We werden tegelijk aangenomen en stonden jaren samen achter de bar in theatercafé de Bastaard. Een goed setje waren we, zij en ik. Werken in de horeca betekent dat je blind op elkaar moet kunnen vertrouwen, in alle voorkomende situaties en dat was bij ons het geval. Twee vrouwen die samen de kroeg bestierden, was nieuw. Kon dat wel goed gaan, vroegen sommige klanten en collega’s zich af. Wat te doen met lastige mannelijke bezoekers? Want het was dan wel een theatercafé, drank doet gekke dingen met sommige mensen, of ze nu van smartlappen of van stevige rock houden.
Onze baas, de kaalste kroegbaas in de domstad, had heel veel vertrouwen in ons. Hij had al heel vaak meegemaakt hoe vrouwen in conflictsituaties reageerden, en hoe sommige mannen dat deden. En dat was zijn motivatie voor de keuze voor een vrouwelijk duo. Hij gaf ons de vrije hand, ‘de kroeg is van jullie als jullie achter de bar staan’, en dat gaf veel vertrouwen.Aan de lol die we gehad hebben zal ik niet veel woorden wijden. Het is altijd makkelijk om goede maatjes te zijn in goede tijden. Rottigheid was er ook, en in die nijpende situaties waren we er voor elkaar. In alle rust.
Jongens met pupillen als knikkers die gedrogeerd binnen kwamen dweilen. Bezoekers die onderling ruzie kregen. Een ex-minnaar die stampij kwam maken. Vaste klanten die dachten dat het leuk was om de tap over te nemen, als er een vat verwisseld moest worden. Toevallige passanten die moeilijk deden over de rekening. Dronken mannen die dachten dat een mooie meid wel geïnteresseerd zou zijn in een stinkende mond en glibberige handen.
We schreeuwden niet, we sloegen niet, we sprongen niet bovenop de lastpakken in kwestie (slechts in één geval een vrouw). Als je iemand voor lul zet wordt hij alleen maar nog bozer. Wat we deden was iemand in alle rust vertellen dat ie rustig zijn biertje op kon drinken, maar dat ie daarna kon vertrekken. Niet met luide stem, maar net hoorbaar voor de man in kwestie. De kerels die met elkaar in gevecht waren benaderden we net zo kalm. ‘Het is onze kroeg, dit willen we niet hebben’. Van de biker die mij bij mijn neus pakte tot de vaste klant die viltjes naar haar rug gooide: ze vertrokken zonder glasgerinkel en bloedvergieten, en zonder wraakgevoelens.Omdat we ze hoe dan ook in hun waarde lieten.
Sommige klanten probeerden een wig tussen ons te drijven. ‘Zij is toch wel de mooiste he?’ kreeg ik regelmatig te horen. ‘Ja, en de slimste’, zei ik dan lachend. Mooi was ze zeker, om het maar voorzichtig uit te drukken, en soms was dat strontvervelend. Ze werd er wel eens gek van, van het gekwijl aan de bar, van bouwvakkers tot beginnende schrijvers. Allemaal dachten ze haar in te kunnen palmen. Het lukte ze niet.
We bedachten een t-shirt, met op de achterkant de tekst ‘ik niet met jou’, of ‘ik moet er niet aan denken viezerik.’ Om vervolgens weer keihard door te werken. Want daar ging het om: het bier moest geschonken, de glazen opgeruimd, het biljart ontstopt, de tosties gebakken, de drankvoorraad aangevuld, de lege fusten gewisseld. Af en toe stonden we dan een minuutje stil, om elkaar nieuwe muziek te laten horen. Zo kwam ik geheel vrijwillig in aanraking met de snoeiharde blues van Stevie Ray Vaughan en van de later zo tragisch en veel te jong overleden Lester Butler van de Red Devils.
