ervaren – Ingrid van der Kuil
Als Ingrid na het stoppen met de pil maar niet ongesteld wordt, en ook niet zwanger blijkt, komt ze met haar man Arno in een medische molen terecht. Het stel worstelt met de ongewilde kinderloosheid en besluit nog een laatste behandeling te doen. Daarna start een adoptieprocedure. Deze laatste behandeling slaat onverwachts aan, en het geluk van Ingrid en Arno kan niet op als op de echo twee kloppende hartjes te zien zijn. Ingrid en Arno kijken reikhalzend z naar de tweeling uit, tot na 24 weken de weeën ineens beginnen. Koningskinderen. Over ongewilde kinderloosheid, verlies en alsnog verlies ervaren – Ingrid van der Kuil
En toen was het stil – Mandy Munter
Mandy Munter werd na haar veertigste zwanger, van – zo blijkt uit onderzoek – een meisje met het Syndroom van Down. Vol verwachting kijken Mandy en haar gezin uit naar Isabelle, maar vlak voor de geboorte sterft het meisje.
Jij bent de zon nu – Guillame van der Stighelen
Mattias van der Stighelen (21) viel in maart 2011 tijdens een studentenfeest in een keldergat en stierf. Hij liet zijn vader, moeder, zus, vriendin Nina en vele vriendin verslagen achter. Hij schreef een dichtbundel, voorzien van muziek van Jean Bosco Safari.
Doodgeboren – Jan Bleyen
Historicus Jan Bleyen tekende in zijn boek ‘Doodgeboren’ de verhalen op van vele ouders van levenloos geboren kinderen. De verhalen maken stuk voor stuk grote indruk.