Elza wil niet slapen (Rust Reinheid Regelmaat)

Het zag er allemaal zo rooskleurig uit. Goede tent mee, speelgoed mee, kussen en dekentje dat naar thuis ruikt: Elza zou het samen met haar ouders fantastisch krijgen op vakantie. De camping in Schwarzwald was rustig, ze konden kiezen tussen verschillende plekken met fabelachtig uitzicht op bergen, koetjes en hertjes. De vakantie kon niet meer stuk.

Van te voren hadden haar ouders het er heel uitgebreid over gehad: laten we op vakantie ons ritme van rust, reinheid en regelmaat varen, of houden we eraan vast? Ze besloten al snel dat ze het Elza niet aan wilden doen om haar zomaar later in bed te stoppen, of haar tijdens een wandeling in de rugdrager te laten slapen. Nee, tijdens deze eerste vakantie met hun 11 maanden oude dochter zouden de dagen er net zo uitzien als thuis. Elza zou net als altijd van 7 tot 7 gaan slapen, en zij konden ’s avonds nog even lekker samen genieten van een glaasje wijn, voor de tent. Hoe romantisch.

Het begon echt veelbelovend. Elza scharrelde door de grote tent, en kirde verrukt toen ze tussen de tassen bekende voorwerpen ontdekte. Bord, lepel, knuffels! Zelfs het eten ging makkelijk. En toen was het bijna zeven uur. Haar vader begon heel dapper aan het slaapritueel. ‘Hee Elza, waar is je t-t-t-t-tandenborstel nou? En waar is je t-t-t-t-tandpasta?’ En haar moeder zong zacht liedjes tijdens het aantrekken van de oude vertrouwde pyjama. Elza lachte en neuriede vrolijk mee. En doezelde al een beetje weg toen de nachtluier aanging.

Tot de rits van de slaapcabine openging. Daar stond een vreemd bedje. In een kleine ruimte die helemaal niet bekend was. Afgesloten van alles. Nog slaperig op de arm van haar vader keek ze naar binnen. Ineens was ze helemaal niet moe meer. Heel even zat ze stomverbaasd in het campingbedje om zich heen te kijken. Haar ouders hoopten dat dit een goed voorteken zou zijn. Tot Elza keihard begon te krijsen.

Rust reinheid en regelmaat, de drie R-en uit de noestige jaren vijftig schoten ineens weer door hun gedachten. ‘Nee’, zei vader tegen zijn dochter ‘het is bedtijd meisje, jij gaat lekker slapen.’ ‘Ja’, zei moeder tegen het intens verdrietige wichtje ‘nu niet huilen, jij gaat lekker slapen’.
Dapper deden ze de rits dicht. Met ‘slaap lekker Elza’ liepen ze naar de voortent. De wijn lieten ze maar zitten. Even afwachten of het net zo zou gaan als thuis. Daar huilde Elza soms nog vijf minuten in haar bedje, dan viel ze in slaap.

Maar in Schwarzwald wilde Elza niet slapen. Ook om 8 en 9 uur wilde ze dat niet. Soms viel ze heel even weg, om dan weer krijsend wakker te worden. Haar ouders hielden voet bij stuk. Twaalf uur op, twaalf uur neer. Elza kreeg soms een aai over haar bolletje, daarna ging de rits weer resoluut dicht. Als een vermoeide soldaat gaf ze pas na drie uur haar strijd op.

En de buren, die wel eerder wilden slapen, maar niet konden, waren toen echt klaarwakker en vielen pas een paar uur en twee flessen wijn later om. En hoopten op betere tijden. Om zes uur ’s ochtends werd aan die illusie echter wreed een einde gemaakt. Een uur te vroeg meldde Elza zich weer. En was de hele camping er getuige van dat Nederlandse ouders ook nu nog voet bij stuk houden. Pas een uur later, precies om 7 uur ging de rits weer open en mocht Elza uit bed.

Na twee dagen was het verdacht leeg op de camping. Ik vrees dat Elza en haar ouders dat niet opgemerkt hebben. Rust Reinheid Regelmaat…

_{Daan Westerink, 22 augustus 2008}