Drie jaar later stopte ik met het werken in die leukste kroeg van Utrecht. Zij ging nog even door, en soms zocht ik haar op. Daarna nam het leven ons allebei in beslag, maar nog steeds proberen we elkaar jaarlijks te laten weten hoe het met ons gaat. Zij reisde haar grote liefde achterna, en woont inmiddels in de States met hem en hun twee kids. Soms mis ik haar, zoals je heimwee kunt hebben naar mooie tijden. Als ik deze muziek hoor bijvoorbeeld. Zet ‘m maar snoeihard. Voor één keer mag het. ( Hee meis, deze zijn voor jou.)
Time to cry van The Red Devils, optreden tijdens Pinkpop 1993
Prachtie blik in het recente verleden. Ik jammer goenoeg niet in die zaken geweest,
Leuk Daan ! Ik heb zelf ook ooit nog een een schriftelijke (jaja) cursus cafébedrijf gedaan. Maar verder dan het maken van rum alexander voor mijn vrouw ben ik nooit gekomen…
hah 😆
Wellicht zal ik er nog aan geloven en de hele trip, die mijn vader voor mij was, aan de buitenwereld blootstellen. Waarom niet?
Sex is hot, hij was not, en zou het nu wel helemaal maken (gezien de populariteit van de Buena Vista Social Club)
Leuk Daan,
"Ik moet er niet aan denken viezerik.":-)
Lekkere muziek ook.
In de States is het een paar uur vroeger. Ik begrijp dat dit blog daar nu ook goed ontvangen is ;-))) Vandaar dat ik er nog twee extra filmpjes bij zet: van Lester Butler tijdens een jamsessie in Amsterdam, niet zo lang voor zijn dood) en van Stevie Ray Vaughan met zijn broer. Werkelijk waanzinnig hoe die broertjes samen op 1 gitaar spelen. Geniet van het goede gevoel als je luistert en kijkt. Sweet memories…
Reactie is geredigeerd
@Daan,
We kunnen nog wel een blog vullen met al onze ervaringen…..
Klaverblad: leuk is dat, dat je links bent gaan volgen!
Erik: Daar kan ik niet tegenop. Alhoewel…
Doortje: ander keertje, beloofd!
Heer Lot: hoe vaker je het draait hoe mooier. Die mondharmonica! Virtuoos. De man is maar 38 geworden. Mijn leeftijd!
Door jouw blog wat colums gelezen van beginnende schrijvers, w.o. Pak uit, ’t is Lente! van Ronald Giphardt. Die verwijzingen maken je blog heel waardevol.
Mensen die bij ons over de huig gingen, kregen van ons ook een emmertje met sop. "Effe opruimen graag, je moeder woont hier niet". En zo niet, we hebben ook nog mes en vork in de aanbieding. Als het er uitkomt, kan het er ook weer in…..
Daan,
de naborrels? Vertel!!!!!
mooi geschreven,lekker stukje muziek 🙂
Oi Erik, leuk, anekdotes. Je kent ook vast wel van die tiepes die aan twee kanten over hun nek gaan. En wij maar dweilen! Als we ze betrapten kregen ze zelf een dweil in de hand!
Woudje: er ging tussen de bedrijven door even iets helemaal mis. Nu alle links en filmpje weer hersteld!
Een van de leukste anecdotes was wel een Amerikaan die zichzelf opgesloten had op de WC (deur klemde) Hilariteit alom natuurlijk (d’r zit op een yank op de plee, op het melodietje van Andre van Duin) Bleek hij claustrofobisch te zijn! We hebben maar bevrijd, maar hij zal het bezoekje zich nog lang heugen. Hang in there, partner…..
Ik kan je muziekje niet horen. Ik mis de toevoeging. Ligt het probleem blijkbaar bij mij: ik kan bij mezelf ook al geen muziekje toevoegen.
En o ja, prachtig verhaal.
Reactie is geredigeerd
mms: da’s fijn om te horen
Doortje: O, er zijn zoveel dingen die jij nog niet weet! De naborrels waren het leukst! Verheugde iedereen zich op.
Nicolaas: Da’s goed jongen.
Erik: ;-))) Zie maar, barkeepers zijn leuk.
