Het lijkt simpel en dat is het ook.
We fietsen al een heel eind met elkaar mee op dezelfde weg. We denken dat we dezelfde eindbestemming hebben. Dat kan ook niet anders, haast niemand kent mij beter dan zij dat doet. En vice versa. Daan en Masha: vriendinnen. Niet het goede woord: soulmates. Of: sisters in crime.
Samen naar de kroeg, filosoferen over het leven. De volgende dag kan ik me door de hoeveelheid rosé niet meer helemaal meer herinneren hoe de wereld ook al weer verbeterd zou kunnen worden, maar dat haal ik ‘s avonds wel weer in. Samen 5 weken door Hongarije trekken, levend op lucht, liefde, lol en zwaar lullen over de toekomst en dat het na je 21ste toch wel nooit meer zo mooi zal worden als nu. Het is een maand voordat de muur valt. Gevluchte Oostduitsers die dolgraag in ons rugzakje mee naar het westen willen. Door mijn nuchtere kijk op het leven besluiten we de Oostduitser met hasj op zak maar niet in onze bus te verstoppen. Door haar word ik niet gearresteerd omdat zij mijn hand – met middelvinger omhoog – net op tijd met een klap naar beneden slaat wanneer Bush senior ons passeert in de straten van Boedapest.
De liefde
Zij wordt verliefd, en samen nemen we de stappen door: nee, niet te gretig over komen, euh, maar ook niet onverschillig, hij moet interesse houden. Samen springen we door de kamer als er eindelijk een afspraakje is gemaakt. Die liefde blijkt tijdelijk en samen huilen we jammere tranen met tuiten op een bankje aan de Oude Gracht. Himmelhoch jauchzend und zum Tode betruebt: we zijn er voor elkaar. Haar ouders scheiden en mijn vader wordt ernstig ziek. Als het met de liefde en mijn zelfvertrouwen keer op keer mis gaat houdt zij een echte donderpreek en zorgt ervoor dat ik niet in een depressie zak maar ga vechten. Ik hoef haar handen maar te pakken en we kunnen elkaars gedachten raden. Het lijkt nog mooier te worden als de Grote Liefdes ons leven binnen stormen en boezemvrienden blijken te zijn. Met zijn vieren klaverjassen we tot we er bij neervallen, we maken psychedelische filmpjes die nergens over gaan en we inhaleren het leven.
Wij blijven vrienden
De Liefde verandert haar en mij ook. Ik probeer onder-ons-afspraakjes te maken maar dat lukt steeds slechter. Zij, die nooit haar afhankelijkheid op wilde geven voor een man, wordt week in zijn handen. Ik kan er de vinger niet op leggen, maar langzamerhand worden de afspraken schaarser en vertelt zij minder. De liefde is heftig, vertelt ze een keer in de kroeg. Er is nauwelijks ruimte voor iets of iemand anders. Het beklemt me, maar wat kun je er aan veranderen? ‘Maar wij blijven altijd vrienden’. Zegt ze. Right.
Waar is Masha?
Dan ben ik jarig. Groot Feest. Liefste vrienden zijn aanwezig. Maar zij is laat. Het wordt 11 uur, het wordt 12 uur en ze is er nog steeds niet. En ze belt ook niet. Niks voor haar. We bellen haar en we bellen hem. Niemand neemt op. We laten 20 berichten achter op de voicemail. We bellen iedereen die kan weten waar ze zijn. Niemand heeft haar gezien. In gedachten zie ik haar overal liggen. Van de fiets getrokken, in het water gevallen, steeds banger ben ik dat er iets helemaal mis is. Het feestje eindigt in grote verwarring.
De volgende ochtend eindelijk haar aan de lijn. ‘Ik had niet zo’n zin’ zegt ze koud. ‘En ben met hem meegegaan. We hebben de hele nacht gereden’. Verbijstering. ‘En ik dan?’. Ik probeer een afspraak te maken. ‘Dat hoeft niet meer Daan, daar heb ik geen behoefte meer aan’.
