‘Mam, ga jij straks huilen?’, vraagt mijn jongste dochter. ‘Dat weet ik niet meis, wat denk jij?’ ‘Ik denk dat jij gaat huilen ja’, zegt ze overtuigd. ‘Hoe zouden jullie dat vinden dan, als ik moet huilen?’ ‘Dan ga ik met je meehuilen’, valt mijn oudste mij bij, ‘want dat doe ik altijd, als jij moet huilen’. ‘En ik ga troosten’, zegt jongste, ‘want dat kan ik goed, troosten’. ‘We zien wel’, zeg ik.
We gaan die middag naar Dronten, waar we twee bomen zullen planten voor mijn ouders in het Koningin Wilhelminabos. En we zijn niet de enigen: 6.500 mensen gaan deze zaterdag op weg om een boom te planten voor een, aan de gevolgen van kanker gestorven, vader of moeder, oma of opa, dochter of zoon, broer of zus of partner. Tijdens deze ‘ Bomen voor het leven’-dag wordt de 13.000ste boom in de grond gezet, sinds de start in 2000. En ook dit jaar worden er glasplaten onthuld met de namen van overledenen er ingegraveerd.
Vlak voor vertrek worden de eerste tranen al vergoten, en niet door mij. Een vriendin komt langs, en als ze hoort wat we die middag gaan doen zegt ze ‘Jeetje, hebben jullie het nog niet gehoord, dat er vannacht een paar glasplaten vernield zijn in het bos?’ Ik schrik en ben er stil van maar ben ook blij dat we dit nu al weten. Wat ik niet weet is dat mijn jongste meeluistert met het gesprek en naar haar vader vlucht die laarzen pakt uit de schuur. Op zijn arm komt ze terug. Huilend. We praten met zijn viertjes over de glasplaten, zoeken op teletekst meer nieuws en komen erachter dat niet de platen met de namen, maar de glasplaten met gedichten vernield zijn. Heel vervelend vinden we het, en ongelooflijk dat je het in je hoofd haalt om deze platen te vernielen. ‘Maar hoe dan ook, de namen van oma en opa zitten in ons hart meiden, die kunnen ze niet kapot maken’, verzekeren we elkaar.
Omdat er ongelooflijk veel mensen op de been zijn die dag, wordt er verzameld op de parkeerplaats van Walibi World in Biddinghuizen. Het weer is schitterend, we lopen langs de achtbanen richting de bussen die al die duizenden mensen naar het bos gaan brengen. De hele organisatie loopt gesmeerd. Een voor een vertrekken de bussen, en er wordt niet geduwd en getrokken in de rijen. Beschaafde mensen, die nabestaanden.
En daar ineens zie ik op de bussen een hele vertrouwde naam staan: Van den Broeke uit Wierden. Uit mijn geboorteplaats, de plek waar mijn ouders zo gelukkig waren met elkaar. Ik krijg een brok in mijn keel en mijn lief zegt: ‘Dit heeft zo moeten zijn, het is goed dat we dit doen’.
In het bos krijgen de kinderen ballonnen, en wij een kopje koffie. Heel rustig lopen we in de richting van de herdenkingsplek. Op wat glassplinters na zijn de gevolgen van de vernieling niet meer zichtbaar. Gelukkig maar. De glasplaten met de nieuwe namen zijn nog bedekt met doeken, de glasplaten van de vorige jaren worden betast door verschillende aanwezigen. Vingers gaan over de namen, kaarsjes worden aangestoken, tranen stromen over wangen. Na veel te lange toespraken mogen eindelijk de ballonnen de lucht in. Twee witte en twee rode ballonnen, aan elkaar gebonden gaan samen met honderden andere ballonnen richting een bewolkte hemel. Een mooi ritueel, en een prachtig gezicht. De glasplaten met de namen van mijn ouders worden daarna onthuld, maar gezien de hoeveelheid mensen besluiten we naar het bos te gaan, om eindelijk de bomen te planten. De namen van mijn ouders zien we een andere keer wel. En zoals gezegd, die zitten in ons hart.
