Ze heeft een breekbaar gezicht. Lief, zacht, maar met diepe groeven. Ze heeft zojuist verteld dat ze kanker heeft. In haar hele lijf. Uitbehandeld. Nog maar een paar maanden heeft ze te leven. Haar stem verraadt dat ze net als ik uit het oosten van het land komt en klinkt vastberaden.
“Ik wil zo graag weten hoe ik mijn kinderen kan helpen. Hoe ik ze kan voorbereiden op mijn dood. Maar ze praten niet, ze willen het er niet over hebben en ik wil weten hoe ik ze kan leren afscheid van me te nemen.”
“Mijn jongen van 24, straks is hij wees. Ik wil hem zo graag voorbereiden.”
Zeven jaar geleden overleed haar man. Haar jongste zoon was toen 17 jaar. Toen zijn vader op sterven lag, vluchtte hij het huis uit. “Ik zei ‘lieverd, blijf nou bij ons, loop er niet van weg’, maar dat kon hij niet, hij kon er niet tegen, zei hij. Eigenlijk heeft hij nooit meer over zijn verdriet met mij gepraat. Om me te sparen, denk ik. Toen het met mij laatst heel erg slecht ging, liep hij weer weg. Een jongen van 24, straks is hij wees. Ik wil hem zo graag voorbereiden, maar hij laat het niet toe. Hij wil alleen maar over gewone dingen praten. Wat moet ik doen?” Lees verder op Ik Mis Je