Verschillende oevers
Het lijkt alsof ik twee maanden in coma heb gelegen en wakker word in een andere wereld. Omwille van de vriendschap eis ik een gesprek. Een uur de tijd krijg ik. Aan de singel staan we met zijn tweetjes weer in het water te staren. Zij heeft het over verschillende oevers en elkaar niet meer kunnen bereiken. Ik heb nooit gemerkt dat er sprake was van oevers. Ze is onverbiddelijk. ‘Ik ben toch anders dan ik dacht’ zegt ze. ‘Door hem kom ik daar achter. Ik wil niet meer dromen, ik wil leven, en daar pas jij niet meer bij’. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Haar mystieke buien, haar koninklijke manieren, haar wijsheid: ik hou er zo van! Wat gebeurt er! ‘Ben je echt gelukkig zo?’ vraag ik. Dat weet ze nog niet helemaal, maar ze denkt van wel. Ze neemt afscheid. ‘Als er iets is kun je me bellen’ zegt ze. Ja hoor, zeker. Het lijkt heel simpel en voor haar is dat het ook. Het is uit.
2005
Het is nu 12 jaar later maar ik snap er nog steeds geen bal van. Ze is spoorloos uit mijn leven verdwenen. Met de noorderzon vertrokken. Ik ben niet eens boos meer. De deur staat nog altijd open. Old love never dies, Masha.
Foto: links Masha en rechts Daan. Smakkelaarsveld in Utrecht, 1990 (copyright Voordaan)
Happines, is like a butterfly
when you’ve got it in your hand
you have to let it fly
or keep it
and watch it die
xx Moonfairy
@ Lottie: wat een ongelooflijk mooie andere zijde belicht jij van dit verhaal. Dit is de kant waarvan wij (er zijn meer vriendinnen die ze verliet) altijd van hoopten dat het niet zo gegaan is. Maar het overkomt dus juist ook sterke vrouwen, heeft niets met kracht te maken, maar alles met je innerlijke stem, of emotie of gevoeligheid. De deur staat bij velen nog open. Bij mij zeker. Het heeft zo verschrikkelijk veel pijn gedaan om haar te missen. She was next of kin…En toch, als er ooit weer een begin gemaakt kan worden, dan wil ik daar wel aan mee werken. Actief zoeken: ze weet dat ze me via via kan opsporen. Dat zou ik dus ook kunnen doen, maar ik zie daar nu geen reden toe. Daarvoor is wel teveel gebeurd….Dank, en wat een inzicht en kracht om weer op jezelf te kunnen vertrouwen…
Dag Daan,
Goed verhaal. Herkenbaar ook. Voor mij. Niet zozeer jouw positie, maar die van Masha. Ik heb nooit vrienden van me verwijderd of verloren, maar heb wel in een relatie gezeten waarin mijn vriend erg dominant was. Zo erg dat ie in staat was mijn hele leven te beheersen. En het rare was dat ik dat gewoon toeliet. Terwijl ik heus geen doetje was. Ik verloor mezelf, ik zag het gebeuren, maar kon er tegelijkertijd niets aan doen. Kon er geen vinger opdrukken, als je begrijpt wat ik bedoel. Ik sprak in die tijd weinig over mijn relatie met mijn vrienden. Ik schaamde me er een beetje voor. Ik schaamde me voor mezelf, zoals ik me gedroeg, geworden was in die relatie. Zo ondergeschikt. Mijn vrienden kenden me zo niet. Ik was altijd die stoere meid, die alle kerels eronder hield. Deze man echter, gaf me het gevoel dat ik zonder hem niets voorstelde. Dat ik hem nodig had. Een geslepen hersenspoeling, waar hij zichzelf naar mijn idee amper bewust van was. Ik stond erbij, en liet het gebeuren. Uiteindelijk heb ik me ervan weten los te rukken. Niet zonder slag of stoot. Zo’n man laat je immers niet zomaar gaan. Wellicht dat Masha in zo’n zelfde situatie verzeild is geraakt. Zie je, het is niet alleen dat je volledig ondergeschikt gemaakt wordt in zo’n relatie. Op doortrapte wijze, bewust of onbewust, geeft zo’n man je ook een ander gevoel van eigenwaarde. Namelijk, jij bent de uitverkorene, die aan zijn zijde mag bestaan. Maar voor jouw vrienden is geen plaats. Hij heeft het alleenrecht over jou. Het is triest. En nogmaals, het vergt kracht en inzicht om je uit zo’n relatie te ontrekken. Ik weet zeker dat Masha nog steeds met evenveel liefde aan jou terugdenkt. Misschien is de schaamte te groot voor haar. Maar zelfs na twaalf jaar reden genoeg om haar op te sporen.