De mannen en vrouwen van Staatsbosbeheer staan klaar met verschillende boompjes. Een beuk, een eik, een grove den, wat willen we? De meisjes kiezen een grove den en een eik. Met een schop gaan we op pad. ‘Ik heb de boom voor opa’, zegt mijn jongste. ‘Ik ook’, zegt de oudste. Ik zwijg. Mijn vader hebben ze allebei nog gekend, hoe klein ze ook waren. Mijn moeder is al bijna 25 jaar geleden overleden. ‘Jullie hebben allebei een boom voor opa, dat is helemaal goed. Zullen we ze ook voor oma planten? Dan zijn de bomen voor allebei’. Grote instemming.
En dan, voor de bomen in de grond gaan komen de eerste tranen. En omdat ze mogen stromen, verdwijnen ze ook weer. Ik kijk toe hoe heel voorzichtig mijn lieven de boompjes hun bestemming geven. Het voelt goed, nieuw leven planten ter ere van twee voorbije levens. De meisjes vinden hier, op de bodem van wat ooit de Zuiderzee was, schelp na schelp, en die worden om de boompjes heen gelegd. In beide bomen wordt een vlindertje gehangen.
Om ons heen al die andere mensen met hun boompjes. Veel mensen maken er een ritueel van. Er staan hele boeketten in de grond, er hangen foto’s in boompjes, er staan kaarsjes te branden. Wij kijken soms met verbazing, soms met verwondering. Ondanks de massale ontkerkelijking is er in dit land zo’n behoefte aan het uitvoeren van rituelen. Natuurlijk of niet, ik zie dat het mensen goed doet.
In totale stilte lopen we vervolgens weer naar de Twentse bussen. We zien de mooiste zonsondergang ooit, en zuchten allemaal nog maar eens heel diep. ‘Ik denk dat ik gelukkiger zou zijn als opa en oma er nu nog waren’, zegt mijn jongste. Ik zie een tril-lipje. ‘Opa was zo lief, en oma vast ook’. Ik hou haar hand vast en zeg even niets.
Thuis hebben we nog een gesprek over de bomen, en over gelukkig zijn. We staan nog even stil bij de positieve boodschap van het bomen planten. ‘We planten ze voor hun leven, en er komt nieuw leven naar boven’. Dat vinden we allemaal mooi. Waarom weet ik niet, maar ik vertel mijn oudste dat ik echt gelukkig ben, met haar, met haar zusje en met haar vader. En ik vertel ook dat ik weet hoe gelukkig mijn ouders waren. ‘Ook met ons?’ ‘Ja, ook met ons, dat weet ik zeker’. Van liefde kun je nooit genoeg krijgen.
(gepubliceerd in de Volkskrant als ‘Blogger van de week’ op 2 december 2006)
lieve lieve Chantal, ik hou ook van jou! ik laat je graag samen met de liefjes de plek zien. xx Daan
Wel eerder gelezen, kan nu pas reageren. Niet alleen mooi geschreven, maar vooral heel mooi beleefd. Een prachtig ritueel voor oneindige liefde. Wil graag meer weten over het waar en wanneer dit plaatsvindt. Dat moeten ook hele krachtige bomen worden! Ik hou van jou en je liefjes! xxx Chantal
Dag lieve Monique, dank zij jullie heb ik de stap genomen ook bomen te planten. En wist ik hoe de dag eruit zou zien. Dat was heel erg prettig! Jullie waren ook in mijn gedachten, ook die dag….
Dag lieve Daan,
Het was alsof ik erbij was! Tranen over mijn wangen, je hebt het zo mooi geschreven en de foto’s zijn mooi…
die laatste foto is het mooist maar ik heb nog geen antwoord weten jullie het misschien het antwoord op deze vraag hoe jong is de jongste boom? wil je het antwoord naar deze e-mail sturen sintveld003@wellant.com
Reactie is geredigeerd
Dank je Jeanne, dat je hier weer bent! En je wist niet dat ik een vrouw was! Grappig, dit overkwam me dit weekend nog een keer. Ik lees je heel graag, en ben blij dat je weer op de zeepkist staat!
