Doeners zijn we, het liefst zetten we overal de schouders onder. We bouwen bruggen, we smeden plannen, we zorgen dat de ander niet omvalt, al voordat er sprake is van enige erosie in benen of metaal.
Wat ziek is maken we het liefst zo snel mogelijk weer beter. Wat kwetsbaar is geven we het liefst antibiotica of een bemoedigende woordenbrij.
In stilte naast iemand staan, met de mond vol tanden, zwijgzaam maar met een vol hart: dat is de moeilijkste opgave voor een mens in deze maakbare maatschappij.
Ik zou nu het liefst met een koek en sopie karretje de deuren langs gaan. Of vanuit mijn buurthuisje een loketje iedere middag opengooien: ‘geen goede raad en advies te huur, slechts warme soep en een goede stoel!’.
Vanmorgen kon ik even helemaal niet praten. En het fijne was: ik bevond me in goed gezelschap. Geen schouderklopjes, geen advies, een blik op een zonnige morgen: ik was gewoon even samen met andere mensen terwijl de tranen over mijn wangen liepen. Dat voelde eerst helemaal niet goed. Want buiten het stelpen van de tranen van anderen wil je vaak het liefst dat de jouwe zo snel mogelijk stoppen. ‘Wat denk je wel niet, om zomaar, op maandagochtend de tranen uit je kop te janken’. Ik keek op, maar niemand keek terug. Ik mocht er zijn.
Er werd een nummer opgezet. En toen moest ik nog meer huilen. Het luchtte op, en het gekke is: waarom ik huilde weet ik helemaal niet. Het huilen was een mengeling van blijheid en opluchting. Dat daar dan tranen uit voortkomen was nieuw. En ik voel nog steeds een kleine verwondering.
Die tranen waren niet het belangrijkst. Dat ik er mocht zijn, bij die mensen, in die kamer, met die tranen. Dat was van belang. Ik was er. Punt uit.
Mary Black – Only a woman’s heart
je hoeft ook niet te weten waarom je huilt.
het zijn je eigen tranen, en als ze je willen helpen met ontluchten, dan doen ze dat.
Heerlijk hè. Met af en toe stilstaan lukt het doen ook beter, anders loop je jezelf voorbij.
verantwoorde stukjes schrijven? Hè bah:))
gr Z
Lisette: Grappig, ik ben hier nu echt in de schaduw aan het bloggen, in tegenstelling tot 3 jaar geleden! Twee jaar met hartstocht geblogd, daarna kwam het betaalde schrijven in beeld, en dat is natuurlijk fijn:-) maar de lol van het schrijven was er een beetje af, van het huppekee op het blog gooien van je teksten. Dat is toch het allerleukste wat er is.
Anna: Haha! wild en gevaarlijk leven is nog steeds mijn motto. Maar ik vind het overal zo ingeslapen! Ken je dat?
Jos: ik heb een schoteltje klaargezet, in de vorm van een kerstman, je gaat straks weer de vriezer in!
Uit eigen ervaring weet ik hoe het oplucht om te schrijven wat je zelf kwijt wilt. En voor ons: zo leren we je nog beter kennen, of niet??
Je niet verantwoorde stukken bevallen me wel 😉
Eskimo is nu gesmolten…
Een geweldige zet. (Even?) Geen verantwoorde stukjes. Je wordt ermee doodgegooid. Teveel betweterij. En ja, natuurlijk bevalt dat goed. We kunnen hiermee veel van je leren, myself included! De wereld is voor JOU.
Het gaat heel goed met me, dank jullie wel! De tranen vloeien gewoon nogal makkelijk lately. Niet van verdriet, meer van geluk en doordat ik dat ook ontvang. Nu ja, klinkt vast heel vaag. Ik heb besloten gewoon te schrijven wat in mij opkomt op het blog, even geen zin meer in verantwoorde stukjes schrijven. Bevalt heel goed, want uit het hart. xx Daan
Een pleidooi voor warmte en nabij zijn. Dat kan niet vaak genoeg worden herhaald, wat mij betreft.
Daarnaast is het natuurlijk af en toe ook tijd om ‘harde woorden’ te spreken.
Gaat het goed met je?
He Daan, denk eraan op tijd je zonnebankje te pakken. 🙂
Als huilen het antwoord is op een innerlijke behoefte is het toch goed. Er hoeft niet eens een aanwijsbare reden te zijn. Je voorkomt een energetische blokkade ermee.