Dag Leny, blijkbaar een dag waarop je in oudere blogs gaat zitten lezen… Deed ik ook en is heel verhelderend. Ja, die vriendschap. Wat verdrietig dat ze gaat sterven. Je had het liever niet willen weten, maar het is wel wat er nu aan de hand is. En je kunt elkaar nu tot steun zijn. Is heel verdrietig maar ook waardevol, of zie ik dat verkeerd? Lief dat je even reageert!
Een heftig verhaal Daan, maar ook voor mij zo herkenbaar. Ik had ooit hetzelfde met een jeugdvriendinnetje. Het leven ging langs ons heen toen we ouder werden, we vervreemden, en het contact werd van bijna tot niks meer. Tot veertig jaar later via internet en schoolbank.nl, toen kwamen we elkaar weer tegen. Maar na enkele mails is ook dit verhaal gauw verteld. Ze gaat sterven aan kanker, en dat had ik na al die jaren nooit willen weten. In gedachten is het nog steeds mijn jeugdvriendin aan wie ik alles kon vertellen, en zij aan mij. Nu is het een lieve vriendin die ik kwijt ga raken. Dus nu valt ons leven op het verkeerde moment weer samen. Het is niet anders. Het mag niet anders. Ik vraag me dan ook af, of het ooit anders had gekund.
Groetjes van Leny
@DJ: verzamel uitspraken, korte teksten die vast ergens wel staan in je compu, bedenk een invalshoek en ga starten! je kunt het!
Oh, eh… beetje late reactie: ik ben wat je noemt een ‘lurker’: ik lees, maar blog zelf nog niet. Is er gewoon nog niet van gekomen. Ben het wel van plan, maar ja: ‘zoveel te doen, ik heb nog zoveel te doen’ (ik geloof dat ik mijn leeftijd/jaren 80 referentiekader al aardig aan het verraden ben 😉 )
Mooi, aangrijpend relaas. ‘De deur staat nog altijd open’, is zowel lief als verdrietig. Erg mooi einde (van je verhaal, niet van de vriendschap…)
Groet, Bas
@ De kijker
Ook stil van jouw reactie. De herkenning die het verhaal bij zovelen, en ook bij jou oproept…De tekst van Klein orkest! Wereldgroep! Wij zongen om het hardst: over 100 jaar zijn jullie allemaal dood…en wij ook! Koesteren en mijmeren…
@ Isis, dat meisje van toen zit er nog steeds, diep van binnen. Er naast zit een meisje van 15, droef gelaat. De jonge vrouw van 24 is mij ook dierbaar: lust for life! Wat is leeftijd nietwaar…
Vrienden II – het Klein Orkest
Op een terasje in de zon met z’n tweeen,
Net als vroeger, dat is lang geleden.
Vragen uit beleefdheid, stel je voor,
Waar we toen zijn opgehouden
Gaan we nu gewoon weer door.
Lekker lachen om dezelfde dingen,
Zoveel prachtige herinneringen.