Dag Trullenhoedster, dank voor de steunbetuiging op mijn andere blog, en ook nu voor je enthousiaste reactie. Ik moet mezelf veel beter promoten, dat heb ik nu wel geleerd. Maar ja, wat wil ik nu he, dat is stap 2. Het leven na publicatie. Mooi onderwerp voor een blog.
Lieve Daan, gefeliciteerd (was dit pas de eerste keer? Slapen ze bij VK) ;-)))
Jammer dat ze er geen foto’s bij hadden.
Ik zou niet weten wat ik nog toe kan voegen aan de warme reacties.
Ik was lang niet in het het weblog van de VK geweest en – misschien door de voor mij nog nieuwe lay-out met de prominente profielplaats – ben ik er nu pas achter gekomen dat Daan geen man is, maar een vrouw.
Ik denk dat, als de krant een mevrouw was en een weblogmoeder had ipv een weblogvader, dat dan weekweblogkeuze ook een heel andere zou zijn. (De krant een mevrouw = niet een vrouwen- of nog erger, een damesblad)
"Ondanks de massale ontkerkelijking is er in dit land zon behoefte aan het uitvoeren van rituelen. Natuurlijk of niet, ik zie dat het mensen goed doet."
Hierover ga ik nog wat nadenken en er iets over schrijven op mijn eigen zeepkist.
Reactie is geredigeerd
Marjon: mooi, die herkenning. De VK redactie neemt inderdaad contact op met de vraag of het bericht geplaatst mag worden, en je wordt ervoor beloond…
Terradicus: Dank!
Renate: er zijn niet altijd woorden nodig, fijn dat je me gevonden hebt 🙂
Woudje: ;-)))
En terecht dat deze in de krant staat ! Begreep al niet waarom het zo lang duurde voordat jij in de krant verscheen (met je blog that is).
(ik moest je wel even zoeken, maar wil je toch feliciteren met je weekbloggerstatus! 🙂
bij deze dus; Van Harte!
(en je log had ik natuurlijk eerder ook al gezien, maar ik wist er niet op te reageren.. misschien omdat ik zelf van al mijn gelieven geen enkele gedenkplaats heb.. en nu reageer ik dus toch, maar weet nog steeds niet goed wat erover te zeggen 😉
Las nu pas de papieren versie. Proficiat natuurlijk, want: dik verdiend!
Groetend,
T.
D,je STAAT in de échte krant,ik las je heute morgen!
ONGELOOFLIJK!
Wat énig!
Nou ja,het onderwerp is minder natuurlijk en vraagt gepast gedrag,maar ik ben blij met de herkenning!
Hoe gaat zoiets dan,belt de VK redactie jou op of het mag,en krijg je een beloning?
Geld of een kerstpakket?
Beus, Helena en Annet: :-)))
Las vanmorgen je verhaal in de krant. Het werd tijd!
Goed dat deze bijdrage in de krant is verschenen!
Goed gedaan Daan.
Daar hadden de papieren VK-lezers recht op.
Gefeliciteerd.
Dank mannen en vrouwen, voor jullie reacties.
Jan Disco, mooi dat woorden dat kunnen veroorzaken…
BasIs, wat fijn om je weer te lezen! Fijn dat ik je op zaterdagmiddag op mijn blog tegenkom! Fijn weekend met vrouw en dochter!
Las je net in de papieren krant. Erg mooi stuk en erg leuk om je daar op m’n Zaterdagmorgen tegen te komen!
ik lees net je stukje en krijg een hele waterval, erg mooi Daan hoe je dit doet met je kinderen, fijn die steun van je man, rituelen zijn idd. goed om je wortels met het verleden te sterken, lieve groet van Jan
Mooi. Goed voor jullie allemaal…
Groots in eenvoud.
Je geeft aan de kinderen de passie van de herinnering.
Prachtig, Daan…
Jouw woorden zetten mijn twijfel over zo’n gedenkplek aan de kant. Je hebt me ontroerd….
Heb er van t weekend nog over gesproken met iemand, mooi nu de beelden en jouw verhaal erbij. Prachtig die ballonnen in de lucht..zo zijn we allemaal…ballonnen in de lucht..op reis, naar wie weet waar…
dank en heel veel liefde, mooi sterk gezin zijn jullie!