Ien: een lastige klant moet eruit, of ie nu bij het meubilair hoort of niet (daaraan herken je een goede barkeep: maakt ie onderscheid of niet in zulke situaties).
Cervello fratello: denada! Bijzondere naam trouwens 😉
Cruisie Crossie: ik hou van koeien 😉 Jij ook bedankt voor je verhaal over de meisjes.
Galadriel: het leven opzuigen als een spons. Kent u dat gevoel?
K: mag ook thuis!
Aangenaam om te lezen.
jij achter de bar!!. Wat leuk. Verassend ook.
Ha! Donderdagavond was ik daar zeker wel eens. Matige drinker, niet roker, altijd in gezelschap van de blonde vrouw, de onbereikbare, die Ronald zo prachtig vereeuwigde. Zij rook zo lekker, schreef hij (veel mooier dan ik het hier verwoord) en dat was ook zo. We deelden elkaars voorkeur 😉
Daan, mochten we het nog een keertje over doen, dan maakte ik alsnog een praatje aan je bar.
Ik had een t-shirt met "NEE! Verder nog iets van uw dienst?"
Haha, ik had een button met "Mijn koffie is op!"
In Helmond was een kroeg waar de eigenaresse eigenhandig elke lastige klant zo de straat op flikkerde, dat maakte haar niet uit…
Groet van een ex-bardame
mooi verhaal prachtig geframed in het geluid van Red Devils,
dankje voor dit cadeautje…..
Wat een prachtig verhaal! De legende van je eigen leven, gevat binnen de kaders van een logje, jouw woorden. Mooi, zo’n kameraadschap. Is altijd bijzonder, maar soms aan een periode gebonden. Niet dat de band verdwijnt, zoals je zelf ook zegt, maar die tijd dat je elkaar elke dag zag is voorbij. Met zulke dingen is het belangrijk om te genieten van elk moment zodat je er extra lang op kunt teren.
En, dank voor de waarheid als een koe: ‘het is altijd makkelijk om goede maatjes te zijn in goede tijden’. Een om even vast te houden en te wegen…
die tijd, ongebonden, vol verwachting, om nooit te vergeten
Erik: 10 jaar horeca-ervaring, en wat een herkenning! Wij leerden elkaar in de Bastaard kennen, hij was barman elders.
Nicolaas: heel geinig. Klaas was vaste klant, net als Giphart. Ik werkte in die periode inderdaad. Op donderdagavond en zaterdag. O.a.
Momeho: Jep, zeker in die tijd! En nog steeds vind ik het heerlijk afspreken in de kroeg.
Starry: en geweldig dat het te vinden was bij You Tube! 2 nummers staan er van hem.
Jacob: niet verloren, gekoesterd. Dat verlies je niet.
Sol: ja, zelfs Daan is een kroegtijger (geweest).
Mephisto: ja, mooi he! Ben razend benieuwd naar de verhalen over je vader, of heb je daar al over geschreven?
Mooie levenservaringen, die moeten we beslist koesteren. En die stevige muziek; heerlijk voor in het café.
Tjonge, ook al achter de bar gestaan… Doet me denken aan m’n eigen tijd, 6 jaar lang…. ik had ook een vast barmaatje, ben er nu mee getrouwd.
Geinig.
Ken ik je ergens van? Ik kwam daar nog toen Giphart een gewone jongen was (is ie nog steeds dek ik)…. zal de jaren 91-94 zijn geweest. Nooit op zaterdag. ik was ook niet echt een spelletjesman.
aha, jij hebt ook dubbelzijdige horeca-ervaring??
Heel warm, liefdevol blog. Lekkere muziek!
crois,solvejg en nu ook jij en de verloren vrienschap
de vele gezichten van vriendschap 🙂 Goh, jij ook al in de horeca 🙂
Goud van oud; zoiets blijft goed!
Deep-down de blues, maakt niet uit door wie; zelfs mij pa deed er een gooi naar, 20 jaar geleden. Prachtig!!