Al die idealen we zijn ze nog niet kwijt.
We nemen er nog eentje,
Voor de dommenisse spijt.
Een oase,
Zomaar ergens aan de gracht.
Nieuwe glazen
En de ober lacht.
Vriendschap, dachten wij,
Is altijd samenzijn.
Maar later bleek, dat je apart
Ook bij elkaar kon zijn.
Lachen achteraf, dat oeverloze praten,
Die ruzie toen we samen op de HAVO zaten:
Wat waren we verliefd op dezelfde meid,
Kwam die gozer uit de vijfde en toen waren we haar kwijt!
Weet je nog die keer: stonden we in Rome,
Zonder geld van een wereldlift te dromen.
’s Nachts naast de tent een fles goedkope wijn,
We konden toen, net als nu, gewoon gelukkig zijn.
Een oase,
Zonlicht spiegelt in de gracht.
Nieuwe glazen
En de ober lacht.
En soms als alles tegenzat, dan troostten we elkaar.
En nog als jij me nodig hebt, sta ik gisteren voor je klaar.
’t Is voorlopig nog niet afgelopen,
De hele wereld ligt nog voor ons open.
Vrienden, wie weet tot het einde van de rit,
Omdat er nu net als toen nog steeds muziek in zit.
Vandaag de verplichtingen niet nagekomen,
Omdat het leuker was om samen weg te dromen.
We spreken niks af voor de volgende keer:
Vriendschap dat moet lopen, we zien elkaar wel weer.
Een oase,
Doorgaan diep tot in de nacht.
Nieuwe glazen
En de ober lacht.
…ben er en beetje stil van. Het is deels een herkenbaar verhaal voor mij: vriendinnen door dik en dun. Samen van puber tot vrouw geworden en alles gedeeld. Samen de wereld bereisd…samen ervaringen rijker en illusies armer… Samen om het hardst geschreeuwd dat het liedje van het Goede Doel
en keer trek je de conclusie
Vriendschap is een illusie
Vriendschap is een droom
Een pakketje schroot, met een dun laagje chroom
onzin was. Dat dat bij ons nooit zou gebeuren!
En op een dag is het over en uit. Ze vind dat onze interesses uit elkaar zijn gegroeid. Ze kan het beter vinden met andere mensen (met meer diepgang – sinds ze een half jaar daarvoor begonnen is met haar studie sociologie) Ze komt het je persoonlijk vertellen, dat wel.
Ze laat je in verbijstering achter en je ziet haar nooit meer. Je wereld stort in en ook andere vrienden hebben er in eerste instantie onder te lijden: vriendschap bestaat niet dus hou je het oppervlakkig…
Dat is nu zo’n 12 jaar geleden. De wond is dicht, maar zal altijd gevoelig blijven.
NB.
De tekst van het Klein Orkest (zie reactie DJ) is inderdaad een hele mooie. Ik zal ‘m hier straks nog even bij zetten. De titel is: Vrienden II.
Prachtig aangrijpend verhaal zeg.. en herkenbaar.. soms zijn er geen woorden voor en blijft dat onbegrijpelijke loslaten een shockerende toestand waar je soms nooit meer uit komt of misschien veel later.Ik heb geleerd om het te accepteren dat we er soms niet meer uitkomen…of accepteren dat je elkaar niet begrijpt..dan is die pijn meer te verdragen…..Leuke foto zeg, van twee jonge gezonde meiden!:)
Dank je PW! Ja, herkenbaar dus hè…
Daan, treurig he hoe je relaties kunnen lopen. Alles samen delen en ineens is het over.
Ik had ook zo’n vriendinnetje. Zij ging naar het gym en de vriendschap was over. En toch blijft ze mijn beste vriendinnetje. Suf he.
Mooi stuk heb je geschreven!
Hoi Saliha, spijker op zijn kop!
In gedachten groet ik je ook!