Stilte ook aan deze kant. Maar niet gedachtenloos. Ik denk aan jullie, aan de vriendin van Marjon, aan jou Jacob en je weet waarom, aan Vod en Udo, aan Flax en Thera die helemaal zegt waar het in mijn leven om draait: verdriet gaat nooit over, het verandert. In gedachten zit ik in kleermakerszit en stuur jullie louter goede gedachten. Iedereen, ook degenen die ik niet noem en die niet reageerden maar lazen….
Reactie is geredigeerd
Mooi Daan..
en verder even niets dan zwijgen…
Heel mooi en stilmakend…
indrukwekkend en ontroerend
Ja mooi zeg,mijn vriendin was er ook voor haar dochter Sas.
Bomen zijn een mooi symbool voor leven. Mooie mannier om te herdenken.
@ mooi, ontroerend, met liefde.
Wat een schatten heb je toch om je heen.
liefs, Sjaal.
Tja…
Mooi verhaal…
Hier wil ik ook nog wel een keer naar toe.
Het idee dat je er allemaal met dezelfde ged8e bent… Dat lijkt me wel heel mooi.
Diep triest is het dat er dan mensen zijn die menen wat te moeten gaan vernielen.
Jammer dat de kids van nu al met dit soort rotdingen geconfronteerd worden..
groet Udo
On a tree I hang my memories
So that they may grow and flourish
So that I will remember and cherish
On a tree I hang my memories
Je bent een rijk mens met een prachtgezin en twee gekoesterde beschermengelen. Verdriet gaat nooit over, het verandert…
Heel veel liefs en bedankt dat je dit met ons hebt willen delen.
Deze bomen zullen woudreuzen worden, vast en zeker!
En ingelogd!
Tranen bij het lezen van je gevoelvolle verslag en het zien van je foto’s.
Mooi, verdrietig, aangrijpend, indrukwekkend…
Er zit bij mij nu ook een brok in mijn keel Daan!
Mooi opgeschreven, in een adem uitgelezen. X
The song has ended, but the melody enz enz.
Mooi.
Groeten, Henk.
Indrukwekkend dat zoveel mensen tegelijk elk hun eigen bomen komen planten.Hun verhaaal daar achterlaten. Enkelen kunnen er ook nog mooi over schrijven :).
inderdaad Daan..van liefde krijg je nooit genoeg!!!!ik geef je ook nog een beetje er bij…..voor jou en je overleden ouders en voor dit mooie blog!!!!
Heel dicht bij elkaar. Mooi verdriet.
lief daneke, wat een indrukwekkende bijdrage. moest er even van huilen. dankjewel.
Soms kan je na tijden van afstand nemen het overzicht weer krijgen op de dingen die pijn doen….
Ik lees jullie reacties en tsja, wat kan ik verder zeggen? Dank natuurlijk. En dat het gek is, bedenk ik, dat ik het nu pas kan opschrijven. Drie dagen later. Het moest even betijen blijkbaar.
Reactie is geredigeerd
Recht het hart in Daan, prachtig. En in gedachten even heel dichtbij. X
Wat bijzonder mooi, zowel de gebeurtenis als wel hoe je het geschreven hebt!
Ook hier weer, onze kracht zit in onze kwetsbaarheid.
Dit is geen toeval dat ik dit lees, ik kan hier wel wat mee.
Bedankt voor deze bijzondere bijdrage!
Mooi, krachtig en kwetsbaar!
Mooi. Dank je wel.
Niet gehuild Daan? Ik bijna wel. Jij schrijft dat weer zo mooi. En dan eerst je beschrijving over een vlindertje in de boom en dan de foto en hoe klein dat boompje nog maar is.
je bent een KANJER!
Gewoon: Ontroerend, Daan!
Daan, een bijzondere reportage van een bijzondere bijeenkomst! Alleen al aanbevolen door de dialoog in het begin van je verhaal!
Prachtig verhaal, prachtige foto’s
Daan, je bent een fantastische vrouw!
Even stilstaan en dan met verve aanbevolen.
prima Daan, zeer en van harte aanbevolen!!!!!
XXX