Rouwdeskundige Daan vertelt over de meest ingrijpende gebeurtenis in haar leven: de dag dat zij wees werd. Wat zijn de gevolgen van het verliezen van je ouders op volwassen leeftijd?
Trotse vader
Het is nog stikdonker buiten als ik beneden voetstappen hoor. Even later klappert er ergens een deur. Ik grinnik. Mijn vader is altijd vroeg wakker. Ook op vakantie. Wij, mijn man Peter en onze kleine meisjes, zijn samen met hem een paar dagen weg in eigen land, dicht bij het IJsselmeer. Ik blijf nog even lekker liggen. Straks wacht hij ons op met verse koffie en broodjes.
Ik denk aan gisteravond. Aan hoe mijn vader vertelde dat hij mijn moeder nog steeds mist, ook 17 jaar na haar dood nog. Hij houdt nog steeds zoveel van haar, dat hij nooit een ander in zijn leven toe heeft gelaten. Maar hij vertelde ook over de toekomst, die weer hoopvol is. “Ik ben zo trots op jou en je broer. Dat we het samen gered hebben”, zei hij met tranen in zijn ogen. “Kinderen hebben een moeder zo hard nodig, en ineens moest ik jullie alleen opvoeden. Een onmogelijke taak, ik zag het heel vaak niet meer zitten. Maar voor jullie ging ik door. En kijk nou eens naar jullie. Allebei getrouwd, allebei gezonde kindjes. Ik ben opa geworden, wie had dat ooit kunnen denken.” We knuffelden elkaar en ik zei dat hij het heel goed had gedaan. “Pap, je was een vader en moeder voor ons. Daar mag jij trots op zijn.” Mijn rots in de branding. Niet omver te trekken. Ik glimlach, draai me om en val weer in slaap.
Verbijstering en liefde
Een kwartier later klappert de deur weer. Dan maar mijn bed uit, koffie drinken met papa. Ik ga naar beneden en zie licht branden. Ik loop al pratend de woonkamer in. “Kun je niet meer slapen pap?”, zeg ik. Maar hij is er niet. Ik loop door naar zijn slaapkamer waar ook het licht brandt. “Ben je toch weer in slaap gevallen?”, zeg ik terwijl ik naar zijn bed loop. Hij ligt heel ontspannen te slapen. Arm onder zijn hoofd, nog even genietend van het warme bed. “Blijf nog maar lekker liggen, ik ga er ook nog even in”, zeg ik en ik loop weer naar boven. Peter en onze dochtertjes liggen heel diep te slapen als ik naast ze in bed kruip.
Maar ik kan de slaap niet meer vatten, draai onrustig rond en rond en ineens knijpt mijn keel samen. Ik spring het bed uit en ren de trap af, de gang door, mijn vaders kamer in. Ik voel zijn voorhoofd, pak zijn hand. Die is koud. “Papa… Je bent al gegaan”, fluister ik ontgoocheld. Een bodemloos verdriet stroomt door mijn lijf. Ik roep naar boven “Kom alsjeblieft!” Peter staat direct naast me. “Papa is dood”, zeg ik zonder enige twijfel. Ik zie verbijstering en liefde, vermengd met dikke tranen in zijn ogen. Peter legt zijn hoofd op papa’s borst. Luistert. Maar hoort helemaal niets. Ik kus mijn allerliefste papa op zijn voorhoofd. Houd zijn gezicht vast en streel zijn donkere haren.
Ik ben wees
Dan gaat alles heel snel. De ambulance komt, een arts constateert dat mijn vader al een uur eerder is overleden. De uitvaartondernemer uit mijn geboortedorp rijdt uren door de sneeuw om mijn vader thuis te brengen. De meisjes nemen afscheid van de allerliefste opa. Mijn dochtertje van twee jaar oud zingt nog één liedje voor haar opa: “Lang zal hij leven, lang zal hij leven in de gloria”, en dan gaat mijn vader voorgoed naar huis, Het is 25 december 2000. Ik ben 32 jaar. En ik ben wees.
Lees verder via Ik Mis Je:
Laat een reactie achter