Een prachtig verhaal!
Aan jou reacties te lezen denk ik dat je haar nog steeds als vriendin ziet.
Als een man (haar man) jullie uit elkaar heeft gehaald zal ze vast nog met weemoed aan jullie vriendschap terug denken.
Ik hoop dat ze dit verhaal leest en weer contact met je opneemt. Misschien wil ze dit heel graag maar durft ze niet meer door de uitspraken die ze heeft gedaan.
Je zal na 15 jaar vast veranderd zijn, maar als ik je in Utrecht tegen kom zal ik je zeker even gedag zeggen!
Heb vandaag veel lopen nadenken in de stad over dit stuk en de reacties. Was spannend er een foto bij te doen. Maakt je kwetsbaar, ‘ah, dat is dus Voordaan’. En het roept dus ook wel héle persoonlijke reacties op als die van Jos (dank Hans voor je bezorgdheid). Dat is het gekke van zo’n blog: je krijgt reacties die je normaal als schrijver van een stuk nooit krijgt. Ik vind dat ook mooi: sommigen van jullie zijn echte ‘hallo’mensen geworden, die ik zo in de kroeg tegen zou komen (ik ben erg herkenbaar aan mijn pot thee tegenwoordig). In deze virtuele kroeg is er dus ook herkenning, en men is kritisch maar ook aardig tegen elkaar. En dan flap je er ook wel eens iets persoonlijks uit.
Overigens Hans: mijn verhaal over Masha is niet bedoeld als opsporing verzocht, al weet je nooit wat er gebeurt natuurlijk. Het is om te laten zien hoe ontzettend ingrijpend vriendschappen kunnen zijn, en dat het ook echt ‘uit’ kan raken. Een pleidooi voor vriendschap dus eigenlijk, al was het geen happy ending in dit geval. Ik word nog steeds blij als ik naar de foto van die twee ontzettend jonge meiden kijk. Dat waren we. Zo was het. Niks illusie.
Ik hoop werkelijk dat het goed met haar gaat Blauwoog, al zou ik graag eens een gesprek met haar willen over de enorme wending in haar leven 15 jaar geleden (er over lezen is ook goed). Ook daar zit geen rancune. Wel is het erg jammer. Maar ook zo is het leven. Helaas.
En, is ze al lang en breed gescheiden en vraagt ze zich al stiekem af wat ze in godsnaam heeft zitten doen?
Indrukwekkend verhaal over hoe je een vriendin kwijtraakt aan het leven. Liefhebben is loslaten, Daan. Sterkte.
@Jos
‘kweet niet zo goed wat ik met jou opmerking moet in de context van dit verhaal. Ik hoop dat Voordaan er wat meer mee kan.
@Voordaan
Was dit overigens ook bedoeld als een soort opsporing verzocht? Zo ja,laat je dan nog weten of er iets uit gekomen is. Zo nee idem.
Hm….eh….ik ga zometeen van je dromen. Mag wel he? Zo’n lief, leuk koppie….(bloos)
:-)))))
Ik heb het ademloos woord voor woord gelezen. Het is een prachtig, beeldend verhaal. Goed geDAAN!
Jammer dat ze het op zo’n lullige manier heeft laten eindigen…
@ JB: Dank dank (jonge koppies hè?)
@ HansR: Dank en ja, niet alleen liefdesrelaties gaan uit.
@ DJ: waar is jouw log? Of ben je lezer? Leuk dat je langs kwam!
@ Theodora: wat ben ik onder de indruk van jouw verhaal!!!!
mooi verhaal.
ja, je hoort het wel eens…
erg mooie foto trouwens 🙂
Liever dan Westbroek en co: "vriendschap is een illusie" citeer ik hier het Klein Orkest: "We spreken niks af voor de volgende keer. Vriendschap dat moet lopen, we zien elkaar wel weer!"
Heftig verhaal Daan.
En levend geschreven.